zaterdag 23 november 2019

23-11-2019 Vooruitblik

Het is zaterdagmorgen. In de verte hoor ik het geluid van de Sinterklaas intocht bij het dorpshuis, ieder jaar weer feest voor de kleintjes.
Voor mij op tafel een bos bloemen, niet zomaar bloemen, maar bloemen van mijn cluppie VPM. Bloemen uitgereikt door Janny, onze onvolprezen dragende kracht van de club.
Die bloemen werden uitgereikt op de jaarlijks "feestelijke prijsuitreiking" zoals het altijd zo mooi op de uitnodiging staat. Het is iets wat bij elke duivenclub gebeurd. Na het seizoen worden de kampioenen van de club gehuldigd, bij VPM traditiegetrouw met vleesprijsjes en vleesbonnen, er wordt geklapt, er wordt ook gegeten met elkaar en een drankje genuttigd. 
Speciale aandacht is er voor jeugdlid Joan, dit jaar voor het eerst meespelend bij VPM. Hij flikte het maar mooi om niet minder dan 5x bij de beste 10 in de uitslag te staan. Dat was een mooie beker waard.
Wat ook elk jaar voorkomt is dat de mensen die "teletekst" weten te vliegen even in het zonnetje worden gezet middels een bosje bloemen en de bijbehorende zoenen van Janny. Meestal zijn dit de mensen die zich specialiseren op de "overnacht", de marathonvluchten. Deze marathonvluchten worden niet vervlogen in club verband, maar worden gespeeld in het NIC bij jou in de buurt, je bent in feite vrij in te korven waar je wilt. Op het einde van het seizoen keren dan de verloren zonen van de overnacht weer terug bij de club, al dan niet gelouterd op hun specialisme.
Dit jaar waren er maar liefst 3 die de bloemen kregen. Best uitzonderlijk voor een club die vaak wat onderaan bungelt in de clubcompetitie van de Afdeling. Voor dat onderaan bungelen hebben we allerlei redenen: slechte ligging, niet zoveel liefhebbers die zich concentreren op het grotere verband, veelal gefocust op wat er in de club gebeurd. Het één werkt het ander in de hand. Behalve voor de overnachters dan. Zowat ieder jaar is er wel een bloemetje uit te reiken, weet er iemand uit te halen op de langste afstanden. Dit jaar was dus uitzonderlijk. 3 leden die de zoenen van Janny in ontvangst mochten nemen.
Meteen de plannen voor volgend jaar maar besproken. Bram gaat het weer proberen op de overnacht, zo'n uitslag als op Perigueux wil hij wel weer, Kees pakt "zijn" methode weer op. Het weekend van Barcelona, dan moet het gebeuren. Wim twijfelt nog, hij wil graag mee doen op Barcelona, maar als Limoges goed uitpakt gaat hij toch wel weer voor het kampioenschap in het NIC. Jan, de herintreder, gaat komend jaar wellicht een paar jaarlingen testen. Fokke korft traditiegetrouw één vluchtje in waarschijnlijk. En ik? Ik heb in mijn hoofd dat ik met een ploegje van 4 ervaren duiven St. Vincent en Dax ga proberen naar mijn hand te zetten. De minder ervaren duiven dan op Perigueux en Bergerac. Lijkt me een mooi streven.
Dat we maar weer veel bloemen in ontvangst mogen nemen, met de zoenen van Janny.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zaterdag 16 november 2019

16-11-2019 Juiste volgorde

Hoewel ik mij liever met de duiven bezig hou en met de mensen die zich met duiven bezig houden, ben je hoe dan ook verbonden en afhankelijk van de organisatie die jouw sport bestiert.
In ons geval het NPO, het nationale overkoepelende orgaan, daaronder de afdelingen en uiteindelijk de basisverenigingen.
Van die basis vereniging ben je lid, dat is waar je als 'gewone' melker je sport beleefd. Het is erg traditioneel, moeilijk los te laten voor diegenen die al een leven lang tussen de duiven verkeren.
Het heeft charme, veel charme, maar het brokkelt ook af onder onze handen. We willen allemaal wel dat het weer wordt zoals vroeger, mannen met een 12 vaks weduwnaarsmand achter op de fiets naar het lokaal. Duiven inkorven, allemaal helpen, biertje erbij. Om 21:00 klokken aanslaan, duiven in de vrachtwagen en weer naar huis, op de groep diehard nazitters na. Klok mee, op zaterdag op de duiven wachten, gummies in de klok en weer naar het lokaal.
Eigenlijk is er niet veel veranderd. Ja toch, we zijn electronisch geworden, hoewel het systeem niet meer is veranderd. Op de fiets naar het inkorflokaal zit er niet meer in, veelal te ver weg. Nazitten met elke week dezelfde, omdat er niet meer zijn lukt ook al vaak niet meer. Afslaan doen we nog wel. Niet meer aan de lange tafel, in koppeltjes om al die klokken te lichten, maar wachtend tot de 3 mensen rondom de computer alle modules hebben uitgelezen. Ondertussen wordt de tijd gedood met sterke verhalen en een drankje.
We willen wel graag dat het hetzelfde voelt, al is dat niet meer zo. Wat nog wel hetzelfde voelt is die adrenalinestoot als de eerste valt van een vlucht. Je weet meestal zelf wel of het een vroege is, verrassing is daar, spanning valt van je af, trots als een pauw ben je dan. Jouw favoriet die het toch maar weer flikt. Alsof Federer zijn beslissende winner slaat op Wimbledon. Dat gevoel.
Nostalgie, nog steeds gevoed door dat ene moment waarom alles draait in de postduivensport.
Die nostalgie zal in de moderne tijd mee moeten. Onrust is er in postduivenminnend Nederland. Grootse plannen zijn er door het bestuur van de NPO gelanceerd. Beloftes werden gedaan, of waren het visies? Ik weet het niet precies, kan het niet duiden. Veranderingen worden doorgevoerd in de lagen van de organisaties, maar waar die lagen nu precies aansluiten? Ik weet het niet precies, kan het niet goed duiden. De bedoelingen zijn goed dat is wel duidelijk, de mensen die zich er voor inzetten hebben de beste bedoelingen, dat geloof ik graag.
En toen, toen was er die pilot, in Zeeland, bij het roemruchte NIC de Nishoek. Electronisch constateren maar dan realtime, wat gebeurd daar? Nieuwe systemen? Heb toch een goede klok? Wat is dat nu weer? Niet meer afslaan? Uitslag op de smartphone in plaats van de papieren uitslag uit de printer van de club? Ook hier: de bedoelingen zijn goed, het is zelfs te prijzen dat men probeert vooruit te lopen en ontwikkelingen te doen die aansluiten bij deze tijd.
Maar wat er vooral gebeurd is: onrust onder de liefhebbers, wat gaat er dan gebeuren? Het is normaal bij verandering dat men naar een nieuwe comfort zone gaat verhuizen, naar een nieuw "normaal". 
Wat niet normaal is is de volgorde waarop iets gebeurd. Ik zag dat in de nieuwsbrief van het NPO, digitaal aangeleverd, dat er een soort update werd gegeven over de beruchte pilot in de Nishoek, ook dat er vervolg komt op overleg met leveranciers van systemen en software. Nu pas wordt duidelijk wat daar allemaal gebeurd, netjes op een rij gezet, zonder indianenverhalen. Wat opvalt is dat er nu niet wordt gesproken over bedragen, bedragen die liefhebbers belangrijk vinden, wat iedereen belangrijk vind. Wat kost me dat is in onze westerse wereld een must om te weten, zodat men kan inschatten welke impact er is op het familiebudget.
Er wordt gesproken over alle voordelen, bezwaren die worden geopperd worden benoemd, maar ook weggezet, blijkbaar vereist de moderne tijd geen saamhorigheid maar individualisme. Sport op eigen erf, duiven alleen nog even wegbrengen naar de club en klaar, gezellig moet je het zelf maar maken, regel je toch iets van een BBQ of zo?
Positief is dat er meer openheid en duidelijkheid wordt gegeven, maar die clubs, die zo afkalven, maar die ook zo belangrijk zijn in het onderlinge contact van de liefhebbers, die een "wij" gevoel zouden moeten creëren, die komen er wel erg bekaaid af. Regionaal gaat het worden als je tussen de regels doorleest, kosten moeten bespaard, raar is die gedachte niet. Of maken we onze eigen community, een soort van Pigeonbook in plaats van Facebook, waar we al onze (on)genoegens naar elkaar gaan spuien? Wat gaan de NPO en de afdelingen doen om dat gevoel van "wij duivenmelkers" vast te houden en er toch een competatieve sport van maken, waar de gewone sterveling iets sociaals kan terugvinden.
De geest is uit de fles, er wordt met man en macht gewerkt om de gemiste kans in te halen. De grootste uitdaging gaat echter zijn: hoe houden we een melkers community in stand. Doen we dit niet wordt het toch die sport voor profs, individueel acterend, spelend met veel duiven en verkopend naar het Verre Oosten, maar ook daar gaan ze een keer doorkrijgen dat je ze ook zelf wel kunt kweken. Het is in feite een korte termijnpolitiek. Wanneer gaan de loftmanagers uit Europa in China aan de slag? Kan nooit lang meer duren, de duiven zitten er al.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl




zaterdag 9 november 2019

09-11-2019 Voorpret

Het stille seizoen, dat is de benaming van oudsher voor de periode die ontstaat als het vliegseizoen voor de postduiven eindigt en het seizoen zo langzamerhand weer begint gloren, zo eind maart van het volgende jaar. Natuurlijk er wordt al gekweekt, tegenwoordig is het "normaal" om rond 1 december alweer te koppelen, zeker voor de mensen die er in het jonge duivenseizoen willen staan.
Dat stille seizoen bestaat eigenlijk niet meer. Ik ondervind het aan den lijve. Er zijn hier in de regio volop prijsuitreikingen, clubshows en nog wat andere festiviteiten. Als je iets verder kijkt zie je dat er beurzen zijn, niet alleen in het binnenland maar Europees is al normaal, er zijn ouderwetse zaalverkopen en meer van dat al. De "Golden Ten" de inmiddels roemruchtige zaalverkoop door duivensportblad "De Duif" georganiseerd boekte afgelopen week een record. Voor een laat jong van de gekende Jan Hooymans uit Kerkdriel werd meer dan €146.000 betaald! Uiteraard was het een Chinese liefhebber die er zoveel geld voor over had. Ik las in een stukje van een collega melker en schrijver al eerder dat de gewone melker daar niet veel meer te zoeken heeft dan eens een jong van een absolute topduif in de hand te nemen, kopen is voor de gewone sterveling welhaast uitgesloten. Als doekje voor het bloeden worden van diezelfde aanbieders bonnen verloot, met een beetje mazzel kan je dan toch nog eigenaar worden van iets met naam en faam.
Klinkt allemaal wel wat zwart. Dat is het niet, die geldstromen die in de sport omgaan zijn nodig om het voor diezelfde gewone man nog enigszins betaalbaar te houden. Vergeet niet dat we in een hoogconjuctuur leven. Hoog conjuctuur betekend dat er veel geld omgaat, veel geld rondpompen betekend ook prijzen die de pan uitrijzen. Door sponsorgeld en inzet van veel duiven worden bijvoorbeeld de transportprijzen van onze wedvluchten enigszins getemperd, zorgt het ervoor dat de voer mengerijen grotere omzetten kunnen draaien en dus goedkoper kunnen leveren, betekend eigenlijk dat als het bij "hun" regent het bij jou gaat druppelen.   
Eerlijk spel als je met 5 tegen 100 speelt? Nee, natuurlijk niet. Ik geloof niet in de expliciete uitleg over de stromen duiven van één megahok die anderen meetrekken, maar wel in kwaliteit die zich op bepaalde plekken beter ontwikkeld, waardoor er meer goede duiven op een "kluitje" wonen. Dat daar meer vroegen vallen en er meer "trek" is naar zo'n plek, ik denk dat je dat logischerwijs wel kan uitleggen.
Voorpret heet dit stukje: vandaag naar Drachten, de noordelijke sierduivenshow is er weer. Ik ga samen met Bram, hij gaat mij vandaag ook wegwijs maken in de wereld van éénhoksraces, we gaan ook nog even kijken naar een mogelijkheid van samenkweek, gespreksstof genoeg dus.
Op de show in Drachten ontmoet ik Jurgen, duivenvriend sinds jaren, we spreken niet vaak, maar als we spreken komt er altijd wat moois uit tevoorschijn. Deze week contact gehad met een liefhebber die zijn sporen al heeft verdient, maar zich wat meer wil bekwamen in de familieteelt, hij komt maandagavond even langs. Ik hoop dat ik hem met mijn kennis verder kan helpen. 
Ook nog wat napret: vorige week genoten van de prijsuitreiking in Holwerd, prachtige doffer op de kop getikt daar. Wrang was dat het duifje wat ik daar beschikbaar had gesteld niet helemaal lekker was. Mee teruggenomen, gelukkig was zij gisteren ook alweer goed bij de les. Voor Wim en Jan: met het Bontje gaat het prima!

