Dik verdiend vond ik zelf. Na twaalf dagen werken ben je wel eens toe aan zo'n weekend. Dan de zondag nog. Lekker naar buiten, lopen, foto's maken, tijd voor elkaar.
Liep toch even wat anders. "Bollig weer" is de uitdrukking die ik vroeger leerde bij dergelijke omstandigheden. Ik denk niet dat het in de Dikke van Dale staat, maar het betekend zoiets als: broeierig, maar net niet, motregen, maar net niet, drukkend is het vaak, door de luchtvochtigheid.
Uiteindelijk werden de duiven van de vitesse vlucht vanaf Sittard gelost, de dagfond duiven zijn zo'n honderd kilometer teruggebracht en wachten op het moment van schrijven (zondagochtend) nog op hun lossing. Mist en bewolking houden de duiven nog in de boxen.
De omstandigheden zijn er al wat langer, soms erg warm, soms wat broeierig, het wil maar niet echt gewoon lekker regenen, waarna een westelijke stroming de luchten wat helderder maakt. Dat er niet gelost werd begrijp ik, gezien de verantwoordelijkheid die de lossingscommissie draagt. Het gaat om veel dieren, een flinke hoeveelheid liefhebbers en wat we vaak vergeten een aardig kapitaal.
Toch heb ik persoonlijk mijn vraagtekens. Zijn we niet te voorzichtig? Ik heb makkelijk praten, kijk eens door het raam vanachter mijn laptop en denk er het mijne over. Ik wil graag dat mijn duiven leren, veel ervaring op doen in verschillende omstandigheden. Deze ervaringen moeten er uiteindelijk toe leiden dat mijn duiven zich op de marathonvluchten goed kunnen weren. Ervaring kan alleen worden opgedaan door duiven aan omstandigheden bloot te stellen. Hiermee stip ik meteen de complexiteit van het probleem aan. Ik ben geen programmaspeler, geen "sprinter" zoals de marathonspelers het weleens smalend zeggen. De programmaspelers denken aan de week erna, er wordt gespeeld om de punten. Je moet erbij zijn, elke vlucht weer. Vluchten met een moeilijk verloop hebben invloed op conditie, vragen tijd om te herstellen. De bestanden op de verschillende hokken zijn niet zo groot dat men makkelijk een ploeg thuis kan houden om ze weer op punt te krijgen. Fond en dan vooral de marathonspecialisten hebben het op dat vlak wat makkelijker. Ze delen hun ploegen vaak op en werken met zo'n ploeg naar een vlucht toe.
Ik las laatst iets over de Poolse lossingen. In onze begrippen zijn die lossingen bijna berucht, toch word er daar iets anders over gedacht. Bij de vraag aan Poolse liefhebbers of ze niet heel veel moeite hadden met slecht verlopende vluchten was het het antwoord veelzeggend. Men gaf aan dat de duiven die echt van Poolse origine zijn veelal thuis komen, ook al kenden de lossingen een slecht vertrek. Het verloop is dan wel traag, maar uiteindelijk zijn er niet veel verliezen onder de Poolse bloedlijnen. Duiven die verloren gaan op die vluchten zijn vaak van West-Europese origine. Die duiven zijn veel sneller als de oudere Poolse rassen, maar ook veel gevoeliger voor slechte omstandigheden.
Wie zien dit ook bij de OLR's. Er zijn er veel, over de hele wereld. Er zijn niet veel Belgen en Nederlanders die daar op excelleren. Natuurlijk, ik kijk over de echte specialisten heen. Ik doel op de mensen die meedoen met de duiven gekweekt van dezelfden als waar in hun eigen competities mee wordt gevlogen. Ik vraag me bijvoorbeeld af wat er terecht komt van de vele duiven die naar China verhuizen via de veilingsites. De investeringen zijn enorm, er komen vast duiven uit voort die daar excelleren, maar ik denk dat het uitval percentage gigantisch moet zijn. De omstandigheden waaronder in China wordt gevlogen liegen er niet om. Tenminste, dat is wat ik opmaak uit verschillende reportages.
Ik wil nog eens duidelijk maken dat ik niet vind dat de lossingscommissies te voorzichtig zijn, ik denk dat de liefhebbers zelf eens moeten gaan nadenken. Wat willen we nu? Willen we topatleten of doorzetters die thuis kunnen komen?
Ik denk dat ik het antwoord weet, afhankelijk van de specialisatie van de liefhebber.
Toch nog even terugkomen op vorig weekend. Ik was zelf aan het werk, de geplande installatie is goed verlopen, dus succesvol, nu nog finetunen. Het lijkt wel op een duivenliefhebberij. Eerst alles goed uitdenken, dan uitvoeren, dan zoeken naar die laatste procenten om het zo optimaal mogelijk te maken.
Opvallend in het noorden op Limoges: Team Koopman sloeg weer onverbiddelijk toe met de Red Bullens dynastie. Daarnaast een hele diepe buiging voor comb. Rekker-Westra. Ze rolden Friesland op met de 1e NPO, 3 duiven in de top 10 en 18 van de 20 op de uitslag. Het is niet voor het eerst dat deze combinatie toeslaat, maar deze was van wereldklasse, zelden vertoond. Nog een paar liefhebbers die super draaiden en hoge prijspercentages pakten. Op veel hokken ook de desillusie, er moet nog wel even gepoetst worden daar.
Op naar St. Vincent, ik hoop dat het lukt, ze is er klaar voor, alleen haar doffer is nog onderweg van Sittard, blijft hij weg, hou ik haar niet op de eieren.... mooi werk dat nestspel.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten