"Dirk stopt er mee", mijn moeder kwam met het nieuws. Gisteravond, na het werk, ging ik nog even snel langs bij Moe om gedag te zeggen. Ze had het van Lies, de vrouw van Dirk, ze drinken samen koffie sinds mensheugenis op de dinsdag ochtend.
Dirk wordt 82 komend jaar, in mijn leven speelde hij altijd met duiven. Vanaf de zolder van de schuur achter zijn huis, aan de Oosterhaven. Kwekers in het hok beneden, onder het platje dat voor zijn vlieghok loopt. Duivinnen zaten vroeger in een ren in de schuur. Alleen in de zomer, in de winter zaten ze boven.
Ik kwam er vroeger vaak voor een praatje, of wat opruimers en vreemden ophalen. Kreeg ik weer een paar kwartjes voor, voor het inkorven komende week.
Visserman, hij voer op de "4", één van de vele kotters die Enkhuizen rijk was. 's Ochtends vroeg de haven uit, 's middags om vier uur de afslag, daarna opruimen, vijf uur, half zes thuis. Tijd voor de weduwnaars, daarna de jongen nog even.
Hij genoot ervan, door de weeks, hij kon uren op zijn plat zitten, kijkend naar hoe zijn doffers door de lucht suisden. Het was altijd druk in de lucht om die tijd. De weduwnaars los. Die van Gerrit, van ons, Dirk, Theunis keek altijd. Even verderop de duiven van Joh, Pé, Hoogland. Aan de andere kant die van Karel de Kat, Johannes en de Witpet, Gerrie Buis aan de andere kant van de Oosterhaven. Die van Cootje kon je ook nog zien, van de Havendijk. Klaas Schoen heeft ze ook nog een tijdje gehad.
Op zaterdag was Dirk er vaak niet, 's ochtends ook nog het water op, Mens zat dan bij het hok. Jaar in, jaar uit, de seizoenen waren best voorspelbaar. Was Dirk er wel, klokte Mens ze evengoed, hadden ze toch afgesproken?
Soort van Ooteman had hij, de "Grote uit de Streek" met veel rooien er tussen. Later Wigmansen. Klaas, zijn onafscheidelijke broer, had ze aangeraden. Het waren de echte nog, van die blauwe witpennen, leken zo uit het hok van Delbar te komen.
"Logemann krijgt die blauwe!", ik kan het hem nog horen roepen als de "10" weer eens vroeg viel vanaf Pont St. Max.
We konden elkaar gewoon zien, hij op zijn plat, ik kon vanaf het schuurdak over mijn hok kijken. Makkelijk, Dirk had de telefoon bij het hok. Zat er eentje vroeg, Dirk wist het. Dirk meldde het, net als dat hij de vroege duiven meldde uit ons buurtje. "De Zaan zit op 30, moeten wij toch voor het heel kunnen klokken!"
Nooit iemand uit de buurt die er over liep te klagen. De duiven moesten komen op zaterdag, de beleving werd gevolgd door iedereen. Niets mooiers dan dat de buurvrouw op straat naar je riep: "Je zat weer vroeg zeun, ik hoorde het Dirk roepen!"
Ik ben er al jaren weg, alleen Dirk en Gerrit waren er nog, van die hele ploeg melkers die daar op een kluitje de sport beleefden. Dirk stopt er mee, de jaren haalden hem langzaam in. "Gerrit zei laatst ook al dat het wat teveel wordt". Woorden die me achteraf pas weemoedig maakten. Een duivengeschiedenis eindigt, bijna op de plek waar mijn eigen duivengeschiedenis begon.
Dirk was nooit een hele grote in de sport, niemand buiten zijn cluppie die er erg in zal hebben dat Dirk is gestopt. Het zal wel raar zijn, als ik bij mijn moeder ben komende zomer. Weer minder duiven in de lucht die ooit bijna verduisterde als de weduwnaars los gingen, zo rond de klok van half zes.
Dirk heeft het nooit geweten, maar hij is één van die mensen die mij ervan overtuigden dat er voor mij een toekomst was in de duiven. Eén van de mensen die geholpen heeft mij te vormen in de wereld die duivenmelken heet.
Luisterend oor, een gezonde dosis zelfspot, schop onder de kont als het nodig was. Vooral een meer dan fijne vent.
Afgelopen zondag was ik bij ons nieuwe jeugdlid. Beetje helpen, uitleggen, zin en onzin van bepaalde zaken aangestipt. Tegenwoordig heet dat coachen. Ik keek naar het jeugdlid en zag mijzelf staan, terwijl ik opkeek naar kerels als Dirk.
Dirk bedankt!
vrijdag 14 december 2018
zondag 18 november 2018
Gewoon genieten
Er speelt momenteel van alles in duivenland, de commissie "Eerlijk spel" trekt er behoorlijk aan. Concrete voorstellen worden er door liefhebbers aangeleverd, van heel zinvol tot vooral in eigen straatje pratend. Begrijpelijk, de verzameling die wordt gemaakt gaat uiteindelijk uitwijzen waar de grootste pijnpunten en wensen liggen. Heeft U als liefhebber een idee, een mening of iets op te merken? Stuur het door naar de commissie eerlijk spel, democratischer als dit wordt het niet in duivenland.
De verkoop van Gaby lijkt alle grenzen van het mogelijke en onmogelijke op financieel gebied in duivenland te tarten, maar is dat wel zo? Als je kijkt naar hoe groot de naam is van deze man over de hele wereld, wereldberoemd in heel duivenland. Als je bekijkt hoeveel duiven er wereldwijd presteren, waarbij iets in de stamboom "made in Dentergem" zegt. Als je bekijkt wat er "normaal" is in de sportwereld, valt het nog wel mee. Neemt niet weg dat ze bij mij zo alles op kunnen halen voor gemiddeld 8000 euro per duif. Wel graag meteen afrekenen.
Verder barst de duivenwereld weer uit elkaar van beurzen, forums, feestavond, zaalverkopen, bijeenkomst, vergaderingen en wat al niet meer wordt verzonnen als zijnde nuttig.
Ik merk aan mezelf dat ik het eigenlijk wel goed vind. Ik heb een mening, ventileer die ook, maar ik heb niet de ambitie om in de bres te springen. Heb nog meer te doen dan duiven. In mijn leventje zijn ze belangrijk, maar het kan niet in verhouding staan met gezin, familie en werk. Dan schiet er niet veel meer tijd over.
Toch vind ik de tijd om te genieten. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld. De jaarlijkse sierduivenshow in Drachten weer bezocht. Ik heb een klik met sierduiven, jaren gefokt met als doel de tentoonstellingen, volop in die wereld meegedraaid in allerlei hoedanigheden. Sinds de postduiven er zijn, is dit beduidend minder, maar zorgt het er wel voor dat ik kan genieten van de momenten dat ik er wel wat aandacht aan geef. Prachtig, al die kleuren, soorten en maten die er te fokken zijn. Verschillend in karakter, voor elk wat wils. Mooi ook dat er een trailer van de postduiven stond, afdeling Friesland had blijkbaar een dealtje met PV Vice Versa uit Drachten. Zij bestierden er een stand, waarbij de trailer als blikvanger diende. Daarnaast veel oude bekenden gesproken, maar vooral genoten!
Woensdagavond was ik even in Hoorn, vlakbij mijn werk. Duifje oppikken van sportmaat Hans, was als jong al een tijdje onderweg geweest. Kennis gemaakt met Ben Ooms. Ik kende hem nooit persoonlijk, wel al jaren een vaste waarde in die contreien. Leuke vent, goed gesprek en weer een FB vriend voor het leven. Genoten dus!
Gisteren kwam Hans nog even langs, duifje ophalen, even bij de duiven kijken, doffers even door de handen. Ik ga ze definitief niet meer spelen, alleen de duivinnen. Mooi te zien hoe je hetzelfde en toch verschillend over duiven kunt denken en oordelen, prachtig weer, genoten!
Ondertussen slaat half Nederland elkaar de hersens in vanwege vermeende discriminatie rondom een kinderfeest. Ietwat uit het verband getrokken lijkt me, uiteindelijk gaat het maar om weinig mensen, voor of tegen, die zoveel ophef maken. Ik kon het niet meer aanzien, de kinderen raken op de achtergrond, ik voelde niets meer van die heerlijke spanning die de kinderen hebben deze dagen. Zit er iets in mijn schoen, ben ik wel lief genoeg geweest, wat zou ik op pakjesavond krijgen, is mijn verlanglijstje wel aangekomen? In plaats daarvan kijk ik de hele dag naar oproerkraaiers, soms ludiek, soms ronduit onbeschoft. Ga je zo je gram halen? Ik ben maar gaan lopen. Prachtig weer, lekker fris, er is veel teveel moois op deze wereld. Het is niet de moeite je druk te maken over iets dat er nooit is geweest.
Vanmorgen ging het weer over iets anders, ik heb het niet meegekregen. Ik was bij de duiven, de duivinnen eruit, ze scheurden door de strakblauwe lucht, terwijl ik de waterbakken stond te schrobben, het gras nog wit van de nachtvorst. Genoten dus!
Tot de volgende
www.postduivenblog.nl
De verkoop van Gaby lijkt alle grenzen van het mogelijke en onmogelijke op financieel gebied in duivenland te tarten, maar is dat wel zo? Als je kijkt naar hoe groot de naam is van deze man over de hele wereld, wereldberoemd in heel duivenland. Als je bekijkt hoeveel duiven er wereldwijd presteren, waarbij iets in de stamboom "made in Dentergem" zegt. Als je bekijkt wat er "normaal" is in de sportwereld, valt het nog wel mee. Neemt niet weg dat ze bij mij zo alles op kunnen halen voor gemiddeld 8000 euro per duif. Wel graag meteen afrekenen.
Verder barst de duivenwereld weer uit elkaar van beurzen, forums, feestavond, zaalverkopen, bijeenkomst, vergaderingen en wat al niet meer wordt verzonnen als zijnde nuttig.
Ik merk aan mezelf dat ik het eigenlijk wel goed vind. Ik heb een mening, ventileer die ook, maar ik heb niet de ambitie om in de bres te springen. Heb nog meer te doen dan duiven. In mijn leventje zijn ze belangrijk, maar het kan niet in verhouding staan met gezin, familie en werk. Dan schiet er niet veel meer tijd over.
Toch vind ik de tijd om te genieten. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld. De jaarlijkse sierduivenshow in Drachten weer bezocht. Ik heb een klik met sierduiven, jaren gefokt met als doel de tentoonstellingen, volop in die wereld meegedraaid in allerlei hoedanigheden. Sinds de postduiven er zijn, is dit beduidend minder, maar zorgt het er wel voor dat ik kan genieten van de momenten dat ik er wel wat aandacht aan geef. Prachtig, al die kleuren, soorten en maten die er te fokken zijn. Verschillend in karakter, voor elk wat wils. Mooi ook dat er een trailer van de postduiven stond, afdeling Friesland had blijkbaar een dealtje met PV Vice Versa uit Drachten. Zij bestierden er een stand, waarbij de trailer als blikvanger diende. Daarnaast veel oude bekenden gesproken, maar vooral genoten!
Woensdagavond was ik even in Hoorn, vlakbij mijn werk. Duifje oppikken van sportmaat Hans, was als jong al een tijdje onderweg geweest. Kennis gemaakt met Ben Ooms. Ik kende hem nooit persoonlijk, wel al jaren een vaste waarde in die contreien. Leuke vent, goed gesprek en weer een FB vriend voor het leven. Genoten dus!
Gisteren kwam Hans nog even langs, duifje ophalen, even bij de duiven kijken, doffers even door de handen. Ik ga ze definitief niet meer spelen, alleen de duivinnen. Mooi te zien hoe je hetzelfde en toch verschillend over duiven kunt denken en oordelen, prachtig weer, genoten!
Ondertussen slaat half Nederland elkaar de hersens in vanwege vermeende discriminatie rondom een kinderfeest. Ietwat uit het verband getrokken lijkt me, uiteindelijk gaat het maar om weinig mensen, voor of tegen, die zoveel ophef maken. Ik kon het niet meer aanzien, de kinderen raken op de achtergrond, ik voelde niets meer van die heerlijke spanning die de kinderen hebben deze dagen. Zit er iets in mijn schoen, ben ik wel lief genoeg geweest, wat zou ik op pakjesavond krijgen, is mijn verlanglijstje wel aangekomen? In plaats daarvan kijk ik de hele dag naar oproerkraaiers, soms ludiek, soms ronduit onbeschoft. Ga je zo je gram halen? Ik ben maar gaan lopen. Prachtig weer, lekker fris, er is veel teveel moois op deze wereld. Het is niet de moeite je druk te maken over iets dat er nooit is geweest.
