zondag 31 maart 2019

Joan kan los!

Mooi was het zaterdagmiddag. Ik was bij de familie Veenstra, Joan en zijn ouders en broertjes, om zijn eerste jongen te brengen. Ik schrijf wel vaker over Joan, ik probeer hem wat te helpen om wegwijs te worden in de duivensport. Hij heeft beperkt ruimte, daarom had ik wat vasthouders van hem bij mij op het hok geplaatst, de jongen ervan kunnen dan weer terug, zodat Joan daar mee kan vliegen.
Ondertussen moest er voor Joan een hok worden gebouwd. Het promotiehokje dat hij in gebruik heeft moest weer terug ingeleverd worden.
Na wat overleg heeft zijn vader een hokje voor hem gemaakt, waar hij zich voorlopig heel goed op zal kunnen redden. Twee kleine afdelingen, voor oud en jong, met een heuse spoetnik eraan. Het ziet er prachtig uit. 
Toen ik zaterdagmiddag aan kwam in St. Jabik werd de laatste hand nog aan het hokje gelegd door vader Harry, Joan had ondertussen nog wat schoonmaakwerk verricht. De beschikbare duiven voor de oude duivenvluchten waren mee geweest op de eerste testvlucht en goed naar huis gekomen. Dit nog vanaf het oude hokje. Wat moet dat niet worden als ze vanaf het nieuwe hok vliegen!


Nog snel even de duiven bekeken. Joan gaf zijn vliegers aan, ze voelden goed, er wordt goed voor gezorgd, dus dat moet wel goed komen de komende weken.
Na nog wat tips en tricks te hebben gegeven over het verzorgen van jonge duiven en vooral het onder de duim krijgen en houden van jonge duiven, was het tijd om de jongen te inspecteren en in het hok te zetten. Omdat het timmerwerk nog niet helemaal klaar was, nog even in het oude hokje.
Ik heb zelden iemand zo blij gezien met de jonge duifjes die voor hem zijn gekweekt. Ook moeder Ina kijkt met belangstelling, ze neemt tenslotte deel aan de Ladies League. Er zijn er twee bij met een roze ring.
Nadat ik weer huiswaarts was gegaan kwamen al snel de app-jes met foto's.
Eerst van een hok dat helemaal klaar was, toen een foto van de jongen die al verhuisd waren naar hun nieuwe afdeling, vandaag een foto met jongen die al in de spoetnik waren gezet om de omgeving te leren kennen.
Ik hoop zo dat het Joan gaat lukken om een paar keer goed in de uitslagen te komen. Wat een stimulans zal dat voor hem zijn om door te zetten. Aan de inzet van Joan zal het niet liggen, zeker gezien de hulp die hij daarbij krijgt van zijn ouders. Mooi te zien dat er toekomst is. Mooi te zien dat er toekomst gemaakt kan worden voor zo'n jonge gast. Top!

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl 



zondag 24 maart 2019

Super weekend

Zo af en toe heb je zo'n weekend. Zo'n weekend waarvan je vind dat alles op zijn plek valt, alles precies gaat zoals het gaan moet. Dat gevoel heb ik over dit weekend, op zondagavond, vlak voor de clash tegen Duitsland begint op het voetbalveld.
Het begon eigenlijk afgelopen week al.
Ik haalde op de donderdagavond wat jongen op bij één van mijn duivenmaatjes en meldde daarbij dat ik een doffer op het kweekhok heb die wat problemen heeft met bevruchten, ook vorig jaar liep dit niet lekker.  
Eerst de duiven verzorgd, al vroeg op de zaterdagochtend, met als achtergrond muziek het zingen van de vogels. Vogels die een nieuwe dag aankondigden. Een dag vol belofte.
De zaterdagochtend moesten er nog wat jongen worden gehaald, daarbij kwam er ook meteen een doffer tevoorschijn die ik maar mee moest nemen. Gewoon om te lenen, om de onwillige doffer te vervangen in het kweekhok. Niet de minste doffer. Na de kweek moest hij maar weer terug. Mooi toch?
Daarna ging het op de auto-navigatie naar Roodeschool. Jan Broersma was het doel. Ik was erg nieuwsgierig naar deze man. Veel vroege prijzen, kampioenschappen, asduiven en nog meer van dat, terwijl hij speelt op de verste afstanden in sector 4. In Nederland heeft hij de verste afstanden op de klassiekers als St. Vincent en Dax. Toch slaagt hij erin om met naar verhouding weinig duiven geweldig te presteren. Een bescheiden man, hij weet dat hij goed bezig is, maar relativeert dat weg. Kenmerk van de ware kampioen? In een apart artikel zal ik nog uitgebreid terugkomen op mijn bezoek daar. Ik was in ieder geval onder de indruk, een geweldige middag gehad.
Ondertussen had ik de duivinnen mee voor hun eerste lapvlucht van dit jaar.
Afgelopen week was de eerste week dat de duiven dagelijks los konden. Het was een lapvlucht vanuit de oostkant, was immers onderweg naar Roodeschool. Deze is lastig verlopen, op zaterdag misten er nog 5 op appel, waaronder twee ervaren duiven. Stand nu is nog twee onderweg, twee jaarlingen. Ik vermoed dat er een aanvaring met een rover is geweest, de duiven waren steeds in kleine plukjes teruggekomen, Vera had er verschillende zien vallen. Misschien gepakt, misschien verkeerd gevlogen vanwege tekort ervaring na een stresssituatie. Feit is dat de duiven er mee om moeten gaan en dat juist de minst ervaren duiven het hier behoorlijk lastig mee hebben. Of het de beteren of minderen zijn die wegblijven? Geen idee, ze hebben het mij niet kunnen bewijzen.
Een prachtige rit door de noordkant van Groningen, via Lauwersoog en de noordoostkant van Friesland naar huis bevestigde nog maar eens dat Nederland echt een prachtig land is. 
Bij thuiskomst een appje. Ik had al een paar weken geleden afgesproken dat ik een doffer kon lenen voor een aangekochte duivin. Dus weer terug de auto in, een verrassend mooi dier wordt me in de handen gedrukt. Kan wel terug gegeven na het seizoen, even niet nodig bij de eigenaar. Toen ik zag waar de duif origineel vandaan komt viel me de mond wijd open. Dat is wel heel veel vertrouwen in een gemiddeld melkertje spookte door mij hoofd. Mijn opmerking werd weggewuifd. Dat het wel goed komt was niet eens een vraag, maar een zekerheid..... 
Jeugdlid Joan is door het dolle heen, zijn nieuwe hokje bijna klaar en de hier gekweekte jongen, van zijn eigen duiven die hier voorlopig zijn gestald, kunnen volgende week worden gespeend en het nieuwe hokje gaan bewonen.

De zondag rustig met Vera doorgebracht, in de ochtend op het gemak de duiven verzorgd. Daarna op de fiets naar Leeuwarden, onderweg de eerste lammeren buiten gezien, een Ruigpootbuizerd die zijn imposante spanwijdte in volle glorie liet zien, bomen die bloesem dragen en een stad die klaar is voor de lente. Lekkere lunch genoten. Ondanks de kille noordwester, mensen op terrassen, achter glazen schermen, heerlijk in de zon. Meer wandelaars door het park en aan het kanaal dan je ooit kan tellen. De stadsduiven voelen de lente ook, de doffers zijn druk op de duivinnen aan het jagen, tussen de benen door van het winkelend publiek. 
Terug thuis nog even genoten van het mooie opkomen van de jongen en het heerlijke klimaat in het hok.
Kortom, Life is good, aan die opmerking is niets gelogen.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl


zondag 17 maart 2019

Het dier en de liefhebber of het resultaat?

Ik zag op Facebook discussies los gaan over de veiling die straks eindigt op Pipa. De mannen hebben het weer voor elkaar. Er gaat er weer één verkocht worden voor een astronomisch bedrag. Hoeveel weten we over een paar uur. De discussies gaan over het bedrag dat wordt uitgegeven voor die enkele duif. Feit is dat de duif heeft laten zien wat hij waard is als vlieger, als kweker zal hij nog moeten overtuigen. Het is een doffer, in het duivinnen geweld dat steeds meer in zwang komt is dat ook al een opvallend iets. 
Slecht voor de sport? Geloof er niets van, money makes the world go 'round werd er ooit al eens gezongen. Het is in ieder geval iets wat zorgt dat er wat publiciteit komt rondom onze sport. Voor modale liefhebbers is het misschien een gruwel of afgunst, maar het werkt wel als een magneet. Geld is geen vies woord als je er objectief, dus van buitenaf naar kijkt. Vergeet niet: deze meneer gaat niet stoppen, een deel van dat geld wordt weer teruggestopt in de sport. Deze meneer gaat gewoon op zoek naar andere toppers bij andere liefhebbers. Money makes the world go 'round.
Ik zag ook nog iets over roofvogels, er schijnt een artikel te circuleren van een beschermer die wat met cijfers goochelt om de doorschietende bescherming te rechtvaardigen. Ik zag dat onze NPO voorzitter op een low-profile manier probeert om wat nuance aan te brengen in de discussies, misschien dat er dan iets ruimte ontstaat. Politiek bedrijven is niet ieder van ons gegeven, lobbyen heeft vaak tijd nodig. Feit is dat het de hel is voor sommige liefhebbers, velen hebben er af en toe mee te maken. Ook hier weer een paar slachtoffers afgelopen winter. Deal with it, het wordt voorlopig niet anders mensen. Er zijn wat mensen met verstand van zaken die tips en tricks hebben om hiermee om te kunnen gaan. Neemt het probleem niet weg, maar het zorgt wel dat je je plezier in de hobby houdt. Zeg maar wat je wilt, plezier en genoegen of stress en afknappen.


Ik heb contact met een kringetje liefhebbers in verschillende disciplines in de duivensport. Opvallend is dat deze mensen elkaar goed verstaan, ook al zijn ze uit verschillende landen en ook van karakter nogal verschillend. Het enige wat hen bind is dat ze allemaal gek van duiven zijn. 
Ik was gisteren op bezoek bij één van deze liefhebbers, Jurgen en zijn familie. We kennen elkaar al langer, ik denk zo'n twaalf jaar. We hebben niet heel vaak contact, toch noemen we elkaar vriend. Waarom dat zo is hebben we gisteren nog eens met elkaar besproken. We kunnen uren over de sport praten, hebben vaak dezelfde ideeën, maar werken dat meestal anders uit. Hier hebben de omstandigheden waarin we verkeren vaak mee te maken. Wat uiteindelijk bind is dat we respect hebben voor de dieren zelf, respect hebben voor de inspanningen die liefhebbers zich getroosten om succes te bereiken en bereid zijn om naar elkaar te luisteren, om te leren. De gouden driehoek van goed hok, goede dieren en een liefhebbers die de goede dingen doet op het juiste moment is een proces wat goed uitgewerkt moet worden met als resultante daarvan het uiteindelijke resultaat op wedstrijden, shows of wat je ook maar wilt met je dieren. De complimenten van mede liefhebbers zijn vaak een grotere erkenning dan meetbaar resultaat bij welke vorm van wedstrijd dan ook.
Wat ons opvalt is dat veel om ons heen het resultaat heilig maken, daardoor zoeken naar allerlei middelen en kunstgrepen om dat resultaat maar te bereiken. Minder begaan met het dier dus, tekort spiegeling over wat je zelf moet verbeteren in je gewoontes of gedrag om te voorkomen dat je die wondermiddeltjes nodig hebt, niet onderkennen dat je eigen dieren misschien wel eens niet van die kwaliteit zijn als dan dat je zelf wel denkt.
Om over na te denken dus.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl


zaterdag 9 maart 2019

De grootsten wijzen de weg

Ik heb er niet vaak veel tijd voor, maar als er gelegenheid is mag ik graag over internet struinen. Surfen is eigenlijk het juiste woord. Waar ik naar zoek? Artikelen waar ik iets van kan leren. Artikelen die mij kunnen vertellen wat ik misschien nog beter kan doen. 
Ik kwam bij voorbeeld een trilogie tegen over Gerard Koopman, opgetekend ver voor zijn Red Bullens dynastie de marathon wereld op de kop zette. Maar wel een verhaal over hoe het allemaal is begonnen, met zijn vader en later op eigen benen in Ermerveen. Niet vergeten dat de combinatie Koopman voor Ermerveen toen ook al top was. Ik had de DVD ook al eens aangeschaft, een aantal keer bekeken, openhartig verhaal. 
Ik kwam de verhalen tegen over Jelle Jellema, over Arjan Beens, Bas Verkerk, de blogs en artikelen van Ad Schaerlaeckens. Door deze blogs kwam ik weer eens terecht bij de vele artikelen die zijn geschreven over Willy Daniels. Daniels is een fenomeen op de halve fond, midfond zoals we dat in Nederland zeggen. Weet hij zich niet te klasseren voor allerlei titels, heeft hij toch zeker een aantal aansprekende resultaten geboekt.
In een stukje op de website van Willem de Bruijn is een verslag te vinden over een bezoek aan Daniels. Er staat een foto boven van twee giganten. De foto spreekt boekdelen. Twee mannen die elkaar snappen, elkaar niets meer hoeven uit te leggen, het allemaal hebben meegemaakt. Peuk in de mond allebei, de één geeft een duif over aan de ander. Het is bijna een trance die je ziet. De mannen zijn in hún wereld. Dan te bedenken dat de foto is gemaakt door iemand die zeker niet onder doet voor de mannen voor de camera. Historisch is het juiste woord. 
Wat opvalt in alle verhalen is dat de mannen allemaal op zoek zijn naar het beste, zodat zij er het beste uit kunnen peuren. Vastleggen in wat ze al hebben en door. Op zoek naar weer beter. Sommigen knallen daar hele bedragen tegen aan, anderen shoppen in de omgeving. Misschien is dat wel wat me het meest aanspreekt in de verhalen rondom Daniels. 
Ooit begonnen met duiven van grootheid Voets, een bijna buurman. Daarna met duiven uit de beteren uit zijn omgeving steeds verder gekomen. Gericht ingekocht, testen en keihard selecteren. 
Wat ik geleerd heb, of misschien alleen bevestigd heb gekregen: het draait om de 3 componenten: goede duiven, goed hok en een melker die doet wat hij moet doen op het juiste moment. Geen fratsen, geen franje. Zit het tegen, zoeken naar een oorzaak. Wondermiddelen bestaan niet. Vooral rustig blijven, vasthouden aan het systeem. Gebruik maken van je mogelijkheden. Iedere winter bekijken wat je nog beter kunt doen, binnen je systeem. 
Of dit iets nieuws is? Nee, ik schrijf er zelf vaak over, ook al ben ik niet iemand die ook maar in de schaduw mag staan van de mensen die ik hierboven heb genoemd. Wat ik nodig heb uit dit verhaal is als een mantra. Een mantra dat ik voor mijzelf steeds moet herhalen. Blijf doen wat je doet, niet van de hak op de tak, zorg dat je zo goed mogelijke duiven hebt, zorg dat je voor die duiven zorgt, zorg dat ze gezond blijven. Voor de marathon gekozen betekend op de marathon spelen..... Simpel, toch?

Ik heb vanochtend de duiven weer in handen gehad, dat gebeurd in het kweekseizoen elk weekend. Want duiven in bad, gelegenheid om even een indruk van de conditie te krijgen. Mijn beste in de handen. De "56". Vandaag maar eens geconcentreerd op het feit of ik haar ook de beste vind. Niet erg objectief natuurlijk, ze is sinds 2015 al mijn favoriet. Geboren in 2013, als tweejarige liet ze zien wat ze waard was, direct door naar de kweek, in 2016 kweekte ik er een serie jongen van. Van deze serie drie duivinnen die zich goed laten zien. De beste daar weer van ook weer op de kweek gezet. Ze voldeed aan de criteria die ik voor nu stel, hopelijk kan ik deze criteria zo langzamerhand wat opschroeven.
Ik vond de "56" vandaag de beste, ze zit op kleine jonkies, ideaal voor een duivin. Ik moet er wel bij zeggen dat ik deze winter de duiven nog al eens in de handen had en zij er niet als de beste uitkwam. Wat haar de beste maakt? Ze heeft het bewezen, als vlieger, nu ook als kweekster. Als je eigen jongen je komen vergezellen op het kweekhok kan je daar wel van spreken. Nee, ik ben geen topper, ik kan wel zeggen dat ik best aardige duiven heb.  
Rustig opbouwen, ondertussen blijven zoeken, zoeken naar nog beter. Inkruisen in wat je hebt en uitproberen. Komt er toch vanzelf weer iets beters uit?

We gaan zien wat dit seizoen weer brengt.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl




Foto's duivinnen op jongen

Kweekduivinnen op kleine jongen





zondag 3 maart 2019

Maart, mogen we al?


Begin maart,  je merkt het onder de liefhebbers, het begint te kriebelen, weer een seizoen op komst. Wat het zal brengen? Niemand die het weet. Het enige wat je zelf kunt weten is of de duiven in orde zijn, of er moet worden bijgeschaafd, of er toch nog een aanpassing in het verzorgingsschema of een verandering aan het hok moet worden gedaan. Wel opschieten dan, we gaan al bijna beginnen!

Afgelopen donderdag was de jaarvergadering van onze club, als altijd gemoedelijk, met toch een paar goede discussies, op een goede manier gevoerd. Zo kom je tenminste verder met elkaar, klasse!
Er was nog wat discussie over het voorstel van het vliegprogramma voor 2019. Vooral de start van het jonge duiven seizoen riep vraagtekens op. Voor mij van minder belang, het generaal kampioenschap is niet voor mij, lange leve de overnacht. Geen haast, jongen opleiden zoals jezelf uitkomt. 
Hier op de hokken komen deze week de eerste jongen uit. Er worden traditiegetrouw alleen van de kwekers jongen geteeld. Vliegers moeten zich eerst maar laten zien, voor er wordt besloten om de jongen toe te laten in het team. Zoals eerder gememoreerd alleen duivinnen in de vliegploeg. Deze week de hoklijsten en entlijsten meteen ingeleverd, evenals de lijst met duiven die in het ECS moeten. Staat alles weer netjes op punt en kunnen we beginnen.

In de kweek loopt het niet slecht, wel een tegenvaller, twee koppels onbevrucht van de 7. Ook hier nog weer over nagedacht. Het moet komen doordat ik niet bijlicht voor de kweek. Ik ben voorstander van een zoveel mogelijk natuurlijk ritme. Het kan dan inderdaad voorkomen dat niet alles meteen op rolletjes loopt. Erg is dit niet, het seizoen is nog lang. Het gaat in ieder geval een stuk beter dan de eerste maanden van het vorig seizoen, lessen getrokken en zie het resultaat.

Mooi is dat er door een verkocht bonnetje weer een leuk contact ontstaat wat spontaan weer wat uitwisseling van jongen oplevert. Daarnaast heb ik de kwekers van jeugdlid Joan hier zitten. Hij is immers nog druk met het bouwen van zijn nieuwe hokje. De jongen die komende week worden geboren kunnen mooi terecht in zijn nieuwe paleisje.

Zelf niet naar de beurs geweest, hoor alleen maar goede berichten van de liefhebbers hier uit de buurt die daar wel zijn geweest. Top dus, mooie reclame voor de sport.

Voor de rest heb ik deze maand nog twee leuke hokbezoeken op het programma staan. Eentje bij een sierduiven collega en eentje bij één van de beste marathonspelers in het noorden. Daarna is er minder tijd voor dit soort zaken, we gaan dan immers weer vliegen.

Tikte twee weken terug nog een mooie duivin voor de kweek op de kop, even rondvragen levert een leendoffer op die er vast goed bij past. Mooi dat we elkaar zo kunnen helpen!

De taktiek is niet anders dan andere jaren. Jaarlingen rustig laten wennen aan containervervoer en de weg terug zoeken vanuit de grote groepen. Liever vaak mee op kortere afstanden dan opbranden op de lange drachten. De overjarigen gaan de overnacht uitdagingen aan.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl