Er speelt momenteel van alles in duivenland, de commissie "Eerlijk spel" trekt er behoorlijk aan. Concrete voorstellen worden er door liefhebbers aangeleverd, van heel zinvol tot vooral in eigen straatje pratend. Begrijpelijk, de verzameling die wordt gemaakt gaat uiteindelijk uitwijzen waar de grootste pijnpunten en wensen liggen. Heeft U als liefhebber een idee, een mening of iets op te merken? Stuur het door naar de commissie eerlijk spel, democratischer als dit wordt het niet in duivenland.
De verkoop van Gaby lijkt alle grenzen van het mogelijke en onmogelijke op financieel gebied in duivenland te tarten, maar is dat wel zo? Als je kijkt naar hoe groot de naam is van deze man over de hele wereld, wereldberoemd in heel duivenland. Als je bekijkt hoeveel duiven er wereldwijd presteren, waarbij iets in de stamboom "made in Dentergem" zegt. Als je bekijkt wat er "normaal" is in de sportwereld, valt het nog wel mee. Neemt niet weg dat ze bij mij zo alles op kunnen halen voor gemiddeld 8000 euro per duif. Wel graag meteen afrekenen.
Verder barst de duivenwereld weer uit elkaar van beurzen, forums, feestavond, zaalverkopen, bijeenkomst, vergaderingen en wat al niet meer wordt verzonnen als zijnde nuttig.
Ik merk aan mezelf dat ik het eigenlijk wel goed vind. Ik heb een mening, ventileer die ook, maar ik heb niet de ambitie om in de bres te springen. Heb nog meer te doen dan duiven. In mijn leventje zijn ze belangrijk, maar het kan niet in verhouding staan met gezin, familie en werk. Dan schiet er niet veel meer tijd over.
Toch vind ik de tijd om te genieten. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld. De jaarlijkse sierduivenshow in Drachten weer bezocht. Ik heb een klik met sierduiven, jaren gefokt met als doel de tentoonstellingen, volop in die wereld meegedraaid in allerlei hoedanigheden. Sinds de postduiven er zijn, is dit beduidend minder, maar zorgt het er wel voor dat ik kan genieten van de momenten dat ik er wel wat aandacht aan geef. Prachtig, al die kleuren, soorten en maten die er te fokken zijn. Verschillend in karakter, voor elk wat wils. Mooi ook dat er een trailer van de postduiven stond, afdeling Friesland had blijkbaar een dealtje met PV Vice Versa uit Drachten. Zij bestierden er een stand, waarbij de trailer als blikvanger diende. Daarnaast veel oude bekenden gesproken, maar vooral genoten!
Woensdagavond was ik even in Hoorn, vlakbij mijn werk. Duifje oppikken van sportmaat Hans, was als jong al een tijdje onderweg geweest. Kennis gemaakt met Ben Ooms. Ik kende hem nooit persoonlijk, wel al jaren een vaste waarde in die contreien. Leuke vent, goed gesprek en weer een FB vriend voor het leven. Genoten dus!
Gisteren kwam Hans nog even langs, duifje ophalen, even bij de duiven kijken, doffers even door de handen. Ik ga ze definitief niet meer spelen, alleen de duivinnen. Mooi te zien hoe je hetzelfde en toch verschillend over duiven kunt denken en oordelen, prachtig weer, genoten!
Ondertussen slaat half Nederland elkaar de hersens in vanwege vermeende discriminatie rondom een kinderfeest. Ietwat uit het verband getrokken lijkt me, uiteindelijk gaat het maar om weinig mensen, voor of tegen, die zoveel ophef maken. Ik kon het niet meer aanzien, de kinderen raken op de achtergrond, ik voelde niets meer van die heerlijke spanning die de kinderen hebben deze dagen. Zit er iets in mijn schoen, ben ik wel lief genoeg geweest, wat zou ik op pakjesavond krijgen, is mijn verlanglijstje wel aangekomen? In plaats daarvan kijk ik de hele dag naar oproerkraaiers, soms ludiek, soms ronduit onbeschoft. Ga je zo je gram halen? Ik ben maar gaan lopen. Prachtig weer, lekker fris, er is veel teveel moois op deze wereld. Het is niet de moeite je druk te maken over iets dat er nooit is geweest.
Vanmorgen ging het weer over iets anders, ik heb het niet meegekregen. Ik was bij de duiven, de duivinnen eruit, ze scheurden door de strakblauwe lucht, terwijl ik de waterbakken stond te schrobben, het gras nog wit van de nachtvorst. Genoten dus!
Tot de volgende
www.postduivenblog.nl
zondag 18 november 2018
zondag 11 november 2018
Schoon schip
Volgens mij heeft iedereen weleens zo'n moment. Hopelijk wat vaker zelfs. Zo'n moment dat je beseft dat je nu lang genoeg over iets na hebt lopen denken, dat je nu echt wel helder hebt wat er moet gebeuren en dat je dat ook gaat doen.
De vaste lezers weten het maar al te goed. Ik ben ook zo'n dubber, zo'n eentje die tot in de treure in een onderwerp kan blijven hangen. Het stadium "uitgekauwd" is dan al gepasseerd. Het lijkt erop dat dat ook zo moet zijn, want het is het moment dat je er zat van bent en dat je dan gewoon gaat doen wat je allang al wist dat je moest doen. Meestal gaat het dan snel. Het plan in je hoofd is gemaakt, de stappen uitgedacht, de consequenties overzien.
Het lijkt dat dit een teken van zwakte is, tenminste de indruk bestaat dat de buitenwereld er zo naar kijkt. Het lijkt ook zo natuurlijk. Die topsporter zet zijn ultieme prestatie neer, het acteert op het toppen van zijn kunnen op het juiste moment. Het zelfde geldt voor die ondernemer die een bedrijf uit de ellende haalt en omtovert tot een modelbedrijf voor de rest van zijn branche.
Onderbelicht in dit soort geschiedenissen is dat er vaak een heel proces aan denken, afwegen, meten, rekenen en reflecteren aan vooraf is gegaan. Dat proces wat je niet ziet, dat proces wat zich in het klein in je hoofd afspeelt.
Ik word getriggerd door het verhaal dat ik vanochtend las van gewaardeerd stukjesschrijver Michel Beekman. Het ging over een NPO ledenraad, het ging over dat die ledenraad heel lang duurde en dat er niet zo besluitvaardig werd opgetreden. Ik heb er zelf niets van meegekregen, bekend is dat Michel goed is ingevoerd in beleid en het volgen van de diverse vergaderingen. Mijn interesse ligt hier niet echt, ook al is het bepalend voor wat er uiteindelijk met mijn geliefde hobby gebeurd. Vooral de remmende werking vanuit de afdelingen scheen irritatie en vertraging op te leveren. Daarnaast worden vanuit de secties zienswijzes naar voren gebracht die door de liefhebbers zelf worden ingegeven.
Als ik het hele verhaal lees en probeer te begrijpen lijkt het dat er in de bestuurslagen ook zoiets gaande is. Het proces van denken, afwegen, meten, rekenen en reflecteren. Er is echter één onderdeel van de organisatie in het proces achter gebleven bij de rest. De afdelingen gaan nu pas beseffen dat het niet meer wordt zoals het ooit was. De duivensport is van de liefhebbers en niet van de mensen die op een stoel klimmen en dan denken dat hun mening ook de mening is van diegenen die worden "vertegenwoordigd". Niets nieuws, van alle tijden, kijkt naar wat er bijvoorbeeld in de politiek gebeurd. De tijdgeest bepaald uiteindelijk hoe er wordt gedacht. Gedacht wordt er, gedachten kunnen niet in hokjes worden gevangen, gedachten gaan over grenzen heen.
Ik denk dat NPO en secties onderhand wel toe zijn aan doen, dat het denkproces wel zo'n beetje klaar is.
Vraag die je nu kunt stellen: zijn de afdelingen ondertussen een achterhaald instituut, of hebben ze een functie binnen de organisatie die NPO heet? Ik kan me voorstellen dat de secties horizontaal over de bond heen liggen, de afdelingen vertikaal als peiler dienen. Vertikaal betekend altijd beleid uitvoeren dat helpt om het uiteindelijk doel te bereiken. Afdelingen zullen de organisaties dus moeten dienen. Zorgen voor vervoer voor een redelijke prijs, inkorffaciliteiten, competities die relevant zijn voor hun leden. Ook daar is werk genoeg. Laat de secties hun werk doen en de stem van de liefhebbers vertalen in beleid dat past bij wat er speelt. De tijdgeest vertaald.
Ik was in 2007 en 2011 in Californie om sierduiven te keuren. Ook daar zijn issues onder liefhebbers. Er was binnen een speciaalclub een meningsverschil over hoe het sierduivenras waar de leden in gespecialiseerd zijn er over een x aantal jaren uit zou moeten zien. De jongere liefhebbers wilden een aanpassing in de fokrichting die meer aansluit bij de tijdgeest. De oudere fokkers, de bestuurders vaak, dachten daar anders over. Op mijn vraag hoe het nu verder zou gaan was het antwoord: "we will wait for the old men to die".
Ik zag de laatste tijd via Facebook wat foto's voorbij komen van dezelfde mensen. Die "old men" waar aan werd gerefereerd stonden bijna allemaal nog op de foto, de jongeren heb ik er nog eentje van gezien, de anderen werden niet eens meer genoemd. Ook niet terug gezien in de catalogus van de keuring waar de mensen op dat moment aanwezig waren.
Ik hoop niet dat het zo afloopt met de Nederlandse postduivensport. Geef de secties de ruimte en afdelingen beperk je tot wat je moet doen: de leden bedienen!
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
De vaste lezers weten het maar al te goed. Ik ben ook zo'n dubber, zo'n eentje die tot in de treure in een onderwerp kan blijven hangen. Het stadium "uitgekauwd" is dan al gepasseerd. Het lijkt erop dat dat ook zo moet zijn, want het is het moment dat je er zat van bent en dat je dan gewoon gaat doen wat je allang al wist dat je moest doen. Meestal gaat het dan snel. Het plan in je hoofd is gemaakt, de stappen uitgedacht, de consequenties overzien.
Het lijkt dat dit een teken van zwakte is, tenminste de indruk bestaat dat de buitenwereld er zo naar kijkt. Het lijkt ook zo natuurlijk. Die topsporter zet zijn ultieme prestatie neer, het acteert op het toppen van zijn kunnen op het juiste moment. Het zelfde geldt voor die ondernemer die een bedrijf uit de ellende haalt en omtovert tot een modelbedrijf voor de rest van zijn branche.
Onderbelicht in dit soort geschiedenissen is dat er vaak een heel proces aan denken, afwegen, meten, rekenen en reflecteren aan vooraf is gegaan. Dat proces wat je niet ziet, dat proces wat zich in het klein in je hoofd afspeelt.
Ik word getriggerd door het verhaal dat ik vanochtend las van gewaardeerd stukjesschrijver Michel Beekman. Het ging over een NPO ledenraad, het ging over dat die ledenraad heel lang duurde en dat er niet zo besluitvaardig werd opgetreden. Ik heb er zelf niets van meegekregen, bekend is dat Michel goed is ingevoerd in beleid en het volgen van de diverse vergaderingen. Mijn interesse ligt hier niet echt, ook al is het bepalend voor wat er uiteindelijk met mijn geliefde hobby gebeurd. Vooral de remmende werking vanuit de afdelingen scheen irritatie en vertraging op te leveren. Daarnaast worden vanuit de secties zienswijzes naar voren gebracht die door de liefhebbers zelf worden ingegeven.
Als ik het hele verhaal lees en probeer te begrijpen lijkt het dat er in de bestuurslagen ook zoiets gaande is. Het proces van denken, afwegen, meten, rekenen en reflecteren. Er is echter één onderdeel van de organisatie in het proces achter gebleven bij de rest. De afdelingen gaan nu pas beseffen dat het niet meer wordt zoals het ooit was. De duivensport is van de liefhebbers en niet van de mensen die op een stoel klimmen en dan denken dat hun mening ook de mening is van diegenen die worden "vertegenwoordigd". Niets nieuws, van alle tijden, kijkt naar wat er bijvoorbeeld in de politiek gebeurd. De tijdgeest bepaald uiteindelijk hoe er wordt gedacht. Gedacht wordt er, gedachten kunnen niet in hokjes worden gevangen, gedachten gaan over grenzen heen.
Ik denk dat NPO en secties onderhand wel toe zijn aan doen, dat het denkproces wel zo'n beetje klaar is.
Vraag die je nu kunt stellen: zijn de afdelingen ondertussen een achterhaald instituut, of hebben ze een functie binnen de organisatie die NPO heet? Ik kan me voorstellen dat de secties horizontaal over de bond heen liggen, de afdelingen vertikaal als peiler dienen. Vertikaal betekend altijd beleid uitvoeren dat helpt om het uiteindelijk doel te bereiken. Afdelingen zullen de organisaties dus moeten dienen. Zorgen voor vervoer voor een redelijke prijs, inkorffaciliteiten, competities die relevant zijn voor hun leden. Ook daar is werk genoeg. Laat de secties hun werk doen en de stem van de liefhebbers vertalen in beleid dat past bij wat er speelt. De tijdgeest vertaald.
Ik was in 2007 en 2011 in Californie om sierduiven te keuren. Ook daar zijn issues onder liefhebbers. Er was binnen een speciaalclub een meningsverschil over hoe het sierduivenras waar de leden in gespecialiseerd zijn er over een x aantal jaren uit zou moeten zien. De jongere liefhebbers wilden een aanpassing in de fokrichting die meer aansluit bij de tijdgeest. De oudere fokkers, de bestuurders vaak, dachten daar anders over. Op mijn vraag hoe het nu verder zou gaan was het antwoord: "we will wait for the old men to die".
Ik zag de laatste tijd via Facebook wat foto's voorbij komen van dezelfde mensen. Die "old men" waar aan werd gerefereerd stonden bijna allemaal nog op de foto, de jongeren heb ik er nog eentje van gezien, de anderen werden niet eens meer genoemd. Ook niet terug gezien in de catalogus van de keuring waar de mensen op dat moment aanwezig waren.
Ik hoop niet dat het zo afloopt met de Nederlandse postduivensport. Geef de secties de ruimte en afdelingen beperk je tot wat je moet doen: de leden bedienen!
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)