Vanmorgen ging het weer over iets anders, ik heb het niet meegekregen. Ik was bij de duiven, de duivinnen eruit, ze scheurden door de strakblauwe lucht, terwijl ik de waterbakken stond te schrobben, het gras nog wit van de nachtvorst. Genoten dus!
Tot de volgende
www.postduivenblog.nl
zondag 11 november 2018
Schoon schip
Volgens mij heeft iedereen weleens zo'n moment. Hopelijk wat vaker zelfs. Zo'n moment dat je beseft dat je nu lang genoeg over iets na hebt lopen denken, dat je nu echt wel helder hebt wat er moet gebeuren en dat je dat ook gaat doen.
De vaste lezers weten het maar al te goed. Ik ben ook zo'n dubber, zo'n eentje die tot in de treure in een onderwerp kan blijven hangen. Het stadium "uitgekauwd" is dan al gepasseerd. Het lijkt erop dat dat ook zo moet zijn, want het is het moment dat je er zat van bent en dat je dan gewoon gaat doen wat je allang al wist dat je moest doen. Meestal gaat het dan snel. Het plan in je hoofd is gemaakt, de stappen uitgedacht, de consequenties overzien.
Het lijkt dat dit een teken van zwakte is, tenminste de indruk bestaat dat de buitenwereld er zo naar kijkt. Het lijkt ook zo natuurlijk. Die topsporter zet zijn ultieme prestatie neer, het acteert op het toppen van zijn kunnen op het juiste moment. Het zelfde geldt voor die ondernemer die een bedrijf uit de ellende haalt en omtovert tot een modelbedrijf voor de rest van zijn branche.
Onderbelicht in dit soort geschiedenissen is dat er vaak een heel proces aan denken, afwegen, meten, rekenen en reflecteren aan vooraf is gegaan. Dat proces wat je niet ziet, dat proces wat zich in het klein in je hoofd afspeelt.
Ik word getriggerd door het verhaal dat ik vanochtend las van gewaardeerd stukjesschrijver Michel Beekman. Het ging over een NPO ledenraad, het ging over dat die ledenraad heel lang duurde en dat er niet zo besluitvaardig werd opgetreden. Ik heb er zelf niets van meegekregen, bekend is dat Michel goed is ingevoerd in beleid en het volgen van de diverse vergaderingen. Mijn interesse ligt hier niet echt, ook al is het bepalend voor wat er uiteindelijk met mijn geliefde hobby gebeurd. Vooral de remmende werking vanuit de afdelingen scheen irritatie en vertraging op te leveren. Daarnaast worden vanuit de secties zienswijzes naar voren gebracht die door de liefhebbers zelf worden ingegeven.
Als ik het hele verhaal lees en probeer te begrijpen lijkt het dat er in de bestuurslagen ook zoiets gaande is. Het proces van denken, afwegen, meten, rekenen en reflecteren. Er is echter één onderdeel van de organisatie in het proces achter gebleven bij de rest. De afdelingen gaan nu pas beseffen dat het niet meer wordt zoals het ooit was. De duivensport is van de liefhebbers en niet van de mensen die op een stoel klimmen en dan denken dat hun mening ook de mening is van diegenen die worden "vertegenwoordigd". Niets nieuws, van alle tijden, kijkt naar wat er bijvoorbeeld in de politiek gebeurd. De tijdgeest bepaald uiteindelijk hoe er wordt gedacht. Gedacht wordt er, gedachten kunnen niet in hokjes worden gevangen, gedachten gaan over grenzen heen.
Ik denk dat NPO en secties onderhand wel toe zijn aan doen, dat het denkproces wel zo'n beetje klaar is.
Vraag die je nu kunt stellen: zijn de afdelingen ondertussen een achterhaald instituut, of hebben ze een functie binnen de organisatie die NPO heet? Ik kan me voorstellen dat de secties horizontaal over de bond heen liggen, de afdelingen vertikaal als peiler dienen. Vertikaal betekend altijd beleid uitvoeren dat helpt om het uiteindelijk doel te bereiken. Afdelingen zullen de organisaties dus moeten dienen. Zorgen voor vervoer voor een redelijke prijs, inkorffaciliteiten, competities die relevant zijn voor hun leden. Ook daar is werk genoeg. Laat de secties hun werk doen en de stem van de liefhebbers vertalen in beleid dat past bij wat er speelt. De tijdgeest vertaald.
Ik was in 2007 en 2011 in Californie om sierduiven te keuren. Ook daar zijn issues onder liefhebbers. Er was binnen een speciaalclub een meningsverschil over hoe het sierduivenras waar de leden in gespecialiseerd zijn er over een x aantal jaren uit zou moeten zien. De jongere liefhebbers wilden een aanpassing in de fokrichting die meer aansluit bij de tijdgeest. De oudere fokkers, de bestuurders vaak, dachten daar anders over. Op mijn vraag hoe het nu verder zou gaan was het antwoord: "we will wait for the old men to die".
Ik zag de laatste tijd via Facebook wat foto's voorbij komen van dezelfde mensen. Die "old men" waar aan werd gerefereerd stonden bijna allemaal nog op de foto, de jongeren heb ik er nog eentje van gezien, de anderen werden niet eens meer genoemd. Ook niet terug gezien in de catalogus van de keuring waar de mensen op dat moment aanwezig waren.
Ik hoop niet dat het zo afloopt met de Nederlandse postduivensport. Geef de secties de ruimte en afdelingen beperk je tot wat je moet doen: de leden bedienen!
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
De vaste lezers weten het maar al te goed. Ik ben ook zo'n dubber, zo'n eentje die tot in de treure in een onderwerp kan blijven hangen. Het stadium "uitgekauwd" is dan al gepasseerd. Het lijkt erop dat dat ook zo moet zijn, want het is het moment dat je er zat van bent en dat je dan gewoon gaat doen wat je allang al wist dat je moest doen. Meestal gaat het dan snel. Het plan in je hoofd is gemaakt, de stappen uitgedacht, de consequenties overzien.
Het lijkt dat dit een teken van zwakte is, tenminste de indruk bestaat dat de buitenwereld er zo naar kijkt. Het lijkt ook zo natuurlijk. Die topsporter zet zijn ultieme prestatie neer, het acteert op het toppen van zijn kunnen op het juiste moment. Het zelfde geldt voor die ondernemer die een bedrijf uit de ellende haalt en omtovert tot een modelbedrijf voor de rest van zijn branche.
Onderbelicht in dit soort geschiedenissen is dat er vaak een heel proces aan denken, afwegen, meten, rekenen en reflecteren aan vooraf is gegaan. Dat proces wat je niet ziet, dat proces wat zich in het klein in je hoofd afspeelt.
Ik word getriggerd door het verhaal dat ik vanochtend las van gewaardeerd stukjesschrijver Michel Beekman. Het ging over een NPO ledenraad, het ging over dat die ledenraad heel lang duurde en dat er niet zo besluitvaardig werd opgetreden. Ik heb er zelf niets van meegekregen, bekend is dat Michel goed is ingevoerd in beleid en het volgen van de diverse vergaderingen. Mijn interesse ligt hier niet echt, ook al is het bepalend voor wat er uiteindelijk met mijn geliefde hobby gebeurd. Vooral de remmende werking vanuit de afdelingen scheen irritatie en vertraging op te leveren. Daarnaast worden vanuit de secties zienswijzes naar voren gebracht die door de liefhebbers zelf worden ingegeven.
Als ik het hele verhaal lees en probeer te begrijpen lijkt het dat er in de bestuurslagen ook zoiets gaande is. Het proces van denken, afwegen, meten, rekenen en reflecteren. Er is echter één onderdeel van de organisatie in het proces achter gebleven bij de rest. De afdelingen gaan nu pas beseffen dat het niet meer wordt zoals het ooit was. De duivensport is van de liefhebbers en niet van de mensen die op een stoel klimmen en dan denken dat hun mening ook de mening is van diegenen die worden "vertegenwoordigd". Niets nieuws, van alle tijden, kijkt naar wat er bijvoorbeeld in de politiek gebeurd. De tijdgeest bepaald uiteindelijk hoe er wordt gedacht. Gedacht wordt er, gedachten kunnen niet in hokjes worden gevangen, gedachten gaan over grenzen heen.
Ik denk dat NPO en secties onderhand wel toe zijn aan doen, dat het denkproces wel zo'n beetje klaar is.
Vraag die je nu kunt stellen: zijn de afdelingen ondertussen een achterhaald instituut, of hebben ze een functie binnen de organisatie die NPO heet? Ik kan me voorstellen dat de secties horizontaal over de bond heen liggen, de afdelingen vertikaal als peiler dienen. Vertikaal betekend altijd beleid uitvoeren dat helpt om het uiteindelijk doel te bereiken. Afdelingen zullen de organisaties dus moeten dienen. Zorgen voor vervoer voor een redelijke prijs, inkorffaciliteiten, competities die relevant zijn voor hun leden. Ook daar is werk genoeg. Laat de secties hun werk doen en de stem van de liefhebbers vertalen in beleid dat past bij wat er speelt. De tijdgeest vertaald.
Ik was in 2007 en 2011 in Californie om sierduiven te keuren. Ook daar zijn issues onder liefhebbers. Er was binnen een speciaalclub een meningsverschil over hoe het sierduivenras waar de leden in gespecialiseerd zijn er over een x aantal jaren uit zou moeten zien. De jongere liefhebbers wilden een aanpassing in de fokrichting die meer aansluit bij de tijdgeest. De oudere fokkers, de bestuurders vaak, dachten daar anders over. Op mijn vraag hoe het nu verder zou gaan was het antwoord: "we will wait for the old men to die".
Ik zag de laatste tijd via Facebook wat foto's voorbij komen van dezelfde mensen. Die "old men" waar aan werd gerefereerd stonden bijna allemaal nog op de foto, de jongeren heb ik er nog eentje van gezien, de anderen werden niet eens meer genoemd. Ook niet terug gezien in de catalogus van de keuring waar de mensen op dat moment aanwezig waren.
Ik hoop niet dat het zo afloopt met de Nederlandse postduivensport. Geef de secties de ruimte en afdelingen beperk je tot wat je moet doen: de leden bedienen!
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
zaterdag 27 oktober 2018
Stap voor stap vooruit
De duivensport moet geweldig zijn voor mensen die zich interesseren voor het gedrag van individuen en groepen. Aan de ene kant de roep om het allemaal anders te doen, want zo als het nu gaat, gaat het niet. Aan de andere kant de roep om vooral niet teveel te veranderen, want de geliefde duivensport gaat naar de haaien als er teveel wordt verandert en dat willen we dan weer niet.
Weet U het nog? Ik niet in ieder geval. Het enige wat ik weet is dat ik over twintig jaar ook nog een vroege wil klokken van Bergerac, St. Vincent of misschien wel Barcelona. Het is waarom ik in 2010 weer in de postduiven ben begonnen. Kippenvel momenten is wat ik zoek, kweken, verzorgen en conditioneren kan ook met sierduiven of nog veel andere soorten kleinvee. Vooral een stuk kalmer en rustiger voor je directe omgeving. Dat kippenvel moment, dat is waar ik naar op zoek ben.
Gelukkig zijn er met mij veel mensen bezorgd over de toekomst in de sport. Er moet wel wat gebeuren, we rennen nu met zijn allen naar de afgrond. Dat feit is al een tijdje terug onderkend. Het nu zittende NPO bestuur heeft dat opgepakt en is met een ambitieus plan gekomen. U weet wel, GPS2021 heet het. De uitrol van zo'n plan kost tijd en vooral veel inspanning van heel veel mensen. De secties voor alle disciplines binnen de sport zijn opgezet en doen wat ze moeten doen. Vanuit de secties zal ook duidelijk worden hoe de stappen naar de doelstelling voor 2021 ingevuld moeten worden.
Is het de goede weg die we bewandelen? Ik zou het niet weten, ik kan niet in de toekomst kijken. Wat ik wel zie is dat er bereidheid is om iets te doen aan het feit dat het zo niet langer kan. De uitkomst van het verhaal? We hebben een target condition, of zo je wilt een stip op de horizon, iets om naar toe te werken. Of we exact dat gaan halen? Ook geen idee, ik kan niet in de toekomst kijken. Maar, geen doel, geen koers betekend dat we de afgrond in gaan. Elke stap die wordt gezet gaat je de volgende stap wijzen. Elke stap betekend meer inzicht, weer iets geleerd hebben, een stap dichter naar waar je denkt te willen zijn.
Eén zo'n stap is het opzetten van de werkgroep eerlijk spel. Het oprichten van deze groep is een gevolg van wat er vanuit de overleggen met de verschillende secties naar voren komt. We weten wat de hot items zijn op dit gebied: ligging, afstanden, de laatste tijd de problematiek rondom de massa inkorvers. Er is gelegenheid om voorstellen in te dienen om tot eerlijker spel te komen. Deze zullen naast elkaar worden gelegd, vandaar uit weer verder. Ook hier: stap voor stap naar de nu voorziene target condition eerlijk spel. Wat er uitkomt? Geen idee, ik kan niet in de toekomst kijken, kan alleen maar toejuichen dat er gestructureerd toegewerkt wordt naar een uitkomst, met de inbreng vanuit de basis, lees alle leden die iets in willen brengen. Veel democratischer als dit wordt het niet lijkt me.
Een ander feit wat naar voren komt uit de sectie overleggen is dat men graag de basisverenigingen in stand wil houden. Niet vreemd, mensen willen niet ver van huis om in te korven en wat gezelligheid te vinden. We zijn in Nederland ook best verwend natuurlijk. Mijn maatje in Canada rijdt anderhalf uur om in te korven, hier is een kwartier al ver. Met het oog op veroudering, mobiliteit en tegemoet komen van vooral de wat oudere en minder bedeelde liefhebbers een menselijk standpunt.
Haaks hierop staat de trend dat er veel meer wordt gezocht naar oplossingen om vanuit verenigingen duiven aan te brengen op een centraal punt. Dit speelt in veel afdelingen. Kosten voor transport liggen hieraan ten grondslag. Vervoerders vinden het lastig om twee mandjes op te pikken bij een gemiddeld kleine club, vaak moeten restmanden weer over gepakt worden op verzamelplaatsen, kortom, tijdverslindend en niet efficiënt. Hierdoor dus de vraag om elkaar op te zoeken als vereniging, los het met elkaar op.
Ik kijk even naar ons eigen cluppie. Ik kijk naar een meneer van bijna 90, hij komt elke week met een mandje om in te korven. Om mee te doen, hij heeft zelfs nog een belangrijke taak bij het inkorven en afslaan. De man kan alleen niet ver meer lopen, fietsen wil niet meer, de auto is meer dan 20 jaar oud.... Ik kijk naar nog een paar leden, vaak financieel wat minder bedeeld, korven toch wekelijks in, leven toe naar de zaterdag. De meesten in de club hebben al pensioen, het zijn ook de mensen die zich het meest inzetten. We vragen dus ook nog om te gaan regelen om na het inkorven met wat manden richting verzamelplaats te rijden, sommige weken zou dit zelfs 2 keer moeten, in het kader van de efficiëntie..... Oh ja, er kan nog iets van financiële compensatie worden verkregen. Misschien is de afweging om iets meer per duif te betalen toch niet zo gek. Dan kunnen de duiven afgehaald worden bij de club en worden mensen weer wat blijer.
Gaat dit niet? Voer dan z.s.m. regionale inkorfcentra in, compleet voorzien van alles, zodat er in één keer kan worden ingekorfd, afgeslagen, wat gedronken worden(sociale aspect), voer ingekocht en eventueel een consult aan een dierenarts kan worden gedaan. Dan maar in één keer de klap, weten we meteen waar we staan en kunnen we vandaar verder.
Ik heb al vaker geschreven over wat er allemaal mogelijk zou moeten zijn in de toekomst, er zijn veel mensen bezig om de duivensport veilig te stellen. De druk van buitenaf is groot, denk aan dierenwelzijn, milieu, bescherming van roofvogels, kosten, mogelijkheden om duiven te houden, teruglopende ledenaantallen. Commercie is een grotere speler dan vaak wordt onderkend, we willen zonder, tenminste de "gewone" liefhebbers willen zonder. Diezelfde commercie maakt ook veel mogelijk qua prijzen tijdens vluchten, evenementen, sponsoring en wat al niet meer. Omarmen lijkt beter, dan kan je het tenminste sturen. Massa inkorvers zijn ook commercianten, zij leven immers van de sport.
Ik weet één ding echter zeker, hoe dan ook, ik zie over twintig jaar een duif vallen, gelost in Barcelona, steenvroeg, op één van de verste afstanden. Kippenvel!
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Weet U het nog? Ik niet in ieder geval. Het enige wat ik weet is dat ik over twintig jaar ook nog een vroege wil klokken van Bergerac, St. Vincent of misschien wel Barcelona. Het is waarom ik in 2010 weer in de postduiven ben begonnen. Kippenvel momenten is wat ik zoek, kweken, verzorgen en conditioneren kan ook met sierduiven of nog veel andere soorten kleinvee. Vooral een stuk kalmer en rustiger voor je directe omgeving. Dat kippenvel moment, dat is waar ik naar op zoek ben.
Gelukkig zijn er met mij veel mensen bezorgd over de toekomst in de sport. Er moet wel wat gebeuren, we rennen nu met zijn allen naar de afgrond. Dat feit is al een tijdje terug onderkend. Het nu zittende NPO bestuur heeft dat opgepakt en is met een ambitieus plan gekomen. U weet wel, GPS2021 heet het. De uitrol van zo'n plan kost tijd en vooral veel inspanning van heel veel mensen. De secties voor alle disciplines binnen de sport zijn opgezet en doen wat ze moeten doen. Vanuit de secties zal ook duidelijk worden hoe de stappen naar de doelstelling voor 2021 ingevuld moeten worden.
Is het de goede weg die we bewandelen? Ik zou het niet weten, ik kan niet in de toekomst kijken. Wat ik wel zie is dat er bereidheid is om iets te doen aan het feit dat het zo niet langer kan. De uitkomst van het verhaal? We hebben een target condition, of zo je wilt een stip op de horizon, iets om naar toe te werken. Of we exact dat gaan halen? Ook geen idee, ik kan niet in de toekomst kijken. Maar, geen doel, geen koers betekend dat we de afgrond in gaan. Elke stap die wordt gezet gaat je de volgende stap wijzen. Elke stap betekend meer inzicht, weer iets geleerd hebben, een stap dichter naar waar je denkt te willen zijn.
Eén zo'n stap is het opzetten van de werkgroep eerlijk spel. Het oprichten van deze groep is een gevolg van wat er vanuit de overleggen met de verschillende secties naar voren komt. We weten wat de hot items zijn op dit gebied: ligging, afstanden, de laatste tijd de problematiek rondom de massa inkorvers. Er is gelegenheid om voorstellen in te dienen om tot eerlijker spel te komen. Deze zullen naast elkaar worden gelegd, vandaar uit weer verder. Ook hier: stap voor stap naar de nu voorziene target condition eerlijk spel. Wat er uitkomt? Geen idee, ik kan niet in de toekomst kijken, kan alleen maar toejuichen dat er gestructureerd toegewerkt wordt naar een uitkomst, met de inbreng vanuit de basis, lees alle leden die iets in willen brengen. Veel democratischer als dit wordt het niet lijkt me.
Een ander feit wat naar voren komt uit de sectie overleggen is dat men graag de basisverenigingen in stand wil houden. Niet vreemd, mensen willen niet ver van huis om in te korven en wat gezelligheid te vinden. We zijn in Nederland ook best verwend natuurlijk. Mijn maatje in Canada rijdt anderhalf uur om in te korven, hier is een kwartier al ver. Met het oog op veroudering, mobiliteit en tegemoet komen van vooral de wat oudere en minder bedeelde liefhebbers een menselijk standpunt.
Haaks hierop staat de trend dat er veel meer wordt gezocht naar oplossingen om vanuit verenigingen duiven aan te brengen op een centraal punt. Dit speelt in veel afdelingen. Kosten voor transport liggen hieraan ten grondslag. Vervoerders vinden het lastig om twee mandjes op te pikken bij een gemiddeld kleine club, vaak moeten restmanden weer over gepakt worden op verzamelplaatsen, kortom, tijdverslindend en niet efficiënt. Hierdoor dus de vraag om elkaar op te zoeken als vereniging, los het met elkaar op.
Ik kijk even naar ons eigen cluppie. Ik kijk naar een meneer van bijna 90, hij komt elke week met een mandje om in te korven. Om mee te doen, hij heeft zelfs nog een belangrijke taak bij het inkorven en afslaan. De man kan alleen niet ver meer lopen, fietsen wil niet meer, de auto is meer dan 20 jaar oud.... Ik kijk naar nog een paar leden, vaak financieel wat minder bedeeld, korven toch wekelijks in, leven toe naar de zaterdag. De meesten in de club hebben al pensioen, het zijn ook de mensen die zich het meest inzetten. We vragen dus ook nog om te gaan regelen om na het inkorven met wat manden richting verzamelplaats te rijden, sommige weken zou dit zelfs 2 keer moeten, in het kader van de efficiëntie..... Oh ja, er kan nog iets van financiële compensatie worden verkregen. Misschien is de afweging om iets meer per duif te betalen toch niet zo gek. Dan kunnen de duiven afgehaald worden bij de club en worden mensen weer wat blijer.
Gaat dit niet? Voer dan z.s.m. regionale inkorfcentra in, compleet voorzien van alles, zodat er in één keer kan worden ingekorfd, afgeslagen, wat gedronken worden(sociale aspect), voer ingekocht en eventueel een consult aan een dierenarts kan worden gedaan. Dan maar in één keer de klap, weten we meteen waar we staan en kunnen we vandaar verder.
Ik heb al vaker geschreven over wat er allemaal mogelijk zou moeten zijn in de toekomst, er zijn veel mensen bezig om de duivensport veilig te stellen. De druk van buitenaf is groot, denk aan dierenwelzijn, milieu, bescherming van roofvogels, kosten, mogelijkheden om duiven te houden, teruglopende ledenaantallen. Commercie is een grotere speler dan vaak wordt onderkend, we willen zonder, tenminste de "gewone" liefhebbers willen zonder. Diezelfde commercie maakt ook veel mogelijk qua prijzen tijdens vluchten, evenementen, sponsoring en wat al niet meer. Omarmen lijkt beter, dan kan je het tenminste sturen. Massa inkorvers zijn ook commercianten, zij leven immers van de sport.
Ik weet één ding echter zeker, hoe dan ook, ik zie over twintig jaar een duif vallen, gelost in Barcelona, steenvroeg, op één van de verste afstanden. Kippenvel!
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
zondag 30 september 2018
Hou het maar simpel
Inderdaad alweer een tijdje niets geschreven. September is de maand waarin we al een aantal jaren vakantie vieren. Het is ook de maand waarin het seizoen officieel wordt beëindigd. Een paar taartvluchten staan nog op het program. Betekend ook opruimen in het clubgebouw, het winterseizoen is dus weer geopend.
Na de vakantie werd ik geconfronteerd met een paar opvallende zaken.
Natuurlijk de discussie over de massa inkorvers, ik heb hier eerder al over gezegd dat de criticasters eerst de hand maar in eigen boezem moeten steken. Het gaat om kwaliteit van duiven, gespeeld op een goed hok, met een melker die er alles voor over heeft en vooral geen gekke dingen doet. Niet om de hoeveelheid duiven die worden gespeeld. Als het veel hele goede zijn, tsja dan krijg je Reeuwijkse toestanden. Pak de handdoek op en zorg dat je duiven hebt van een gelijkwaardige kwaliteit.
Na de vakantie werd ik geconfronteerd met een paar opvallende zaken.
Natuurlijk de discussie over de massa inkorvers, ik heb hier eerder al over gezegd dat de criticasters eerst de hand maar in eigen boezem moeten steken. Het gaat om kwaliteit van duiven, gespeeld op een goed hok, met een melker die er alles voor over heeft en vooral geen gekke dingen doet. Niet om de hoeveelheid duiven die worden gespeeld. Als het veel hele goede zijn, tsja dan krijg je Reeuwijkse toestanden. Pak de handdoek op en zorg dat je duiven hebt van een gelijkwaardige kwaliteit.
Een jeuglid had zich aangemeld bij onze vereniging. Hij was al een paar jaar lid bij een andere club, maar wilde graag naar ons. Voor hem dichterbij en wat praktischer. Bij het aanmelden waren er wat vragen. Om die te kunnen beantwoorden had ik beloofd langs te komen. Om kennis te maken en handig om ter plekke te zien wat de situatie is.
Ik trof een enthousiaste junior melker met een ook enthousiaste moeder, die graag wat wilde begeleiden. Het zou immers leuk zijn als er ook wat prestaties worden neergezet. De duiven gehuisvest in twee kleine hokjes, prima om te beginnen en de beginselen van het duiven houden in de vingers te krijgen.