Kortom ik ga mij echt niet vervelen, ik ga genieten vandaag.

Tot de volgende!


www.postduivenblog.nl

zondag 3 november 2019

03-11-2019 Prijsuitreiking

Prijsuitreikingen, ze zijn er weer genoeg in deze tijd van het jaar. Gisteren hebben we die van het NIC Holwerd weer mogen beleven. Mogen bleven inderdaad, ook de overnacht liefhebbers lijken steeds minder te worden in aantal. 
In de hoeveelheid uit te reiken prijzen was dat overigens nog niet af te meten. Meer prijzen dan liefhebbers, de geliefde vleespakketten natuurlijk, maar ook nuttige prijzen bij het Rad van Avontuur, er lag zo ongeveer een hele duivenspeciaalzaak te winnen.
Gezellig was het, dat zeker. Het nut van zo'n middag werd ook nog even aangestipt bij de opening van het festijn. Als we dit soort dagen niet houden, als winnaars en kampioenen niet bereid zijn om jongen of bonnen voor jongen beschikbaar te stellen, zijn we niet in staat om op dit niveau te blijven werken.
Samenwerking zal in de toekomst met de overige noordelijke NIC's gezocht moeten worden. We zullen langzamerhand toch in moeten zien dat de aantallen per NIC dusdanig klein worden dat het niet de moeite meer loont om onderling een competitie te vliegen. Er is overigens al een mooi samenspel waar zo ongeveer heel noord Friesland in mee doet, het NOF. Misschien wel het platform voor de toekomst om de overnacht in het hoge noorden in stand te houden. We gaan het zien. Dit zelfde verhaal geldt natuurlijk ook voor de basis verenigingen. Op een gegeven moment zal je de handdoek moeten werpen en het verstand moeten laten regeren.
Wat er duidelijk vermeld moet worden is dat het wel heel belangrijk is dat we dit soort dagen blijven houden. Het versterkt de onderlinge band tussen de liefhebbers. Onder het genot van een hapje en een drankje is het goed melken, maar ook, goed afspraken maken. Een koppel eitjes van die ene die zo mooi zou aanvullen bij die andere. Een jonkie uit die ene, die net voor die van mij zat. Samenkweek of een paar ringetjes, terug te bezorgen met de bijbehorende jongen. Ik heb hier gisteren weer een paar mooie kansen mee weten te creëren, wat natuurlijk ook geldt voor de mensen waar je de afspraak mee maakt. Daarnaast ben ik de gelukkige eigenaar geworden van een mooie doffer van één van de beste hokken in onze regio, beschikbaar gesteld in de verkoop van bonnen en jongen. Mooi voor de kweek, geweldige lijnen die erachter zitten. Duur? Voor die kwaliteit viel het best mee.
Rest mij nog te melden dat vriend Wim Keizer-Generaal werd van seizoen 2019, op de voet gevolgd door Ronnie, Klaas en Jacob, de gebroeders en nog wat mensen die recht hadden op hun applaus. Mooi!
We kijken uit naar de volgende uitreiking, van het al eerder genoemde NOF.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl