Het weekend waar heel duivenminnend Nederland naar uitkeek, ook de Belgen hadden deze datum in hun agenda. De dag dat de eerste grote concoursen vervlogen werden, zaterdag 28 mei, of wel, het begin van weer een duivenzomer.
Zomer was het met recht, tenminste hier in Friesland, met warm, bijna broeierig weer, dikke wolken, heiige omstandigheden. 's Middags warm, met dan wel weer blauwe luchten. Geen duivenweer, of toch, fond weer. Weer waarvan we weten dat de duiven het te verduren krijgen, weer wat als maatstaf dient voor waar de conditie staat.
Ik heb in Friesland 2 concoursen gezien die goed verliepen, gezien de omstandigheden. De vitesse vlucht verliep zoals was te verwachten, de snelheden niet hoog, de aankomsten gestaag. Hier werd in ieder geval gevierd dat we niet eens de uitslag haalden in de vereniging, ook altijd weer een mijlpaal, die zo rond dit tijdstip plaatsvind. Op de vitesse waren hier 6 jaarlingen mee, de andere 2 moesten thuisblijven wegens het leggen van een ei. Toch tevreden, toen het begon te lopen waren alle 6 dames vlot thuis, precies het gedrag wat je mag verwachten van een overnachter, hoewel ik altijd op een uitschieter hoop. Ik schreef al eerder dat ik het seizoen voor de jaarlingen als opleiding zie, vaak mee, ervaring op doen, zoveel mogelijk verschillende omstandigheden, een basis leggen voor een mooie overnacht carrière. Toch zie ik dit jaar dat de jaarlingen weinig verrassen, op de 517 na, 2 weken terug. Teken aan de wand? We gaan het beleven.
Het concours vanuit Nanteuil verliep ook goed, aankomsten waren traag te noemen, snelheden namen evenredig af. Toch hoorde ik weinig klachten vanuit het Friese. Als er iets niet goed gaat staan de social media meteen vol. Mooi verloop, duiven moesten er hard voor knokken, maar de duiven die zich thuis meldden zagen er top uit. Goed in conditie dus, maar ook, goed verzorgd onderweg, anders lukt het ook niet. Wat me wel verbaasd is de afstand, voor de kortste afstanden, maar net boven de 450 kilometer. Fondvliegen, dat zijn toch die heroïsche gevechten van minimaal 500 kilometer? Ongetwijfeld dat hier een reden voor is. De lengte van afdeling Friesland maakt dat soort beslissingen niet makkelijker.
Wat me nog meer verbaasde waren de afzeggingen op voorhand door 2 afdelingen, met het oog op het te verwachten slechte weer. Moeilijk zou het worden, geen discussie over, maar geen vlucht op voorhand? Door de ogen van een duivenmelker klopt het niet, je wilt vliegen. Als je er even verder over nadenkt doemen de publieke opinie op, de politiek die de ogen niet meer zo snel sluit, dierenactivisten en meer van dat alles. Als je het zo bekijkt is het begrijpelijk, maar dan worden het elke week vluchten van 200 kilometer, dan zijn de risico's te overzien. Lastige materie, maar ook hier zit een kans, specialisatie, hoeveel risico neem je met je dieren. De melker beslist zelf of er wordt ingekorfd of niet. De melker beslist zelf over de risico factor.
Waar mijn broek vanaf zakte was het tijdstip van lossing door afdeling 8. Op zo'n tijd lossen op een dagfond vlucht met de te verwachten snelheden en verspreide aankomsten is dit niet het mijden van risico, maar het aansturen op een regelrechte ramp. Hier het tegengestelde met hetzelfde negatieve effect, lees Facebook maar na. Als verantwoordelijke voor deze beslissing heb je dan echt wel wat uit te leggen.
Ik zie vanochtend dat het weer goed is, dus waarschijnlijk komen er nog veel duiven na en is het seizoen voor veel mensen niet verloren. Duiven kunnen snel herstellen, de meesten zullen goed genoeg zijn om volgend wekend weer van de partij te zijn.
