zaterdag 23 september 2017

Eind September

Vliegseizoen 2017 is weer geschiedenis. De laatste natourvlucht werd vandaag vervlogen in Friesland. Er zullen nog wat taartvluchten zijn, de laatste stuiptrekkingen, dan is het echt fini.
Ondertussen is het winterseizoen alweer begonnen. Ik schreef het vorig jaar al eens, het winterseizoen lijkt drukker dan het vliegseizoen. Evenementen, meer dan je op kan noemen. Het lijkt erop dat je er geweest moet zijn om mee te tellen. Natuurlijk is het handig om het netwerk uit te breiden, de allerlaatste snufjes tot je te nemen. Ik vraag me af hoeveel voordeel ermee wordt gedaan in het vliegseizoen. Opvallend is dat er meestal huiswaarts wordt gegaan met weer nieuwe "wondermiddeltjes", of die volgende sterkweker, tenminste als je de stamboom mag geloven. De euro's rollen behoorlijk op de diverse dagen.

Vandaag was ook de officiële opening van de "Duivenfarm" van Ulrich Lemmens. Iedereen was welkom, de man heeft het geweten, volgens de berichten op Facebook waren er meer dan 800 mensen. De vlieg en kweekhokken konden worden bekeken, er werd voor de inwendige mens gezorgd en natuurlijk draaide de PR machine op volle toeren.
Ulrich weet overigens heel goed met de media om te gaan. Hij maakt van zijn hart geen moordkuil, deelt dit graag via de social media en is niet te beroerd om zijn stellingen te verdedigen. Het is knap wat hij doet, hij wist zelfs de landelijke krant en TV te bereiken. Duivensport anno 2017 dus, volgens de generatie die is opgegroeid met internet en zijn ongekende mogelijkheden. De man is ook graag gezien in diverse buitenlanden, in de wintermaanden is hij behoorlijk druk met de wereld over reizen, voor lezingen, keuringen en zijn eigen business promoten. Er moeten natuurlijk wel duiven worden verkocht, de bank zal ook wat willen terugzien van de investeringen die gedaan zijn om de "Duivenfarm" te realiseren. Al met al petje af.

Ook petje af voor Bas en Gerard Verkerk. Op de natour lieten ze de spierballen weer eens rollen, met nooit geziene uitslagen. Natuurlijk meer dan 300 duiven in concours is geen sinecure, daarnaast hebben ze een naam te verdedigen en moeten er jongen worden verkocht, ook hier hebben we te maken met professionals. De prijspercentages waren nog niet eens zo hoog(iets meer dan 50%), maar de heerschappij lijkt me duidelijk. 
Er klonken dan ook weer ouderwets veel stemmen over massa inkorvers en het plezier dat andere wordt ontnomen. Ook in het Belgische lijkt hier steeds meer commotie over te ontstaan. Meningen zijn verdeeld, van afschuw en roep tot verbod met zoveel duiven te spelen tot verwondering over de aankomsten en verwelkoming van de aantallen duiven. Daarmee wordt het aanzien van het concours toch weer aardig opgepoetst. 

Ook Gerard Koopman heeft een geweldig seizoen achter de rug. Hij heeft zijn zinnen gezet op de overnacht concoursen in sector 4. Met de aankoop van de "Red Bullens" heeft hij een gouden greep gedaan en geeft met de nazaten van die super de liefhebbers in sector 4 het nakijken. Daar zitten een aantal tussen die bij de top van Nederland behoren op de overnacht. Ze hebben behoorlijk vliegles gekregen, met de groeten uit Ermerveen. Ook Gerard is professional, speelt met veel duiven, vooral op de dagfond wordt stevig ingekorfd, voor de overnacht zijn wat minder duiven beschikbaar. 

Of het terecht is om van concours bederf te spreken weet ik niet, ik denk dat het een onomkeerbaar proces is. Profs zullen met veel duiven spelen, de hobbyisten zullen het met minder moeten doen. Profs zullen er meer komen, zolang er vraag is naar duiven uit België en Nederland. Er is een naam hoog te houden, dat gaat alleen met oogverblindende uitslagen, prachtige foto's, luxe duivennamen en ronkende stambomen en een website in het Chinees. Tip aan de hobbyist, als je tenminste niet in de slachtoffer rol wilt kruipen, zoek je vluchten uit, maak ze er helemaal voor klaar en knallen maar. Zorgt in ieder voor voldoening en motivatie, plezier gaat het je zeker opleveren! Zet de kampioenschappen uit het hoofd, de uitslag van die vluchten die je hebt aangekruist tellen, je krijgt geen voldoening van een bekertje op het einde van het seizoen, als je ooit eens op Teletekst hebt gestaan. Dus, doe je ding en geniet ervan!

