Verknipt

de 595

Net terug van het afslaan, vandaag een vitesse vlucht vanuit Deurne, voor mij 197 km. Normaal een trainingsvluchtje, ware het niet dat de omstandigheden dusdanig waren dat er een kansje was voor een sluwe overnachter.
Lossing met harde zuidwesten wind, bij ons stond hij west noordwest, wat betekend dat de meesten met een boog over Groningen terug Friesland inkomen. En ja, dan lig ik wel erg gunstig in mijn cluppie.....
Niet dat ik deze week veel vertrouwen had in een goede afloop. Ja, de duiven waren goed in orde, maar trainen, daar hadden ze nog nooit van gehoord. Je ziet ze denken als je 's morgens het hok inkomt; "Jij bent misschien wel wakker, maar wij nog lang niet, het is amper licht!" 
Het resultaat in trainingsarbeid is dan ook bedroevend, als je in de termen van een fanatieke melker denkt. Trainen moeten ze, vliegen, draaien, met een flink tempo, spanning op de spieren moeten ze hebben. Niets van dat alles in de lucht boven Engelum. Het hok uit, op het dak en af en toe slaan we even af, maar 3 rondjes, da's wel genoeg. Zelfs de doffers nemen de duivinnen niet mee de lucht in, ze gaan er liever gewoon naast zitten, keuvelend. "Ja meid, je hebt gelijk, zaterdag moet je ook al weer aan de bak."
Maandagochtend, zoals eerder aangekondigd, de duivinnen ingepakt voor een enkeltje IJsselmeer. De 5 thuisblijvers nog wat kilometers geven, de anderen hadden niets te lijden gehad zaterdags, dus waarom ook niet even mee. Waar ik me op had verkeken was de windkracht die er boven het IJsselmeer stond. Een dikke zuid-ooster, niet echt een goede wind om de duiven nog even te lappen over de grote plas. Toen ik het in de gaten had, was het al te laat, keren op de Afsluitdijk gaat niet meer het laatste stuk, bovendien moet ik ook gewoon op tijd op het werk zijn. Dus gelost in Hoorn. 's Avonds bleek ik er nog twee te missen. Twee jaarlingen, de anderen zaten keurig op het nest.
Eén van de twee is woensdag teruggekomen zonder chip. Compleet uit de houder van de vaste voetring gescheurd(of was het geknipt). Vaste voetring is nog intact alleen het houdertje is finaal weg... In ieder geval heb ik haar nu maar voorzien van een chipring in plaats van de voor mij gebruikelijke clips.
Het betekende uiteindelijk dat ik 14 duivinnen kon inkorven voor Deurne. Ik heb naast de 'chiploze' ook nog een tweejarige thuisgehouden wegens het leggen van een ei. Vanochtend onverwacht een vroege lossing, men maakte gebruik van een opklaringsfront, groot genoeg om de duiven door te loodsen. Aankomsten tussen de eerste duiven waren nog best uitgerekt, het peloton zorgde voor een acceptabele concoursduur. Zoals gezegd zag ik nog wel kansen, gerekend met het feit dat de duiven uit de oostkant naar de Noordwest hoek zouden trekken. Ik zag op 31 een enkele duif doortrekken naar het noorden, het beest had het lastig met de noordwester in de zij. Nog een paar minuten, dan zou de eerste hier ook thuis moeten zijn. Dat duurde wat langer. Wat er dan door je hoofd schiet gaat eigenlijk helemaal nergens over. Doemscenario's over manden die niet los gegaan zijn op de losplaats, duiven die doorschieten naar weet ik hoe ver, kwaliteit van duiven die te wensen over laat, veel te laat, veeeeeel te laat.... Ja, ook deze relativeer kampioen ontkomt er niet aan. 
Tot dat ene moment. "Daar, daar in de verte, dat stipje, kijk hoe ze knijpt, wow, wat mooi!" Wat kan een mens snel schakelen in het denken, m'n eerste valt. Ik heb ondertussen al gezien dat het weer die rooie is, de 595, vorige week ook al de eerste. "Goed zo meid, kom maar gauw!" Terwijl ze naar binnenloopt kijk ik omhoog en zie een nog mooiere luchtshow dan wat de 595 net al liet zien. De bonte 546 komt eraan, in stijl, een weduwnaar is er niets bij, tegen de wind, als een steen valt ze, om keurig op het hele kleine plankje te vallen. Het lukt haar elke keer weer, het maakt niet uit van welke richting ze komt. Ze valt op het plankje, al moet ze er drie keer voor draaien.
Daarna volgen er nog een aantal, in 19 minuten klok ik er 10 van de 14, gezien de omstandigheden lang niet slecht. Op de club blijkt dat ik er 6 van de 14 op de uitslag heb, sprinters in de dop misschien? Bram verteld zijn verhaal van de dag, frustraties heeft hij het over, omdat de melkers om hem heen al hebben geklokt... Ik denk terug aan mijn eigen gedachten vlak voor de eerste viel. Ik ben dus niet de enige die dat heeft. Volwassen, ervaren en lang niet op het achterhoofd gevallen. 
Wat ben je voor een vent als je er zo bij staat, bedenk ik me later. Het antwoord weet ik al. Beleving, het er voor over hebben om vroeger op te staan, later te gaan werken om maar tijd te hebben voor de duiven. Alles in het teken van de duiven, elke vrije minuut die je hebt(nou ja, bijna elke vrije minuut).
Die snode gedachtes en hoop op een vroege? Ja, die had ik, tegen beter weten in, maar ja, hoop doet leven en de omstandigheden waren er. Geen eerste in de club, maar 27 en 28, gezien het aantal ingekorfde duiven ook al niet slecht. En de aankomsten vandaag? Vooral van de eerste twee? Die hebben ervoor gezorgd dat ik volgende week weer sta te kijken, vol hoop, vol frustratie als het weer niet vroeg is, vol bewondering over de manier waarop de dames afkomen, afsprinten naar het hok. Wat een sport!