Er werd wel wat vaak gerefereerd aan allerlei middeltjes die gegeven dienden te worden. Na het bekijken van de hokken werd me getoond wat er op advies van verschillende liefhebbers allemaal in huis gehaald was. Toen ik de bak met verschillende middelen zag schrok ik wel even. Er waren meer verschillende potjes, flesjes en pillen aanwezig dan er duiven in het hok zaten. Daarnaast waren er ook nog een behoorlijke hoeveelheid voer en bijvoer.
Natuurlijk weet ik dat er heel veel middeltjes op de markt zijn, ik weet ook dat er medicamenten te koop zijn die eigenlijk via de dierenarts verstrekt zouden moeten worden. Aangezien ik zelf niet zo van dat spul ben schenk ik er niet teveel aandacht aan. Blijkbaar is er toch een grote gevoeligheid bij de melkers voor de marketing die de grote merken in de duivensport bezigen.
Ik ben ook niet blind als ik bij andere melkers kom en ja, ik doe zelf ook wel wat. Soms wordt je geconfronteerd en vallen de schellen weer even van de ogen.
Vorig jaar had ik ook zo'n moment. Bij een bevriende sierduivenliefhebber zag ik ook heel veel middelen om de duiven gezond te houden. Dat was in ieder geval de gedachtegang. De overkill van middelen hadden echter een averechtse werking.
Gisteren was ik op een bijeenkomst voor sierduivenfokkers. De bevriende liefhebber, hierboven beschreven, deed daar iets heel moedigs. Hij was tot een ander inzicht gekomen. Een liefhebber bij hem in de buurt had hem de ogen weten te openen en uit weten te leggen wat echt belangrijk is om de duiven gezond te houden.
Tijdens de bijeenkomst is hij voor de groep gaan staan en heeft hij uitgelegd wat hij in het verleden deed tegenover wat hij het afgelopen kweekseizoen heeft gedaan. Resultaat was dat hij stukken goedkoper uit was en veel meer jongen had weten te fokken dan voorgaande jaren, met behoorlijk minder werk in de verzorging van dieren. Ook de bevreesde jonge duivenziekte treedt hij nu met vertrouwen tegemoet. Het hoeft geen slagveld meer te worden, je hoeft het alleen maar goed aan te pakken.
Ons nieuwe jeugdlid was samen met zijn moeder vanmiddag even hier op bezoek. Ik heb laten zien hoe ik het doe. Zeker, ik ben momenteel geen groot kampioen. Ik kan wel bogen op een succesvolle carrière in verschillende disciplines van de duivensport. Sinds ik bezig ben met de postduiven boek ik wel jaarlijks wat vooruitgang en ga steeds beter inzien hoe je met eenvoudige en goedkope middelen de duiven kan ondersteunen. Ik heb ook nog bakken ervaring in het proberen van allerlei zin en onzin. Juist daardoor zijn er veel minder problemen rondom de gezondheid, gewoon omdat je weet dat je dingen wel of niet moet doen.
De moeder van het jeugdlid vertelde dat ze eerst maar eens opruiming hebben gehouden in de bak met allerlei middeltjes. Ze waren blij verrast dat er op een veel simpeler manier met de duiven omgegaan kan worden. Scheelt in de kosten en zorgt ervoor dat er meer plezier overblijft.
Als er echt wat aan mankeert maar even naar de dierenarts!
Hou het maar simpel. Dat is wat ik ook lees als er over die massa inkorvers wordt geschreven, ze doen wat ze moeten doen op het juiste moment, hebben goede duiven, hebben er alles voor over en een accommodatie die voldoet. Laat het de les van de maand september maar zijn.
Tot de volgende!
zondag 2 september 2018
Selectie - A man has got to know his limitations
Misschien een beetje vreemde manier om een blog over de postduivensport, of liever mijn postduivensport, te beginnen. Toch snijdt het hout. Ik heb de afgelopen week de selectie doorgevoerd op het hok. Zowel kwekers, vliegers als jongen moesten er aan geloven. Het is aardig opgeruimd, wat voor mij toch altijd weer een verademing is. Minder duiven op de hokken betekend minder kansen op ongemak, meer kansen voor de blijvers om goed door de rui en gezond door de winter te komen.
Zoals eigenlijk ieder jaar heb ik weer eens lopen te dubben over hoe ik het volgend jaar moet gaan aanpakken. De mensen die mijn schrijfsels al wat langer volgen weten dat ik worstel met tijd. Tijd is een nogal cruciale factor in de duivensport. Daarnaast weet ik zeker dat ik fond wil spelen, overnacht is het doel, toch laat ik me verleiden om ook de dagfond mee te spelen. Ik heb er ook een handje van om in iedere duif wel een mogelijkheid te zien, dus de kweekboxen zitten over het algemeen voller dan ik ooit gepland en dus ook gebouwd had.
Genoeg factoren dus om over na te denken en om te zetten in een concreet plan voor 2019. Dat plan moet overigens ook gewoon doorgetrokken worden, maar ja, net als elke melker ben ik net zo veranderlijk als het weer. Hoewel is dat zo?
Ik weet namelijk zeker dat nestspel voor mij het beste is, daarbij denk ik aan de factor tijd. Waar ik mijzelf en daarmee mijn duiven tekort doe is dat ik met naar verhouding weinig duiven van alles wil en mee doe. Dat lukt wel, maar is het optimaal?
Die kwekers, wat leveren die dan eigenlijk op? Soms zie ik wat en mag ik ze zo meenemen, soms koop ik wat, voor niet teveel overigens, maar ze komen wel.
Jongen, ik kweek hokken vol, raak er zat kwijt en dat is lang niet altijd door het africhten. Kwaliteitsissue misschien? De kwekers leveren het merendeel van de jongen.
Doffers op nest wil hier op de hokken niet lukken. Ik was al eens gestopt met het spelen van de doffers. Ik heb het toch weer opgepakt, dit seizoen had ik hier resultaat van moeten zien. Eén doffer slechts goed in de punten, om hem de volgende vlucht kwijt te raken..... Niet goed.
De conclusies waar ik een paar weken geleden over schreef zijn dus getrokken. Kwekers die niets opleveren eruit. Ze krijgen welgeteld drie seizoenen de tijd om iets van waarde voor het vlieghok te leveren. Ik heb nu in plaats van twaalf koppels nog acht koppels, waarvan er 2 koppels zijn die hier zitten voor samenkweek. Zes eigen koppels dus.
Er wordt vanaf volgend jaar alleen met duivinnen gespeeld. Twee jaar of ouder naar de overnacht. Jaarling duivinnen, mits helemaal door geruid, een paar dagfondvluchten voor de ervaring. Latere duivinnen die nog oude pennen hebben staan gaan het hele vitesse en midfond programma doen, als twee jarige gaan ze evengoed de overnacht op.
De doffers die ik over hou om aan de duivinnen van de vliegploeg te koppelen komen allemaal uit de prestatie duivinnen uit het kweekhok, aangevuld met de doffers die ik heb verkregen uit het uitruilen met collega melkers hier uit de buurt. Van de kwekers die ik nog niet als leverancier van prestatie duiven heb bestempeld blijven alleen duivinnen over. Deze moeten zich eerst bewijzen.
Van de vliegers probeer ik in de toekomst wel iets meer jongen over te houden, vandaar de gedachte over de doffers die ik wil plaatsen in het vlieghok. Het genenpakket wat prestaties inbrengt, is bij deze duiven aanwezig, gezien de prestaties van hun moeders op eigen hok en binnen het eigen systeem. De doffers die ik heb gekregen uit ruiling zijn de duiven die voor bloedverversing zorgen. Nog wel een restrictie: ze moeten me wel aan staan, stambomen zeggen mij steeds minder.
Nooit geen andere duiven meer? Natuurlijk komen er regelmatig nieuwelingen voorbij. Niet vooruit willen is stilstand en daarmee meteen achteruitgang. Uitgangspunt is wel dat ik van eigen kracht uit ga. 2018 heeft bewezen dat dat de weg is. Superzwaar seizoen, de duiven die hier presteerden waren voor 80% duiven uit de prestatie duivinnen op het kweekhok, daarnaast lieten twee duivinnetjes uit de serie ruilduifjes zich leuk zien. Zegt wel genoeg denk ik.
Vorige week nog bezoek gehad van Durk. Leuke dag gehad, honderd uit praten over duiven, maar ook nog veel meer, top! Mail vanuit Canada van Aron, vriendschap kent geen tijd en grenzen, ga ik zo nog beantwoorden. Alweer momenten die de hobby meer dan hobby maken.
Verder niets met de jongen gedaan, behalve selectie doorgevoerd. De Adeno-E Coli van een paar weken terug heeft toch een paar slachtoffers geëist. Daarnaast heeft de kat weer een paar piepers te pakken gekregen. Van africhten is dus niets meer gekomen. Eerst vakantie, dan kijken we straks nog wel wat we kunnen doen met africhten.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
zaterdag 18 augustus 2018
Op zoek naar succes
Het was niet bepaald het seizoen voor watjes. Zij die de doorzetters onder de pannen hebben en nog goed gezond ook, zullen ongetwijfeld een seizoen hebben gedraaid dat tevreden stemt. Hoe tevreden moet ieder voor zich uitmaken. Ook zullen bij velen de oogkleppen zijn afgevallen. Al die duiven die het zo goed deden de afgelopen seizoenen bleken toch wat minder toen het er echt op aan kwam. Slechte duiven of konden ze slecht omgaan met de voorgeschotelde omstandigheden dit jaar? Het zijn de feiten die je moet inzien, de feiten zorgen ervoor dat je de juiste conclusies gaat trekken. De conclusies gaan je helpen je strategie verder aan te scherpen.
Ik schreef in mijn vorige blog al dat ik wat tijd nodig zal hebben om alles te overdenken wat er in het afgelopen seizoen is gebeurd. Als de feiten op een rijtje staan zullen de conclusies getrokken moeten worden. In het verleden was ik hier heel snel mee. Het werk dat ik de laatste jaren doe dwingt me er toe om alles te overdenken, de voor en nadelen naast elkaar te zetten en daar een weloverwogen besluit over te nemen. In mijn werkzame bestaan gaat het dan vaak meteen over serieuze hoeveelheden euro's. Euro's die vrijkomen om te investeren bij een weloverwogen en gefundeerd plan. Euro's nodig om te investeren om beter te worden. Beter worden betekend uiteindelijk meer winst maken. Winst is waar een bedrijf van leeft, ondanks alle mooie leuzen die je vaak terugvind in de missie die een bedrijf na zegt te streven. Een missie is niets anders dan de wereld laten weten wat je als bedrijf graag wilt zijn, wat je wilt dat je bedrijf aan de wereld bijdraagt. De stip op de horizon zo je wilt.
In de duivenhobby zal dat voor mij en verreweg de meesten van ons minder serieus zijn. Het gaat om de belangrijkste bijzaak in je persoonlijk leven, niet om een halszaak, een zaak op leven en dood, een zaak die invloed zal hebben op massa's mensen.
Wat wel van belang is in de conclusies die je trekt, is dat je gaat zorgen plezier te houden of probeert nog meer plezier te krijgen in wat je zo bezighoud. Voor mij is dat in ieder geval wel zo. Fascinerend wat die verenballetjes met je kunnen doen, of niet?
Op zoek naar succes is de titel van dit blog. Ik moest er aan denken toen ik vanmorgen de kwekers door mijn handen liet gaan, of de duiven die voor vermeerdering zorgen, de aanvoer naar de vliegploeg. Ik heb wat duiven apart gezet die al best lang in de kweekboxen vertoeven. Er zit kwaliteit in, maar is het voldoende om alles te kunnen doorstaan? De cijfers van dit seizoen zeggen van niet, maar wat heb ik een plezier beleefd aan de jongen van deze dieren in voorbije seizoenen. Vraag is of ze mij verder helpen op zoek naar succes.
Op zoek naar succes is ook zoeken naar de spelmethode die het beste past bij jou manier van doen en vooral naar jou omstandigheden. Opvallend dit seizoen: de doffers lieten het weer afweten op de momenten dat er wat verwacht mocht worden. Op die ene na dan, maar ja, die is twee weken later niet meer teruggekomen. In bloedvorm was hij, in mijn bescheiden beleving...
Alleen duivinnen, of toch doorzetten met de doffers? Op wat voor manier dan? Wat zullen de mogelijkheden zijn volgend seizoen? Feiten heb ik nodig, geen gevoelens of aannames.
Op zoek naar succes is ook het goed opleren van de jongen, zodat er volgend jaar weer een lekkere ploeg jaarlingen kan worden benut. De jongen heb ik al bijna twee weken niet afgericht. Het weer zat toch wat tegen, de laatste dagen zijn ze niet helemaal honderd procent. Ik zie dat vaak als het weer om slaat na een langere periode van stabiel weer, ik zie het bij mij op het hok ook vaak gebeuren in augustus. Reden is niet heel moeilijk, ik zet het hele seizoen jongen bij, dat kan ook, ik speel ze immers niet. Gezondheid dips zijn een logisch gevolg van continu bijzetten. Rustig blijven, de medicijnen in de kast houden, feiten blijven verzamelen en conclusies trekken. Het is eigenlijk best wel makkelijk.
Op zoek naar succes was ook ons cluppie. Het hele oude duiven seizoen hingen we er als club maar wat bij, er werden op enkele uitzonderingen na, geen kopduiven regionaal geklokt. Nu de jonge duivenvluchten bezig zijn, zie ik clubgenoten plots weer bovenin de uitslag van het ccg verschijnen. Top!
Op zoek naar succes is ook je beste duiven thuis durven houden. De "554" heeft dit jaar laten zien dat ze haar moeder, de "556" kan ontstijgen. Ze heeft haar plekje op de kweek gekregen, in de hoop dat ik van haar ook weer een betere versie kan kweken. Nu nog een goede doffer voor haar, of had ik die al? We gaan het zien.
Iedereen nog succes de komende vluchten.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
zondag 5 augustus 2018
Perigueux - Einde van een loodzwaar seizoen
Begrijpelijk dat men heeft gekozen voor Perigueux, toch al gauw 100 kilometer minder. Waar ik een vraag bij heb is het lossen om 10:30. Geen middaglossing, geen ochtend lossing, compromis zonder fundering? Misschien dat ik iets over het hoofd zie, de insteek is in ieder geval goed geweest, het belang van de duiven moet voorop staan.
Zoals gezegd, een supertrage, lees superzware vlucht. Doorkomsten die de 900 m/min niet halen, een duif hoog in sector 3 als snelste nationaal.
In sector 4 viel de eerste bij de combinatie Rekker-Westra op de klep. Deze combinatie is in 2018 ongenaakbaar gebleken. Wat een klasse, wat een discipline, wat een duiven. Een super seizoen, afgesloten met een 1e in sector 4, maar ook nog 8ste nationaal. Wat te denken dat het een week eerder vanaf Bergerac ook al het geval was? De omstandigheden waren toen wel iets gunstiger, maar omstandigheden lijken de duiven van deze combinatie niet in de weg te staan. In mijn ogen de besten van Nederland op de overnacht dit jaar. Klasse! Overigens zijn de andere twee toppers uit sector 4 ook weer van de partij. Bennie Homma klokt gewoon de 2de, Gerard Koopman klokt de 5de. Hoezo, we draaien lekker mee? Klasse wat dit supertrio heeft laten zien dit seizoen. Ik realiseer me ook dat ik nu meteen wat andere goede melkers tekort doe.
Op eigen hok viel het ook lang niet tegen. Ik klokte pas in de avond, maar dan wel 2 in 3 minuten. Goed voor de 6de en 7de in het NIC, NPO en sector 4 wordt een coefficient van 12% gehaald. Net niet de beoogde 10%, maar wat was ik blij met deze twee duifjes.
Plots gaat de poort open en staat Wim in de tuin. Hij was even gevlucht, even wat beweging na een middag in de tuin zitten en in de lucht staren. We praten wat en bekijken de "554". Ze is licht, maar in een goede conditie. Op het moment dat ik haar terugzet roept Wim dat er een duif op het hok valt. De "557" arriveert, vanuit de westkant, blijkbaar het IJsselmeer als richtpunt gekozen. Ze laat zich klokken met een 11de melding in het NIC. Alles met elkaar geen slechte ontknoping van de laatste marathon van dit jaar. 3 van de 6 thuis en netjes in de prijzen.
Vanochtend komen er wel duiven bij maar tot zover niet meer in Engelum. Ik hoop dat de andere 3 dames ook nog thuis komen. Het zijn tenslotte allemaal duifjes die hebben laten zien dat ze wat in hun mars hebben.
Zoals altijd heb ik wel een idee bij wat er dit jaar allemaal weer te leren viel op het hok. Ik moet het nog wel even op een rijtje zetten allemaal, conclusies trekken kan de hele winter nog. Nu maar eens wat aandacht aan de jongen geven, die moeten tenslotte ook nog wat worden opgeleerd.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
zondag 22 juli 2018
Nog even poetsen voor Cahors
Volgende week staat Bergerac op het menu. Voor mij toch altijd wel een speciaal station. Vroeger was Bergerac zo'n soort mythe. Laatste vlucht uit het programma voor de oude duiven. Als je die meedeed had je echte kleppers, zeker als je ze in de prijzen wist te draaien. Dat gevoel heb ik nog steeds een beetje. Magisch klinkt het, Bergerac. Inmiddels zijn we er verschillende keren geweest tijdens onze vakanties in Frankrijk.
De mythe van Bergerac zal dit jaar aan mij voorbij gaan. Mijn vader overleed dit voorjaar, 28 Juli was zijn verjaardag. We gaan van deze dag een familiedag maken om onze vader te gedenken, met onder andere een gezamenlijke maaltijd. Geen dag dus om met duiven bezig te zijn. De zondag is Vera jarig, ook daar maken we een mooie dag van. Reden genoeg om met de duiven een keer over te slaan.
Rest de vlucht vanuit Cahors nog. Cahors is de afsluiter van het overnacht seizoen. Eigenlijk komt het wel goed uit. Als alles goed blijft gaan heb ik 4 duivinnen klaar voor Cahors, twee keer zoveel kans op een mooi resultaat als dan dat ik het ploegje moet opdelen over 2 vluchten. Zou mooi zijn als we vanaf Cahors nog een duif vroeg weten te pakken.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
maandag 16 juli 2018
Avondtraining doffers
Wat je doet op een zwoele zomeravond? Doffers naar buiten, achterover, en foto's maken. Gratis spektakel en mooie plaatjes!
zondag 15 juli 2018
The week after - Orange en meer
Hoogtijdagen in de duivensport, de maanden juni en juli staan bol met vluchten waar ik warm voor loop. Vorige week nog de drieluik Bourges, Dax en Barcelona, deze week weer feest. De NPO ochtendlossing vanuit Orange werd vervlogen. Daarnaast nog midfond uit Chimay en opleren voor de jongen. Vergeet ik ook nog de ZLU vlucht vanuit St. Vincent, met een mooie overwinning voor Vincent Vork, ook behoorlijk in de overvlucht.
Ik hoor goede berichten over het opleerprogramma van de jongen. De afdeling heeft drie weekenden ingericht waarin de jongen in districten worden gelost. Ik doe zelf niet mee met de jongen zoals bekend, maar hoor van mijn clubgenoten dat ze erg tevreden zijn met het verloop tot nog toe. Chapeau dus, het mooie en vooral eerlijke weer van de afgelopen weken zal hier ook aan meehelpen.
Op de midfond naar Chimay nog een paar jaarling duivinnen mee, gespeeld vanuit het jongenhok vanwege eerder gebrek aan doffers. Niet ideaal, dus slechte resultaten, daarnaast vijf doffers in de mand. Na een intensieve voorbereiding lieten de doffers het op het nest weer afweten, dus besloot ik dat de duivinnen het weer moesten gaan doen, de doffers thuis moesten blijven om de neststanden en koppels te garanderen. Er viel me echter deze week op dat ze zo langzamerhand zin begonnen te krijgen om te trainen. Als rechtgeaarde speler zie ik dan meteen mogelijkheden. Drie oudere doffers gekoppeld aan de dames die naar Orange werden gestuurd, apart gezet en 's avonds nog even laten vliegen. Donderdag de mand in voor Chimay, zaterdag nog wat uren op de vleugels. Ze waren laat maar heel en in goeden doen weer terug. Zie hier mijn deelnemers aan nationaal Chateauroux komende week. Ik probeer het toch maar weer eens, je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt.....
Orange verliep voor mijn dames goed. Na twee keer mee doen en twee keer een kater (Perigueux 1 laat in de prijzen, twee duiven achter en Dax eentje mee, nooit meer gezien), was het nu wel raak. Niet super vroeg, maar een nette 4de plek in het NIC en een prijs binnen de 1:10 in afdeling en sector 4. Een eerlijke vlucht, de duiven die zich niet lieten zien zijn geklopt op waarde.
Drie dames waren er mee, de 16-554 meldde zich om 09:44 op 1013 km. Net gek gezien de omstandigheden. Het is de enige ochtendlossing in het NPO programma voor sector 4. De tweede wist zich nog te klasseren in het NIC, te laat voor NPO of sector 4 klassering. De derde duivin was gisteravond laat thuis, ze bleek gewond. Geschaafd, als of er een draad is geraakt. Aan haar verdere conditie te zien was ze een tijdje down and out geweest voor ze weer verder kon. Maar ze was er weer, over karakter gesproken........
Het is sowieso waarom ik de duiven die de fondvluchten afhaspelen zo bewonder. Rammen door hitte en kopwind, compleet leeg thuis, om na een half uurtje weer door het hok te scharrelen, op zoek naar wat nodig is om weer op gewicht en in conditie te komen. Het blijft heel bijzonder. Wat ook mooi is, zijn de complimenten die zo links en rechts worden uitgedeeld. De overnachters gunnen elkaar wat, zo blijkt ook wel uit de samenwerkingsverbanden die zo links en rechts ontstaan.
Zoals gezegd volgende week wat doffers naar Chateauroux, de week daarop 2 dames naar Bergerac, het zijn de twee die Perigueux wisten af te ronden. De laatste vlucht vanuit Cahors kunnen er nog twee dames mee. Dat zijn de twee die vorige week Bourges afhaspelden, ze zien er weer top uit overigens! Cahors zal ook meteen einde seizoen zijn. Baas en duiven zijn er dan wel weer aan toe!
Opvallend in sector 4 vanaf Orange: Team Koopman was weer ongenaakbaar, Bennie Homma en Rekker-Westra geven prima partij. Ook Rekker Westra scoort op alle 4 vluchten teletekst. Klasse, er is geen ander woord voor. Er zijn nog een paar melkers die niet zijn genoemd. Er zijn een aantal zeer behoorlijke overnacht spelers in het noorden te vinden. Het blijkt dat er behoorlijk wat duiven worden aangekocht door onze vrienden uit het zuiden des lands, zou het toch doordringen dat die laatste 100 kilometers over het vlakke noordelijke land killing zijn voor de meesten? Publiek geheim overigens onder de noordelijke fondspelers.
Iedereen succes de komende weken, tot de volgende!
Ik hoor goede berichten over het opleerprogramma van de jongen. De afdeling heeft drie weekenden ingericht waarin de jongen in districten worden gelost. Ik doe zelf niet mee met de jongen zoals bekend, maar hoor van mijn clubgenoten dat ze erg tevreden zijn met het verloop tot nog toe. Chapeau dus, het mooie en vooral eerlijke weer van de afgelopen weken zal hier ook aan meehelpen.
Op de midfond naar Chimay nog een paar jaarling duivinnen mee, gespeeld vanuit het jongenhok vanwege eerder gebrek aan doffers. Niet ideaal, dus slechte resultaten, daarnaast vijf doffers in de mand. Na een intensieve voorbereiding lieten de doffers het op het nest weer afweten, dus besloot ik dat de duivinnen het weer moesten gaan doen, de doffers thuis moesten blijven om de neststanden en koppels te garanderen. Er viel me echter deze week op dat ze zo langzamerhand zin begonnen te krijgen om te trainen. Als rechtgeaarde speler zie ik dan meteen mogelijkheden. Drie oudere doffers gekoppeld aan de dames die naar Orange werden gestuurd, apart gezet en 's avonds nog even laten vliegen. Donderdag de mand in voor Chimay, zaterdag nog wat uren op de vleugels. Ze waren laat maar heel en in goeden doen weer terug. Zie hier mijn deelnemers aan nationaal Chateauroux komende week. Ik probeer het toch maar weer eens, je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt.....
Drie dames waren er mee, de 16-554 meldde zich om 09:44 op 1013 km. Net gek gezien de omstandigheden. Het is de enige ochtendlossing in het NPO programma voor sector 4. De tweede wist zich nog te klasseren in het NIC, te laat voor NPO of sector 4 klassering. De derde duivin was gisteravond laat thuis, ze bleek gewond. Geschaafd, als of er een draad is geraakt. Aan haar verdere conditie te zien was ze een tijdje down and out geweest voor ze weer verder kon. Maar ze was er weer, over karakter gesproken........
Het is sowieso waarom ik de duiven die de fondvluchten afhaspelen zo bewonder. Rammen door hitte en kopwind, compleet leeg thuis, om na een half uurtje weer door het hok te scharrelen, op zoek naar wat nodig is om weer op gewicht en in conditie te komen. Het blijft heel bijzonder. Wat ook mooi is, zijn de complimenten die zo links en rechts worden uitgedeeld. De overnachters gunnen elkaar wat, zo blijkt ook wel uit de samenwerkingsverbanden die zo links en rechts ontstaan.
Zoals gezegd volgende week wat doffers naar Chateauroux, de week daarop 2 dames naar Bergerac, het zijn de twee die Perigueux wisten af te ronden. De laatste vlucht vanuit Cahors kunnen er nog twee dames mee. Dat zijn de twee die vorige week Bourges afhaspelden, ze zien er weer top uit overigens! Cahors zal ook meteen einde seizoen zijn. Baas en duiven zijn er dan wel weer aan toe!
Opvallend in sector 4 vanaf Orange: Team Koopman was weer ongenaakbaar, Bennie Homma en Rekker-Westra geven prima partij. Ook Rekker Westra scoort op alle 4 vluchten teletekst. Klasse, er is geen ander woord voor. Er zijn nog een paar melkers die niet zijn genoemd. Er zijn een aantal zeer behoorlijke overnacht spelers in het noorden te vinden. Het blijkt dat er behoorlijk wat duiven worden aangekocht door onze vrienden uit het zuiden des lands, zou het toch doordringen dat die laatste 100 kilometers over het vlakke noordelijke land killing zijn voor de meesten? Publiek geheim overigens onder de noordelijke fondspelers.
Iedereen succes de komende weken, tot de volgende!
maandag 9 juli 2018
Bourges, Dax en Barca - Het weekend van Kees
 |
| Kees met zijn Barcelona duifje |
Hier in Engelum werd de zoveelste ronde van bezinning ingezet. De zaterdag was toch wat teleurstellend. Er werd geklokt van Bourges, niet heel vroeg, maar toch, ze was er. Op de valreep werd het dagfond kampioenschap in de club binnen gehaald. Toch was er de kater. De "520", enige ingezette duif op Dax, was nog niet thuis. Een duifje wat normaal onder elke omstandigheid 1:10 kan vliegen. Maatje Wim klokte er een paar van Dax, terwijl maatje Bram op Bourges goed bezig was. De Buwalda's rollen het ccg op vanaf Bourges met een wereldserie. Hier bleef het verder stil. Een uitgebreidere blik op de meldsite leerde dat, naast de bekende namen, Kees ook lekker bezig was. Hij had er drie mee op Dax, 's avonds waren er twee thuis. De meesten in het hoge Noorden stonden nog op de eerste te wachten.
Kees moet vorm op het hok hebben, was mijn gedachte. Mooi voor hem, hij had immers de stoute schoenen aangetrokken en vier ervaren rotten op Barcelona ingekorfd. 1348 kilometers maar liefst naar Berlikum, de woonplaats van Kees en die andere toppers, combinatie Rekker-Westra.
Zondagochtend, afslaan om tien uur in de club van Bourges, de stemming was van uitgelaten tot bedroefd, best wat duiven nog onderweg. Ook de "520" miste nog steeds. Barcelona werd besproken, over hoe zwaar het was. Eerste melding in Frankrijk, duif maakte maar 900 m/min, het wordt een kraker, misschien nog zwaarder dan de 2017 editie.
De middag doorgebracht op de bank. De rug werkt niet mee, formule 1 kijken, ondertussen wat schrijven en wat duivensites afstruinen. Facebook staat vol met trotse melkers en de gladiatoren van Dax en Barcelona. Eersten van Barcelona in Nederland vallen ook. Jelle Jellema flikt het weer, weer top 10 nationaal op Barcelona, dik in de overvlucht. Als er eens een duifje doorkomt in het noorden.... Dat moet toch een kanjer zijn! De "592" is inmiddels ook thuis vanaf Bourges.
Half zeven vertrek ik van huis, Wim ophalen en naar Holwerd, afslaan voor Dax. Klok is leeg maar de vlucht moet wel afgesloten. Wim heeft er inmiddels 5 van de 10, maar mist ook zijn topper "Vince" nog. Berucht vanwege teletekst op de zware St. Vincent 2014 en een dozijn andere overnacht prijzen.
Er wordt in Holwerd aan de grote tafel wat nagepraat, nog een rondje, ik kijk even op mijn telefoon. Er staat een berichtje van Bram op de verenigingsapp. Kees heeft eentje van Barcelona, eerste in sector 4. Hoewel de sectoren niet tellen op de ZLU vluchten weet je wel meteen dat hij de eerste in het noorden is. Consternatie onder de doorgewinterde overnachters. Wie is Kees? Oh, de zoon van Anne Bruinsma, ja die kennen ze nog wel. Kees zet zijn duiven in een ander NIC.
We gaan onderweg naar huis en bellen Kees, om te feliciteren met deze prachtige prestatie. Kees is door het dolle heen, mooi om te horen, je krijgt er zelf ook een supergevoel van. Na het gesprek besluiten we om nog even langs te rijden, een echte felicitatie is meer dan op zijn plek. Er zijn wat vrienden, Bram en Hans zijn er ook. Vader Anne aan de telefoon, hij kent er nogal wat, de meesten met een behoorlijke reputatie.
Kees laat vol trots zijn duivinnetje zien. De "332"van 2015. Klein van stuk, groots van daden. Mooi duifje voelt superlicht maar goed, die knapt weer snel op. Kees doet zijn verhaal, wij kunnen alleen maar genieten van zijn blijheid. Wat een weekend: 2 duiven goed op tijd van Dax en dan deze nog!
Kees dank je wel dat we dit mochten meebeleven samen met jou. Geniet er nog lang van vriend.
Oh ja, de "520" is er nog steeds niet. We blijven hopen.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
De eerste foto is gemaakt door Bram!
maandag 2 juli 2018
Dax, Bourges en een echte postduif
Morgen inkorven voor Dax, hier eentje mee. De "520" moet de eer van het hok hoog houden. De enige driejarige die nog over is. Ze zit er goed bij, zeker goed voor een mooie prijs, maar "teletekst" forme heeft ze zeker niet. Een prijs 1:10 of nog iets beter zou mooi zijn.
Woensdag gaan er nog twee naar Bourges. Twee tweejarige duivinnen op 720 kilometer. Ik doe het ze niet na. Weersverwachting is wat onzeker dit weekend, we gaan zien wat het brengt.
Over de rest van het seizoen twijfel ik nog. Er is nog een Chateauroux en een Issoudun voor de dagfond. Orange, Bergerac en Cahors voor de middaglossingen. ZLU is een brug te ver, ik heb al moeite genoeg om wat duiven te vinden die mee kunnen. Toch zet ik door. Duiven in goeden moeten maar laten zien wat ze waard zijn.
Met de doffers wordt niet meer gespeeld. Er blijven er teveel weg, waardoor ik de duivinnen niet in stelling kan brengen. Ik heb in de doffers genoeg geïnvesteerd, het wordt niet vertaald in goede prijzen. Geen idee wat er nog verder zou moeten om de doffers op de rit te krijgen. Ik weet dat er klasse tussenzit, maar krijg het er niet uit. De duivinnen zijn in de regel goed om prijzen op NPO niveau binnen te slepen. Daar dan maar op concentreren.
Het seizoen is tot nu toe keihard, bijna wekelijks oosten en noordoosten wind, wat me verbaasd is dat de duiven nog steeds uit de verkeerde hoek komen. Je mag toch aannemen dat ze het zelf ook wel eens zat raken om steeds over het IJsselmeer of de Wadden eilanden thuis te komen. Er worden duiven kwijtgespeeld, je kan het bijna aan zien komen. Het zijn de duiven die altijd net iets later zijn, op de belangrijkere opdrachten geen prijs op NPO niveau binnenhalen. Dit seizoen maakt duidelijk dat de echte klasse in de duiven zit die met deze omstandigheden om kunnen gaan. Knijp je handen dicht met een vroege prijs bij 1400 m/min. Koester de duiven die steen kapot onder de 1000 m/min hun prijzen pakken.
Afgelopen zaterdag alleen midfond vanuit Laon. Naar Engelum 426 km. Rare vlucht, er zit veel verschil in de aankomsten. Ik neem mijn pet af voor de mensen aan de oostkant van de afdeling. Er worden daar gewoon eersten in de afdeling gespeeld, de IJsselmeerkant van de afdeling zou de boel gewoon weg moeten vagen. Klasse verschil bewezen? Ik denk dat ik het antwoord weet.
Zaterdagochtend nog even een tijdrit vanuit Meppel, of net iets daarboven, zo'n 65 kilometer naar Engelum. Ruim op tijd thuis om de eersten aan te zien komen. Gek genoeg niet mijn favoriet voor Dax, maar de twee duivinnen van de dagfond. Ze kwamen samen, hoewel ze met verschil van twee minuten waren gelost. Ze kwamen van de westkant, terwijl Meppel iets zuidoostelijk van Engelum ligt. De wind was dan ook krachtig zaterdag, toenemend gedurende de dag.
De 16-557 miste nog van Perigueux. Ze kwam woensdag thuis. Toen ik haar op het hok vond, zag ik dat een papiertje tussen haar ring stak. Vroeger wel vaker gehad, de laatste jaren niet meer gezien. Het duifje bleek in België verzorgd te zijn en de woensdag weer losgelaten. De verzorger is gebeld en bedankt voor de moeite. Twee mensen blij en duif weer te plek!
Zondag rust dag voor baas en duiven, 's morgens een bad klaargezet, wij op de boot naar Ameland, dagje fietsen, genieten van elkaar en het mooie weer, accu wat bijladen. Ik merk het elk jaar. Zo eind Juni wordt het voor de baas ook afzien. Duiven op veel vluchten, werken en alles bijhouden wat met de duiven te maken heeft. Topsport, ik merk het telkens weer.
Iedereen die Barcelona vliegt succes, ook in het Friese best wat deelnemers.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Woensdag gaan er nog twee naar Bourges. Twee tweejarige duivinnen op 720 kilometer. Ik doe het ze niet na. Weersverwachting is wat onzeker dit weekend, we gaan zien wat het brengt.
Met de doffers wordt niet meer gespeeld. Er blijven er teveel weg, waardoor ik de duivinnen niet in stelling kan brengen. Ik heb in de doffers genoeg geïnvesteerd, het wordt niet vertaald in goede prijzen. Geen idee wat er nog verder zou moeten om de doffers op de rit te krijgen. Ik weet dat er klasse tussenzit, maar krijg het er niet uit. De duivinnen zijn in de regel goed om prijzen op NPO niveau binnen te slepen. Daar dan maar op concentreren.
Het seizoen is tot nu toe keihard, bijna wekelijks oosten en noordoosten wind, wat me verbaasd is dat de duiven nog steeds uit de verkeerde hoek komen. Je mag toch aannemen dat ze het zelf ook wel eens zat raken om steeds over het IJsselmeer of de Wadden eilanden thuis te komen. Er worden duiven kwijtgespeeld, je kan het bijna aan zien komen. Het zijn de duiven die altijd net iets later zijn, op de belangrijkere opdrachten geen prijs op NPO niveau binnenhalen. Dit seizoen maakt duidelijk dat de echte klasse in de duiven zit die met deze omstandigheden om kunnen gaan. Knijp je handen dicht met een vroege prijs bij 1400 m/min. Koester de duiven die steen kapot onder de 1000 m/min hun prijzen pakken.
Afgelopen zaterdag alleen midfond vanuit Laon. Naar Engelum 426 km. Rare vlucht, er zit veel verschil in de aankomsten. Ik neem mijn pet af voor de mensen aan de oostkant van de afdeling. Er worden daar gewoon eersten in de afdeling gespeeld, de IJsselmeerkant van de afdeling zou de boel gewoon weg moeten vagen. Klasse verschil bewezen? Ik denk dat ik het antwoord weet.
Zaterdagochtend nog even een tijdrit vanuit Meppel, of net iets daarboven, zo'n 65 kilometer naar Engelum. Ruim op tijd thuis om de eersten aan te zien komen. Gek genoeg niet mijn favoriet voor Dax, maar de twee duivinnen van de dagfond. Ze kwamen samen, hoewel ze met verschil van twee minuten waren gelost. Ze kwamen van de westkant, terwijl Meppel iets zuidoostelijk van Engelum ligt. De wind was dan ook krachtig zaterdag, toenemend gedurende de dag.
Zondag rust dag voor baas en duiven, 's morgens een bad klaargezet, wij op de boot naar Ameland, dagje fietsen, genieten van elkaar en het mooie weer, accu wat bijladen. Ik merk het elk jaar. Zo eind Juni wordt het voor de baas ook afzien. Duiven op veel vluchten, werken en alles bijhouden wat met de duiven te maken heeft. Topsport, ik merk het telkens weer.