Conclusies voor het eigen hok: de overnachters liggen op schema voor St Vincent en Brive, de jaarlingen geven nog wel te denken of zij de kwaliteit brengen om volgend jaar een aanvulling te zijn op het overnacht ploegje.
Volgende week geen Limoges hier, voor iedereen die mee doet aan de eerste overnacht van dit jaar, succes!
Goede week.
www.postduivenblog.nl
zondag 29 mei 2016
zaterdag 21 mei 2016
We komen dichterbij
We komen dichterbij. Deze gedachte schoot me deze week een aantal keren door het hoofd, bij verschillende, duivengerelateerde kwesties.
De eerst keer dat het door mijn hoofd schoot was toen ik een filmpje op Facebook zag, waarin, denkelijk, een Oehoe of in ieder geval een grote uil een roofvogel van zijn nest(horst heet dat geloof ik) afpakte, de natuur in optima forma, eten en gegeten worden. De "we komen dichterbij" gedachte kwam boven toen ik de reacties las. Het filmpje was een aantal keren gedeeld, dus kwam ik het een paar keer tegen. Reacties die suggereren dat alle kromsnavels uit de lucht geschoten moeten worden, of meer van dat soort aantijgingen gaan onze duivensport niet ten goede komen. Opvallend was het aantal Belgische reacties die in die trant werden geroepen. We komen dichterbij, dichterbij het punt dat de publieke opinie zich tegen de duivensport gaat keren. Mensen van buiten de sport reageren over het algemeen anders op dit soort filmpjes als ze niet een roofvogel probleem hebben. Als we dit soort primitieve reacties blijven roepen gaat het doek vanzelf vallen. We trekken er in ieder geval geen nieuwe belangstellenden door.
De tweede keer dat ik deze gedachte had, was toen ik een link zag op het blog van Sjaak Buwalda. Sjaak deelde een link van Rohnfried, waarin een Duitse liefhebber werd geïnterviewd. De passie en beleving die hierbij te horen en te zien was helpt honderd keer beter om mensen enthousiast voor onze sport te maken, dan een kraampje op de braderie, hoe goed bedoeld het ook is.
We komen dichterbij, je kweekt belangstelling voor jou passie door die te delen, dit werkt aanstekelijk op andere mensen. Als mensen merken dat iets je ieder moment van de dag kan boeien heb je hun warme belangstelling.
We komen dichterbij als we liefhebbers met hun negatieve gedrag confronteren. De enquête van Esther vorig weekend zal toch voor veel mensen een eyeopener zijn geweest. Door negativisme lever je geen bijdrage aan het uitdragen van een hobby, waar nog steeds veel mensen veel plezier aan beleven.
We komen dichterbij, alweer die gedachte, toen ik de kalender maar eens tevoorschijn toverde op de computer, gewoon om uit te rekenen op welke datum ik een nieuwe ronde moet gaan starten voor de dames die naar Sint Vincent en Brive moeten. Het duurt allemaal niet meer zolang, volgende week al de eerste dagfond.
We komen dichterbij, het bleek vanmiddag maar weer eens. Er circuleerde een afbeelding gemaakt door de mensen achter Pigeonscloud. Ze hebben vandaag in het concours van afdeling Friesland een paar duiven voorzien van een gps chip. Na thuiskomst kan deze worden uitgelezen en kan vrij nauwkeurig de route worden gevolgd die de duiven hebben afgelegd naar huis. Voor veel liefhebbers zal het een openbaring zijn, eindelijk wordt inzichtelijk dat ligging en wind veel invloed hebben, maar daarnaast ook nog eens de route die de duiven instinctief volgen. Hierbij speelt de trek naar megahokken een veel minder voorname rol. Het zal blijken, nadat er meer van dit soort proeven zijn gedaan, veel data levert nauwkeurige metingen op. We komen dichterbij om de duif te doorgronden.
Ik vertelde vanochtend tegen een collega dat de duiven gelost waren. Ik moest werken, dus heb ze niet thuis zien komen. Toen ik iets meer vertelde opperde hij dat een gps tracker wel heel mooi zou zijn. Zo op internet kijken waar je duiven uithangen. Misschien is het wel de dimensie die nodig is om weer mensen te betrekken, maar toen ik hem uitlegde dat juist het niet weten, de verrassing als de eerste op je hok valt, de ultieme adrenaline kick van een vroege juist de sport zo mooi en verslavend maakt, begreep hij ook opeens iets meer van de passie die ik tentoonspreid als ik het over duiven heb.
We komen dichterbij, volgende week de eerste dagfond....
Goede week!
zaterdag 14 mei 2016
Dan maar andersom
Dan maar andersom. De weergoden moeten het gehoord hebben vorige week. De nadelen van de zuidooster, de achtergebleven duiven, sommige afdelingen werden behoorlijk geraakt. Daarboven moeten ze hebben gedacht dat het dan maar anders moet. Temperaturen met de helft naar beneden, de wind exact de andere kant op.
De tv laat het Eurovisie songfestival zien, brij van geluid, dertien in een dozijn, onze Douwe Bob steekt er tegen af, met zijn gitaar en redelijk ingetogen nummer. De opsmuk en presentatie lijkt belangrijker dan waar het ooit eens voor bedacht is, een competitie om het beste liedje te laten horen.
Ander weer, andere duiven. Op de duiven wachten vandaag betekende een extra vest onder de stofjas, beetje uit de scherpe wind, die behoorlijk stevig was. Buien aan de lucht, soms gaven ze ook nog lekker af. Najaar in mei, of was het genoegdoening voor wat we teveel kregen de afgelopen week?
De duiven zullen het er ook niet makkelijk mee hebben gehad, ander weer, meer eten, minder drinken, omslag binnen een dag. De natuur voelt de omslag meestal aan. Let er maar eens op in de winter. Als er een vorstperiode komt in de winter beginnen de duiven al meer te eten voor het weer daadwerkelijk omslaat. Ook als er een omslag komt van vriesweer naar zachter weer zie je het, ze laten plots voer liggen, wat de dagen ervoor nodig was, en ze nemen meer uit de drinkpot, vet afdrijven, overbodig als het niet vriest.
Ze kwamen stroperig vandaag, minder goed dan ik dit seizoen gewend was. Slecht 3 van de 15 op de verenigingsuitslag, toen ik ging afslaan vanmiddag misten er nog 5, een derde dus, ongerust, zou er wat aan schelen? Bij thuiskomst zo'n anderhalf uur later zaten alle duiven gelukkig weer in het hok. Toch nog goed gegaan dus. Morgenvroeg toch even extra aandacht aan de mest geven, gewoon om gerustgesteld te zijn.
Het verloop in het algemeen was overigens goed te noemen. Bij mij ging het iets minder. De duivinnen trainden ook al niet lekker afgelopen week, allemaal net weer op eitjes, meestal zie je dan weinig lust om te trainen. Lichtpuntje was mijn eerste, de 15-517, voor het eerst een jaarling als eerste op het hok dit jaar, voor onze contreien was de tijd van aankomst nog best goed te noemen. Verder te grote gaten tussen de aankomsten, de ervaren duiven meldden zich nog redelijk, ik hoop dat de duiven die echt laat waren, veel hebben geleerd. Onderweg drinken hebben gezocht bijvoorbeeld. Het is tenslotte de reden waarom ik ze zoveel mogelijk inkorf, ervaring op doen, kilometers maken, getectyleerd raken.
De geluidsbrij op de tv gaat onverminderd door. Phil Spector bedacht "The wall of sound" toch al begin jaren zestig? Bovendien was dat beter te verteren....
Wat er verder opviel deze week? Het verhaal dat werd gepubliceerd door Henk Moot vond ik indrukwekkend. Dergelijke verhalen hoorde ik al eerder van zeevissers en mensen die in de offshore werken. Het blijft telkens een wonder. Duiven die hun hachje redden door te landen op een schip of booreiland. Vraag blijft wat ze bezielt om zich zover boven water te wagen. De wind jaagt ze voort, maar het instinct moet toch roepen dat het niet veilig is? Mysteries in de sport, ze zullen er altijd blijven, ik hoop ook dat ze er altijd zullen blijven. Het heeft iets mystieks, de duif die het klaart speelt om over schier onmogelijke afstanden huiswaarts te keren, niemand die precies weet hoe, hoewel we al best ver zijn in het ontrafelen van dit wondertje.
In Nederland bleven er een paar afdelingen staan tot morgen, veiligheid voor alles, de Belgen moesten hun eerste provinciale concoursen ook een dag uitstellen. Maar hopen op beter weer op zondag.
Ik weet niet wie er nu optreed bij het Eurovisie gebeuren, maar het lijkt me toch echt zonde van de zendtijd......
Ik ga maar eens uitrekenen op welke datum de duiven weer op eitjes moeten zitten voor St. Vincent. Ik heb vanmiddag beloofd aan mijn overnacht maatjes in de vereniging dat ik dit jaar toch echt met een paar mee ga doen.
Voor diegenen die morgen nog vliegen: Succes! Voor iedereen die al aan de nieuwe week begint met de duiven: Goede week!
Labels:
duivinnen,
Henk Moot,
mest,
Mysteries,
Phl Spector,
St Vincent,
stofjas,
vet afdrijven,
weergoden,
www.johnlogemann.nl,
www.picturlologic.com,
www.postduivenblog.nl
zaterdag 7 mei 2016
Zuid Oost
Zuid oost was de wind vandaag, voor menig duivenliefhebber een schrikbeeld van slecht verlopende concoursen, verliezen en vooral minder punten, kampioenschappen die op de tocht komen te staan.
Wat een fenomeen is dat toch binnen de sport. Oosten wind, noord oost, zuid-oost. Verhalen over duiven die de Noordzee opvliegen en niet meer in staat zijn land te bereiken. Verhalen over duiven die in streken belanden vanwaar ze nooit meer terugkeren, jonge duiven hebben er de grootste moeite mee, oude duiven hebben het er lastig mee.
Zo ook vandaag. Mooi vliegweer, warm, zeker voor begin mei, maar daar was die vervelend zuid ooster weer....
Er ontbreken nogal wat duiven op de hokken, het was lastig vandaag, hoewel de meeste afdelingen de 300 kilometer grens nog niet overschreden.
Theorieën over waar het allemaal fout ging waren er ook al legio te lezen. Soms te wijten aan verkeerde keuzes voor losplaatsen, soms te wijten aan overschatting door de liefhebber of de kwaliteit van hun duiven om thuis te geraken, of wel, is er voldoende ervaring om met dit soort omstandigheden om te gaan.
Ik heb de uitslagen van vandaag gescand, ik heb ze niet uitgebreid gelezen. Wat me opviel was dat er een beste hoeveelheid oudere duiven voor in de uitslag was te vinden, meer dan andere vluchten, waar normaal de jaarlingen en tweejarigen te zien zijn. Een teken aan de wand?
Op mijn eigen hok klok ik 3 tweejarige duivinnen, de jaarlingen zijn veel te laat, er ontbreekt er zelfs nog één. Een overnachter die de 250 kilometer niet aan kan? Is het toeval dat die tweejarigen als eerste op het hok terug zijn?
Volgens mij niet. De omstandigheden die we vandaag meemaken zijn niet veel voorkomend. Het gebeurd in Friesland niet vaak dat Harlingen en omgeving de boel plat draait in de bovenste regionen van de afdelingsuitslag. De wind is in het voordeel, daarnaast zitten ze op de voorhand als de zuid ooster de duiven over het IJsselmeer stuurt. Ze richten er niet voor niets het hele jaar voor af over de dijk. Er zitten namelijk prima duiven in die buurt, de onderlinge competitie is er hoogstaand, meestal liggen ze niet gunstig voor de programmavluchten in afdelingsverband. Door de onderlinge competitie wordt er wel gewerkt aan een goede, competitieve duif, zo'n duif die je in het rayon en binnen je vereniging onsterfelijk zou kunnen maken.
Vastgesteld kan dus worden dat kwaliteit van de duif belangrijk is in deze. Maar wat vooral opvalt is dat je op zo'n dag duiven nodig hebt die zich niet snel van de wijs laten brengen. Duiven die al wat meegemaakt hebben, duiven die al wat getectyleerd zijn, zoals Mart Smeets dat zo mooi kan zeggen over wielrenners.
We worden dus met de neus op de feiten gedrukt, ander weer, andere duiven, andere kwaliteiten die nodig zijn om vroeg thuis te komen.
Ik hoorde laatst een verhaal over een liefhebber die witte postduiven verhuurde voor allerhande evenementen. Deze man neemt zijn duiven overal mee naar toe en lost ze, ongeacht de weersomstandigheden. Wonderwel komen deze duiven thuis, ondanks hun witte kleur, wat ze erg kwetsbaar maakt in de natuur, ondanks de soms schier onmogelijke omstandigheden waarin de duiven worden gelost. De duiven worden rustig opgeleerd, maar steeds extremer op de proef gesteld. Ze komen thuis, worden gelost in Duitsland, in Engeland, op evenementen met veel mensen, bij allerhande herdenkingen enzovoort.
Is het niet zo dat we snelheidsduivels van onze duiven hebben gemaakt? Is het niet zo dat we het normaal vinden dat de concoursen kort open staan en ook op dagfond vluchten een korte duur kennen. Machines moeten geen zand tussen de raderen hebben, dan draait er niets meer. Bij de duiven lijkt hetzelfde te gebeuren. Lossen, afstand afhaspelen, thuis opvoeren naar de volgende inkorving en gaan met die banaan, plofkippen, plofkoeien, plofduiven?
Het is een keuze, we kiezen dat we duiven willen hebben die snel thuis zijn, tot op de gram nauwkeurig gevoerd, afgesteld op de eerst komende opdracht.
De duiven zijn inderdaad beter dan 30 jaar terug, maar voor het verbeteren van de vliegkwaliteiten moeten we blijkbaar inleveren op het vermogen te overleven. Vraag is of we op de juiste weg zijn.
Ik maak daarin keuzes, heb heel specifiek voor ogen hoe ik mijn duiven wil opleiden, iedereen is hier gelukkig vrij in, voor iedereen is er een eigen of andere manier om tot succes te komen, iets wat aantrekkelijk is aan de duivensport, individueel bepaal je, jij bepaald wat er op je hokken wel of niet gebeurd. Consequentie is dat we moeten inzien dat bepaalde keuzes ook bepaalde nadelen meedragen. Veel zijn hiermee geconfronteerd vandaag.
We hebben weer allemaal iets om over na te denken. Goede week!
www.postduivenblog.nl
Wat een fenomeen is dat toch binnen de sport. Oosten wind, noord oost, zuid-oost. Verhalen over duiven die de Noordzee opvliegen en niet meer in staat zijn land te bereiken. Verhalen over duiven die in streken belanden vanwaar ze nooit meer terugkeren, jonge duiven hebben er de grootste moeite mee, oude duiven hebben het er lastig mee.
Zo ook vandaag. Mooi vliegweer, warm, zeker voor begin mei, maar daar was die vervelend zuid ooster weer....
Er ontbreken nogal wat duiven op de hokken, het was lastig vandaag, hoewel de meeste afdelingen de 300 kilometer grens nog niet overschreden.
Theorieën over waar het allemaal fout ging waren er ook al legio te lezen. Soms te wijten aan verkeerde keuzes voor losplaatsen, soms te wijten aan overschatting door de liefhebber of de kwaliteit van hun duiven om thuis te geraken, of wel, is er voldoende ervaring om met dit soort omstandigheden om te gaan.
Ik heb de uitslagen van vandaag gescand, ik heb ze niet uitgebreid gelezen. Wat me opviel was dat er een beste hoeveelheid oudere duiven voor in de uitslag was te vinden, meer dan andere vluchten, waar normaal de jaarlingen en tweejarigen te zien zijn. Een teken aan de wand?
Op mijn eigen hok klok ik 3 tweejarige duivinnen, de jaarlingen zijn veel te laat, er ontbreekt er zelfs nog één. Een overnachter die de 250 kilometer niet aan kan? Is het toeval dat die tweejarigen als eerste op het hok terug zijn?
Volgens mij niet. De omstandigheden die we vandaag meemaken zijn niet veel voorkomend. Het gebeurd in Friesland niet vaak dat Harlingen en omgeving de boel plat draait in de bovenste regionen van de afdelingsuitslag. De wind is in het voordeel, daarnaast zitten ze op de voorhand als de zuid ooster de duiven over het IJsselmeer stuurt. Ze richten er niet voor niets het hele jaar voor af over de dijk. Er zitten namelijk prima duiven in die buurt, de onderlinge competitie is er hoogstaand, meestal liggen ze niet gunstig voor de programmavluchten in afdelingsverband. Door de onderlinge competitie wordt er wel gewerkt aan een goede, competitieve duif, zo'n duif die je in het rayon en binnen je vereniging onsterfelijk zou kunnen maken.
Vastgesteld kan dus worden dat kwaliteit van de duif belangrijk is in deze. Maar wat vooral opvalt is dat je op zo'n dag duiven nodig hebt die zich niet snel van de wijs laten brengen. Duiven die al wat meegemaakt hebben, duiven die al wat getectyleerd zijn, zoals Mart Smeets dat zo mooi kan zeggen over wielrenners.
We worden dus met de neus op de feiten gedrukt, ander weer, andere duiven, andere kwaliteiten die nodig zijn om vroeg thuis te komen.
Ik hoorde laatst een verhaal over een liefhebber die witte postduiven verhuurde voor allerhande evenementen. Deze man neemt zijn duiven overal mee naar toe en lost ze, ongeacht de weersomstandigheden. Wonderwel komen deze duiven thuis, ondanks hun witte kleur, wat ze erg kwetsbaar maakt in de natuur, ondanks de soms schier onmogelijke omstandigheden waarin de duiven worden gelost. De duiven worden rustig opgeleerd, maar steeds extremer op de proef gesteld. Ze komen thuis, worden gelost in Duitsland, in Engeland, op evenementen met veel mensen, bij allerhande herdenkingen enzovoort.
Is het niet zo dat we snelheidsduivels van onze duiven hebben gemaakt? Is het niet zo dat we het normaal vinden dat de concoursen kort open staan en ook op dagfond vluchten een korte duur kennen. Machines moeten geen zand tussen de raderen hebben, dan draait er niets meer. Bij de duiven lijkt hetzelfde te gebeuren. Lossen, afstand afhaspelen, thuis opvoeren naar de volgende inkorving en gaan met die banaan, plofkippen, plofkoeien, plofduiven?
Het is een keuze, we kiezen dat we duiven willen hebben die snel thuis zijn, tot op de gram nauwkeurig gevoerd, afgesteld op de eerst komende opdracht.
De duiven zijn inderdaad beter dan 30 jaar terug, maar voor het verbeteren van de vliegkwaliteiten moeten we blijkbaar inleveren op het vermogen te overleven. Vraag is of we op de juiste weg zijn.
Ik maak daarin keuzes, heb heel specifiek voor ogen hoe ik mijn duiven wil opleiden, iedereen is hier gelukkig vrij in, voor iedereen is er een eigen of andere manier om tot succes te komen, iets wat aantrekkelijk is aan de duivensport, individueel bepaal je, jij bepaald wat er op je hokken wel of niet gebeurd. Consequentie is dat we moeten inzien dat bepaalde keuzes ook bepaalde nadelen meedragen. Veel zijn hiermee geconfronteerd vandaag.
We hebben weer allemaal iets om over na te denken. Goede week!
www.postduivenblog.nl
zondag 1 mei 2016
Voorjaars zondag
Looking at me? de 13-552 |
Zo'n dag waarvan je weet dat je het gras moet maaien, maar liever even de deur uitgaat. Zo'n dag waarop je nog wat na geniet van de vlucht van zaterdag, met plezier de duiven hun rondjes ziet doen en de jongen er plots voor het eerst tussenuit trekken.
Zo'n dag waarop je plannen maakt en de zin in het leven nog wat meer wordt geprikkeld.