Iedereen die Barcelona vliegt succes, ook in het Friese best wat deelnemers.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
zondag 24 juni 2018
De lessen van Perigueux
Raceday, het weekend in juni waar ik kan inkorven op vitesse, dagfond en overnacht. Het valt steeds samen met de 3de overnacht en de 3de dagfond. Ik doe het al een jaar of 6, al die vluchten meedoen op 1 dag.
Gekkenwerk, 3 keer inkorven, met welwillende medewerking van duivenmaat Wim, anders lukt het simpelweg niet. De hele week in de ban van het weekend dat komen gaat. Meestal gaat er ook iets fout, met het weer en daardoor uitgestelde lossingen, met de baas, omdat hij het weer eens verkeerd had ingeschat, of gewoon omdat het niet lukt.
Dat ging editie 2018 anders. Alles gelost, op de geplande tijden, prachtig vliegweer. Noord tot noordwesten wind is voor de duiven geen sinecure, garantie voor eerlijke vluchten. Perigueux werd met een stevige noordenwind gelost, een kraker zou het worden, diegene die de weerkaarten volgt had het kunnen zien. Het weer waar een fondspeler naar uitziet.
Het zou dus een zaterdag duiven letten worden. Eerste melding in sector 4 van Perigueux kwam van Team Koopman. Wederom een vroege in Ermerveen, naar ik heb begrepen weer een telg uit de "Red Bullens" dynastie.Verder weer veel bekende namen voor in de lijst met meldingen. In Engelum moest nog geduld worden betracht.
De duiven van de vitesse arriveren. De "520" meld zich als eerste, pakt weer een plekje binnen de 1ste 10 in de club. Geen slecht begin van de drieluik die Raceday heet. Binnen het half uur zijn alle 6 duivinnen geklokt.
Ondertussen gaan de meldingen door. De duiven van Perigueux komen mondjesmaat door. Het is zwaar, heel zwaar. De vrijdag lijkt de meesten al genekt te hebben. In Engelum wordt het geduld ondertussen wel heel erg op de proef gesteld.
De duiven van de dagfond beginnen te vallen. Deze vlucht verloopt prima, de snelheden liggen zelfs iets hoger dan de snelheden van de vitesse vlucht 's morgens. Als eerste van deze vlucht valt de "554", samen met de "520" het grootste talent van het hok.
Eerste melding in de club, altijd leuk, in het ccg een melding rond de 1:10, in de afdeling wat verder op achter. Niet echt vroeg, maar toch. Zelfs de dagfond vluchten staan in het teken van de opleiding naar de marathon. Het viel me op dat de "554" opvallend fris was, ze gaf niet eens de tijd om het broedhok te openen. Ze hing al aan de tralies, voor ik erbij was. Motivatie was dus prima.
Na de 2de duif van de dagfond valt eindelijk de eerste van Perigueux. De "585" is helemaal kapot. Zo moe zelfs dat ik haar met een stokje naar me toe kan halen en haar zo van het dak kan pakken..... Op karakter thuisgekomen, nog nooit een duif zo kapot zien gaan. Maar ze was er! Ook zij verdiende nog een klein prijsje op NPO niveau.
De "585" is een volle zus van de "554". Waarom er dan zo'n verschil is in de conditie bij thuiskomst? De "585" had zich tenslotte ook al een aantal keren laten gelden, geen slechte dus.
's Avonds eerst naar de club om af te slaan, ondertussen is Wim met mijn andere klok naar het N.I.C. om af te slaan. In de club een rondje vanwege de eerste plek op de dagfond, felicitaties, een uitslag en snel door naar het N.I.C. in Holwerd. Klaas en Wim staan buiten, peukje roken. Ik grap nog dat ik me vereerd voelt met zo'n ontvangstcomité.
Er wordt geïnformeerd naar de stand van zaken: of ik al meer als 1 thuis heb. "Nog niets erbij, tenminste tot ik weg ging om af te slaan". Klaas vraagt nog iets en dan valt bij mij het kwartje.....
Van de 4 duivinnen die deelnamen aan Perigueux waren er 3 mee geweest naar de zware dagfondvlucht, twee weekenden ervoor. Deze vlucht werd een dag uitgesteld, de duiven hadden een behoorlijke vliegtijd, tegen een kille noordenwind. Ook toen kapot, behoorlijk wat gewicht ingeleverd. Een minder lange herstel tijd, onderschat dat het best wel even duurt voor het gewicht niet alleen opnieuw is aangezet, maar dat ook de voedingsstoffen weer allemaal op de goed plek zitten, zodat ze ook daadwerkelijk benut kunnen worden.
De conclusie is dus dat de 4 dames van de dagfond(met ongeveer dezelfde ervaring) naar Perigueux hadden gemoeten, de dagfond had door de dames die nu Perigueux deden beter uitgekomen, qua afstand, hersteltijd en omstandigheden. Het seizoen is nog lang niet klaar, we hebben ze nog hard nodig.
Kan mijzelf wel voor de kop slaan, slechte prestatie, maar wat vooral steekt is dat er door deze domme inschattingsfout nog duiven onderweg zijn. Natuurlijk heb ik recht om fouten te maken, maar ten koste van je dieren mag dat niet gaan. Dombo is de beste uitdrukking die bij mij past! En weer wat geleerd.....
Maar goed, komend weekend een midfond vlucht, mooi voor de jaarlingen 2 nachten mand, het weekend daarna wordt Dax vervlogen. De "520" kan dan gaan doen wat niet lukte voor St. Vincent. Ze had deze week alweer eitjes, het versieren van een nieuwe partner kostte haar welgeteld 1 hele dag, daarna binnen een week het eerste ei. Doorgerekend een perfecte stand als ze de mand in moet voor Dax. Waar ik nog het meest op hoop is dat er deze week nog duiven terugkomen. Vandaag werkte het weer niet mee, hopen dat ze wat vinden op het land en wat aansterken, ze zijn in ieder geval meer dan welkom.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Gekkenwerk, 3 keer inkorven, met welwillende medewerking van duivenmaat Wim, anders lukt het simpelweg niet. De hele week in de ban van het weekend dat komen gaat. Meestal gaat er ook iets fout, met het weer en daardoor uitgestelde lossingen, met de baas, omdat hij het weer eens verkeerd had ingeschat, of gewoon omdat het niet lukt.
Dat ging editie 2018 anders. Alles gelost, op de geplande tijden, prachtig vliegweer. Noord tot noordwesten wind is voor de duiven geen sinecure, garantie voor eerlijke vluchten. Perigueux werd met een stevige noordenwind gelost, een kraker zou het worden, diegene die de weerkaarten volgt had het kunnen zien. Het weer waar een fondspeler naar uitziet.
Het zou dus een zaterdag duiven letten worden. Eerste melding in sector 4 van Perigueux kwam van Team Koopman. Wederom een vroege in Ermerveen, naar ik heb begrepen weer een telg uit de "Red Bullens" dynastie.Verder weer veel bekende namen voor in de lijst met meldingen. In Engelum moest nog geduld worden betracht.
Ondertussen gaan de meldingen door. De duiven van Perigueux komen mondjesmaat door. Het is zwaar, heel zwaar. De vrijdag lijkt de meesten al genekt te hebben. In Engelum wordt het geduld ondertussen wel heel erg op de proef gesteld.
De duiven van de dagfond beginnen te vallen. Deze vlucht verloopt prima, de snelheden liggen zelfs iets hoger dan de snelheden van de vitesse vlucht 's morgens. Als eerste van deze vlucht valt de "554", samen met de "520" het grootste talent van het hok.
Na de 2de duif van de dagfond valt eindelijk de eerste van Perigueux. De "585" is helemaal kapot. Zo moe zelfs dat ik haar met een stokje naar me toe kan halen en haar zo van het dak kan pakken..... Op karakter thuisgekomen, nog nooit een duif zo kapot zien gaan. Maar ze was er! Ook zij verdiende nog een klein prijsje op NPO niveau.
's Avonds eerst naar de club om af te slaan, ondertussen is Wim met mijn andere klok naar het N.I.C. om af te slaan. In de club een rondje vanwege de eerste plek op de dagfond, felicitaties, een uitslag en snel door naar het N.I.C. in Holwerd. Klaas en Wim staan buiten, peukje roken. Ik grap nog dat ik me vereerd voelt met zo'n ontvangstcomité.
Er wordt geïnformeerd naar de stand van zaken: of ik al meer als 1 thuis heb. "Nog niets erbij, tenminste tot ik weg ging om af te slaan". Klaas vraagt nog iets en dan valt bij mij het kwartje.....
Van de 4 duivinnen die deelnamen aan Perigueux waren er 3 mee geweest naar de zware dagfondvlucht, twee weekenden ervoor. Deze vlucht werd een dag uitgesteld, de duiven hadden een behoorlijke vliegtijd, tegen een kille noordenwind. Ook toen kapot, behoorlijk wat gewicht ingeleverd. Een minder lange herstel tijd, onderschat dat het best wel even duurt voor het gewicht niet alleen opnieuw is aangezet, maar dat ook de voedingsstoffen weer allemaal op de goed plek zitten, zodat ze ook daadwerkelijk benut kunnen worden.
De conclusie is dus dat de 4 dames van de dagfond(met ongeveer dezelfde ervaring) naar Perigueux hadden gemoeten, de dagfond had door de dames die nu Perigueux deden beter uitgekomen, qua afstand, hersteltijd en omstandigheden. Het seizoen is nog lang niet klaar, we hebben ze nog hard nodig.
Kan mijzelf wel voor de kop slaan, slechte prestatie, maar wat vooral steekt is dat er door deze domme inschattingsfout nog duiven onderweg zijn. Natuurlijk heb ik recht om fouten te maken, maar ten koste van je dieren mag dat niet gaan. Dombo is de beste uitdrukking die bij mij past! En weer wat geleerd.....
Maar goed, komend weekend een midfond vlucht, mooi voor de jaarlingen 2 nachten mand, het weekend daarna wordt Dax vervlogen. De "520" kan dan gaan doen wat niet lukte voor St. Vincent. Ze had deze week alweer eitjes, het versieren van een nieuwe partner kostte haar welgeteld 1 hele dag, daarna binnen een week het eerste ei. Doorgerekend een perfecte stand als ze de mand in moet voor Dax. Waar ik nog het meest op hoop is dat er deze week nog duiven terugkomen. Vandaag werkte het weer niet mee, hopen dat ze wat vinden op het land en wat aansterken, ze zijn in ieder geval meer dan welkom.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
zaterdag 16 juni 2018
Nu gaat het echt los
Zaterdagavond, net terug van een bezoekje aan duivenmaat Hans. De spanning zat er al aardig op. St. Vincent is gelost. De eerste van de nationale overnacht drieluik. Een dag uitstel, verwachtingen zijn dat het een vlot concours gaat worden, mogelijk nachtelijke aankomsten in het zuiden. De weerkaarten voorspellen voor de wind op een groot gedeelte van het te vliegen traject.
Het fond seizoen is nu echt los. St. Vincent als de eerste nationale klassieker, de Belgen zijn al aardig bezig, volgende week gaat de eerste internationale krachtmeting gehouden worden, internationaal Pau. Zelfs als je niet meedoet krijg je de bibbers, dit is het gedeelte van het jaar waar het om draait voor de fondliefhebbers.
Het is dan ook wel een domper dat je niet mee doet. Ik heb er al over verteld. De "520", beste vliegster van het hok in Engelum werd klaargestoomd voor deze klassieker. Ze zat precies op tijd op eieren, alles liep op rolletjes, totdat haar doffer, een jaarling, besloot om niet terug te keren van een vitesse vluchtje vanuit Sittard de zaterdag voor inkorven......
Ze bleef keurig zitten de zaterdag door. Ik heb zelfs de andere koppels vastgezet in het broedhok, om de rust zoveel mogelijk te bewaren in het hok. Ook de zondag bleef ze zitten, de eieren zouden aangepikt moeten zijn, maar ik zag nog niets... Eitje extra eronder, worden ze meestal nog iets vaster van op het nest. De zondag door ging het goed. Op zondagavond arriveerden de duiven van de uitgestelde dagfond vlucht nog. Zelfs toen bleef ze zitten op haar nest, één eitje inmiddels aangepikt, ook al leek het mij met de moed der wanhoop. Als je maandagochtend nog "zit", doe ik je alvast in de mand, had ik haar nog beloofd, voor het donker werd.
Deceptie op maandagochtend. Om kwart over vijf liep ik al het hok in. Ik zag het meteen. De "520" zat niet meer op het nest, maar op het schabbetje aan de andere hoek van haar broedhok. Ze keek me aan met een blik van: "Hij niet thuis vanuit Sittard, ik niet naar St. Vincent!" Einde verhaal dus, dan maar komende dinsdag een paar voor Perigueux inkorven. Ik heb er een paar 2 jaarsen klaar voor zitten, met doffer en pulletje of aangepikte eitjes. Moet goed komen. Kunnen er ook nog een paar naar de dagfond, jaarlingen op de vitesse, raceday heb ik deze dag in Juni wel eens genoemd in voorgaande jaren. Nu maar hopen dat het allemaal goed komt.
Zoals al vermeld, afgelopen zondag werd de uitgestelde en wat ingekorte dagfond vlucht vervlogen, nu vanuit Chalens-en-Champagne. Afstand naar Engelum 485 km. Een zware dobber, noordenwind, vliegtijd van mijn eerste duif was 8 uur en 43 minuten. Ik klokte twee duivinnen redelijk op tijd. In de vereniging 3 en 5, in de Afdeling was de eerste nog goed voor een prijs 1:5. Klinkt niet hoopgevend, maar voor een overnachter lang niet gek.
Na de trainingen de week door vanuit Noord-Holland, heb ik vandaag nog een tijdrit gehouden met de duiven vanuit een parkeerplaats vlakbij Meppel. Afstand ongeveer 65 kilometer, om vast te stellen welke duivinnen het scherpst zijn voor Perigueux. Het blijken toch steeds dezelfden te zijn die voorop komen, of het nu kort of lang is. Dit zijn gewoon de duiven die het beste zijn van het hok. Keuze voor Perigueux is gevallen op 3 duivinnen, 3 volle zusters van elkaar, dochters van mijn beste tot nu toe, de "56". We gaan het beleven. De andere duivinnen met goede stand wil ik donderdag de mand in doen voor de dagfond, wat niet goed op stand is en de jaarlingen krijgen dan de vitesse af te haspelen. Kilometers blijven maken en ritme vasthouden is het devies.
Iedereen die mee heeft op St. Vincent succes morgen.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Het fond seizoen is nu echt los. St. Vincent als de eerste nationale klassieker, de Belgen zijn al aardig bezig, volgende week gaat de eerste internationale krachtmeting gehouden worden, internationaal Pau. Zelfs als je niet meedoet krijg je de bibbers, dit is het gedeelte van het jaar waar het om draait voor de fondliefhebbers.
Ze bleef keurig zitten de zaterdag door. Ik heb zelfs de andere koppels vastgezet in het broedhok, om de rust zoveel mogelijk te bewaren in het hok. Ook de zondag bleef ze zitten, de eieren zouden aangepikt moeten zijn, maar ik zag nog niets... Eitje extra eronder, worden ze meestal nog iets vaster van op het nest. De zondag door ging het goed. Op zondagavond arriveerden de duiven van de uitgestelde dagfond vlucht nog. Zelfs toen bleef ze zitten op haar nest, één eitje inmiddels aangepikt, ook al leek het mij met de moed der wanhoop. Als je maandagochtend nog "zit", doe ik je alvast in de mand, had ik haar nog beloofd, voor het donker werd.
Deceptie op maandagochtend. Om kwart over vijf liep ik al het hok in. Ik zag het meteen. De "520" zat niet meer op het nest, maar op het schabbetje aan de andere hoek van haar broedhok. Ze keek me aan met een blik van: "Hij niet thuis vanuit Sittard, ik niet naar St. Vincent!" Einde verhaal dus, dan maar komende dinsdag een paar voor Perigueux inkorven. Ik heb er een paar 2 jaarsen klaar voor zitten, met doffer en pulletje of aangepikte eitjes. Moet goed komen. Kunnen er ook nog een paar naar de dagfond, jaarlingen op de vitesse, raceday heb ik deze dag in Juni wel eens genoemd in voorgaande jaren. Nu maar hopen dat het allemaal goed komt.
Zoals al vermeld, afgelopen zondag werd de uitgestelde en wat ingekorte dagfond vlucht vervlogen, nu vanuit Chalens-en-Champagne. Afstand naar Engelum 485 km. Een zware dobber, noordenwind, vliegtijd van mijn eerste duif was 8 uur en 43 minuten. Ik klokte twee duivinnen redelijk op tijd. In de vereniging 3 en 5, in de Afdeling was de eerste nog goed voor een prijs 1:5. Klinkt niet hoopgevend, maar voor een overnachter lang niet gek.
Na de trainingen de week door vanuit Noord-Holland, heb ik vandaag nog een tijdrit gehouden met de duiven vanuit een parkeerplaats vlakbij Meppel. Afstand ongeveer 65 kilometer, om vast te stellen welke duivinnen het scherpst zijn voor Perigueux. Het blijken toch steeds dezelfden te zijn die voorop komen, of het nu kort of lang is. Dit zijn gewoon de duiven die het beste zijn van het hok. Keuze voor Perigueux is gevallen op 3 duivinnen, 3 volle zusters van elkaar, dochters van mijn beste tot nu toe, de "56". We gaan het beleven. De andere duivinnen met goede stand wil ik donderdag de mand in doen voor de dagfond, wat niet goed op stand is en de jaarlingen krijgen dan de vitesse af te haspelen. Kilometers blijven maken en ritme vasthouden is het devies.
Iedereen die mee heeft op St. Vincent succes morgen.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
woensdag 13 juni 2018
Dikke Vinger
Ik schreef het al in mijn wekelijkse blog. De klassieker vanuit St. Vincent is in aantocht. Ik wilde graag meedoen, de "520", paradepaardje van de vliegstal hier in Engelum zou het moeten gaan doen, daarnaast had ik nog een probeersel uitgezocht. Het kwam wat bedrogen uit...
Haar doffer, een jaarling, besloot niet thuis te komen van de vitesse vlucht vanaf Sittard op de zaterdag. De "520" was geduldig....
De zondag bleef ze nog keurig zitten op de eieren, al had ik zelf al het gevoel dat het met de moed der wanhoop was..... Nog maar een eitje erbij, om haar wat feller te maken, wat vaster op het nest.
Maandagochtend vroeg liep ik het hok in en zag het meteen. De "520" zat niet meer op de eieren, maar op het plankje in haar broedhok.
Ze keek me aan of ze wilde zeggen: "Hij niet terug van Sittard, ik niet naar St. Vincent!" Dikke vinger noemen ze dat geloof ik. Dan maar een paar naar Perigueux volgende week.
Haar doffer, een jaarling, besloot niet thuis te komen van de vitesse vlucht vanaf Sittard op de zaterdag. De "520" was geduldig....
De zondag bleef ze nog keurig zitten op de eieren, al had ik zelf al het gevoel dat het met de moed der wanhoop was..... Nog maar een eitje erbij, om haar wat feller te maken, wat vaster op het nest.
Maandagochtend vroeg liep ik het hok in en zag het meteen. De "520" zat niet meer op de eieren, maar op het plankje in haar broedhok.
Ze keek me aan of ze wilde zeggen: "Hij niet terug van Sittard, ik niet naar St. Vincent!" Dikke vinger noemen ze dat geloof ik. Dan maar een paar naar Perigueux volgende week.
zondag 10 juni 2018
St. Vincent is in aantocht
Dik verdiend vond ik zelf. Na twaalf dagen werken ben je wel eens toe aan zo'n weekend. Dan de zondag nog. Lekker naar buiten, lopen, foto's maken, tijd voor elkaar.
Liep toch even wat anders. "Bollig weer" is de uitdrukking die ik vroeger leerde bij dergelijke omstandigheden. Ik denk niet dat het in de Dikke van Dale staat, maar het betekend zoiets als: broeierig, maar net niet, motregen, maar net niet, drukkend is het vaak, door de luchtvochtigheid.
Uiteindelijk werden de duiven van de vitesse vlucht vanaf Sittard gelost, de dagfond duiven zijn zo'n honderd kilometer teruggebracht en wachten op het moment van schrijven (zondagochtend) nog op hun lossing. Mist en bewolking houden de duiven nog in de boxen.
De omstandigheden zijn er al wat langer, soms erg warm, soms wat broeierig, het wil maar niet echt gewoon lekker regenen, waarna een westelijke stroming de luchten wat helderder maakt. Dat er niet gelost werd begrijp ik, gezien de verantwoordelijkheid die de lossingscommissie draagt. Het gaat om veel dieren, een flinke hoeveelheid liefhebbers en wat we vaak vergeten een aardig kapitaal.
Toch heb ik persoonlijk mijn vraagtekens. Zijn we niet te voorzichtig? Ik heb makkelijk praten, kijk eens door het raam vanachter mijn laptop en denk er het mijne over. Ik wil graag dat mijn duiven leren, veel ervaring op doen in verschillende omstandigheden. Deze ervaringen moeten er uiteindelijk toe leiden dat mijn duiven zich op de marathonvluchten goed kunnen weren. Ervaring kan alleen worden opgedaan door duiven aan omstandigheden bloot te stellen. Hiermee stip ik meteen de complexiteit van het probleem aan. Ik ben geen programmaspeler, geen "sprinter" zoals de marathonspelers het weleens smalend zeggen. De programmaspelers denken aan de week erna, er wordt gespeeld om de punten. Je moet erbij zijn, elke vlucht weer. Vluchten met een moeilijk verloop hebben invloed op conditie, vragen tijd om te herstellen. De bestanden op de verschillende hokken zijn niet zo groot dat men makkelijk een ploeg thuis kan houden om ze weer op punt te krijgen. Fond en dan vooral de marathonspecialisten hebben het op dat vlak wat makkelijker. Ze delen hun ploegen vaak op en werken met zo'n ploeg naar een vlucht toe.
Ik las laatst iets over de Poolse lossingen. In onze begrippen zijn die lossingen bijna berucht, toch word er daar iets anders over gedacht. Bij de vraag aan Poolse liefhebbers of ze niet heel veel moeite hadden met slecht verlopende vluchten was het het antwoord veelzeggend. Men gaf aan dat de duiven die echt van Poolse origine zijn veelal thuis komen, ook al kenden de lossingen een slecht vertrek. Het verloop is dan wel traag, maar uiteindelijk zijn er niet veel verliezen onder de Poolse bloedlijnen. Duiven die verloren gaan op die vluchten zijn vaak van West-Europese origine. Die duiven zijn veel sneller als de oudere Poolse rassen, maar ook veel gevoeliger voor slechte omstandigheden.
Wie zien dit ook bij de OLR's. Er zijn er veel, over de hele wereld. Er zijn niet veel Belgen en Nederlanders die daar op excelleren. Natuurlijk, ik kijk over de echte specialisten heen. Ik doel op de mensen die meedoen met de duiven gekweekt van dezelfden als waar in hun eigen competities mee wordt gevlogen. Ik vraag me bijvoorbeeld af wat er terecht komt van de vele duiven die naar China verhuizen via de veilingsites. De investeringen zijn enorm, er komen vast duiven uit voort die daar excelleren, maar ik denk dat het uitval percentage gigantisch moet zijn. De omstandigheden waaronder in China wordt gevlogen liegen er niet om. Tenminste, dat is wat ik opmaak uit verschillende reportages.
Ik wil nog eens duidelijk maken dat ik niet vind dat de lossingscommissies te voorzichtig zijn, ik denk dat de liefhebbers zelf eens moeten gaan nadenken. Wat willen we nu? Willen we topatleten of doorzetters die thuis kunnen komen?
Ik denk dat ik het antwoord weet, afhankelijk van de specialisatie van de liefhebber.
Toch nog even terugkomen op vorig weekend. Ik was zelf aan het werk, de geplande installatie is goed verlopen, dus succesvol, nu nog finetunen. Het lijkt wel op een duivenliefhebberij. Eerst alles goed uitdenken, dan uitvoeren, dan zoeken naar die laatste procenten om het zo optimaal mogelijk te maken.
Opvallend in het noorden op Limoges: Team Koopman sloeg weer onverbiddelijk toe met de Red Bullens dynastie. Daarnaast een hele diepe buiging voor comb. Rekker-Westra. Ze rolden Friesland op met de 1e NPO, 3 duiven in de top 10 en 18 van de 20 op de uitslag. Het is niet voor het eerst dat deze combinatie toeslaat, maar deze was van wereldklasse, zelden vertoond. Nog een paar liefhebbers die super draaiden en hoge prijspercentages pakten. Op veel hokken ook de desillusie, er moet nog wel even gepoetst worden daar.
Op naar St. Vincent, ik hoop dat het lukt, ze is er klaar voor, alleen haar doffer is nog onderweg van Sittard, blijft hij weg, hou ik haar niet op de eieren.... mooi werk dat nestspel.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)