Ik heb deze week werkelijk niets te klagen, de duiven gaan goed, de eerste jonkies trekken al wat weg, vond al wat pennetjes in het hok. Jongen gespeend, ze kunnen er vlot af. De duivinnen deden het gisteren weer goed, volgens verwachting, niet super vroeg, maar vlot thuis. Een mooi concours overigens, chapeau voor de doortastendheid van de lossingscommissie van de afdeling Friesland. Ze hebben inzicht en lef, durven duiven te lossen in opklaringen, durven te schuiven met losplaatsen als het nodig lijkt en durven ook gewoon nee te zeggen als hun vakkennis zegt dat het niet kan, ik vind het al een paar jaar super gaan. Gewoon vrijwilligers, gewone melkers, gewoon een super bijdrage aan onze hobby.
Over het algemeen werd mijn optimisme gedeeld door de clubgenoten, de duiven kwamen vlot naar huis, ondanks de westelijke losplaats, deze keer was de route onder het IJsselmeer door, op de paar kop duiven in de noordwest hoek na, deze trekken hun eigen plan, moeten wel een stuk IJsselmeer pakken om zo'n verschil te kunnen maken. Mooi om te zien dat er elke week wel weer een paar duiven zijn die hun eigen plan trekken, of waarvan het instinct zegt dat ze moeten gaan, in plaats van op de veilige tour naar huis. In Tzummarum wonen een paar van die duiven, al een aantal jaren worden op veel concoursen daar het verschil gemaakt. Als ik programma ging spelen, ging ik daar wat duiven halen, wat een klasse die mannen van Sijbesma-Klaver!
Verder zie je de contouren van het verloop van vliegseizoen 2016 ontstaan, de mensen die gaan uitblinken krijgen hun dieren op punt, de mensen die het niet gaan halen, de tobbers, we kunnen ze nu al lezen uit de uitslagen en het verloop. Forme is er nog nauwelijks, gezondheid en ritme wel. De komende dagen, bij beter weer, zullen er een paar hokken boven alles uit gaan stijgen. Wie nu alles op punt heeft, krijgt zeker de forme te pakken, knaluitslagen zullen er op een paar hokken worden gemaakt.
De overnachters komen stilaan uit hun winterslaap, ook zij die het te koud vonden beginnen zich te roeren, ook de overnachters kijken in de uitslagen waar ze goed komen, waar series worden gedraaid, de concurrentie beloerd.
Limoges heet het hier in Friesland, of wel, de aftrap voor de overnachtvluchten.
Ik zal er niet aan meedoen, misschien toch St. Vincent, maar zeker Brive. Het kriebelt, het moet stilaan weer gaan gebeuren, voorjaar!
Hier op het hok gaat het goed, de duivinnen lopen stilaan van hun nesten, deze week zullen er een aantal niet mee kunnen naar de volgende opdracht, anderen blijven net aan zitten. Mooi om te zien hoeveel dat scheelt in motivatie. De rode 595, 3 weken achter elkaar de eerste terug in Engelum(daarmee ook 3 keer eerste van het heeeele dorp), kwam gisteren als derde aan, nu even niet op een nestje, waar ze de weken ervoor zonder moeite op het plankje plofte uit schier onmogelijke hoeken, draaide ze nu wat slagen voor ze landde op het hok en talmde ze even met binnen lopen. Dat is een minuut of 10 op 200 km, en nog een minuut bij aankomst. Voor het resultaat nu onbelangrijk, maar wel iets wat je meeneemt voor over een week of 6/7. Motivatie, gezondheid en forme gepaard aan klasse van de duif zelf, zorgt voor winnaars. Ik heb nog nooit een flesje gezien waarin dat te koop is.
Bij de jongen gaat het ook goed, de oudsten hebben er een pennetje uit en trekken voorzichtig aan wat verder weg, een paar zitten tegen vliegen aan, vandaag weer 4 gespeend, volgende week komen er weer een paar koppels uit, het hobbelt lekker door, zonder noemenswaardige obstakels.
Volgende week ben ik er niet bij als de duiven thuis komen, we werken, dit weekend hebben de collega's het opgevangen, volgend weekend is het hun beurt om van het weekend te genieten. Doordeweekse feestdagen leveren voor ons altijd extra zaterdagen productie op. Ik zal niet melden op de meldsite en vriend Hans haalt de klok op, alles geregeld dus.
Goede week, ik ga eens kijken waar de grasmaaier is gebleven.
www.postduivenblog.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)