Op eigen hok was er niet veel aan de hand, sinds mijn laatste schrijfsels. Weekje Griekenland, om weer bij te laden, Wim en Wouter hebben goed op de winkel gepast, nogmaals bedankt, mannen! 
Jongen gespeend, de ronde van de vliegers, ze waren mooi opgekomen, eens kijken of het bevalt. zo'n ronde laatjes.
Laatste week thuis gewerkt aan de kweekafdelingen. Er is nog een afdeling aangepast met kweekboxen, ik kan de kooien zo indelen als op dat moment nodig is. Duiven koppelen, gescheiden houden, als het nodig is wat grotere loopkooien maken om wat duiven tegelijk te observeren. Niet meer duiven, maar ik mag graag de controle houden en zeker weten dat het gaat zoals ik in het hoofd had.

Nee, geen automatische mestbanden, geen infrarood verwarming, led verlichting zit ook nog niet in het hok, maar toch, ik ben apetrots op het resultaat, na een week ploeteren.
Volgende week weer werken, kunnen de jongen ook weer mee, het africhten is nog lang niet klaar.

Best strak al zeg ik het zelf


Tot de volgende!



woensdag 6 september 2017

Bijzonder verhaal van een aanvlieger

Een week na Bergerac ontbreken er nog steeds 2 duiven. Een tweejarige zonder noemenswaardige prestaties en een jaarling. Jaarlingen worden per definitie gemist, zij hebben immers nog de belofte dat zij geschikt zijn voor de marathons. 
De zondagmiddag een week later gaat mijn telefoon. We zijn in Brabant op dat moment, op bezoek bij mijn kleindochter en haar pleegmoeder. Een meneer uit Waarland(Noord-Holland) aan de telefoon, met de mededeling dat er een duif is opgevangen. Na het opnoemen van de ring weet ik om welke het gaat, de"560", de jaarling van Bergerac. "Ik kom hem morgen halen, ik werk in Noord-Holland", is mijn antwoord aan de meneer uit Waarland. Pas dan wordt het me duidelijk dat de duif niet in Waarland is opgevangen, maar in Spierdijk, ook Noord-Holland overigens. "Hij zit bij mijn zuster", wordt me al wat meer duidelijk. Ik vraag het nummer en beloof dat ik meteen zal bellen. 
Ik bel het opgegeven nummer en krijg een wat oudere dame aan de telefoon, mevrouw Borst, zo blijkt. Ik vertel haar over het telefoontje en informeer naar de duif. Hij blijkt er redelijk aan toe te zijn, wel veel honger. Ik begrijp nu ook dat mevrouw zelf geen duiven heeft, maar wel wat voer. Er kon wel even voor gezorgd worden, maandagavond ophalen na het werk is geen probleem.
Op maandag, na het werk, rij ik richting Spierdijk, ongeveer 20 minuten van mijn werk. Ik ken het dorpje wel, rij er vaker langs richting dochterlief. Ik vind het opgegeven adres, tegenover het kerkje, en bel aan. Een bovenwoning zo blijkt. "Ik kom de duif ophalen, we hebben gisteren gebeld!", roep ik naar boven. "Ja prima, kom maar boven". Ik loop de trap op en ontmoet mevrouw Borst, samen met één van haar kleindochters. Aardige mensen, je voelt zoiets meteen aan. Mevrouw Borst begint meteen te vertellen, de duif blijkt op het balkon onder een kistje te zitten, met wat water en voer. Hij is mager, wilde zich niet laten vangen, maar het lekkere voer van mevrouw Borst kon hij blijkbaar niet weerstaan. Er zaten wel vaker duiven op het balkon, de tortel duiven worden er ook regelmatig gevoerd. "Gezellig, ik hou van duiven", zegt mevrouw Borst. Het blijkt dat de duif is opgegeven via de broer van mevrouw, hij is duivenmelker, mevrouw Borst ging vroeger wel duiven wachten bij hem, vooral van de fond, Chateauroux, Ruffec en ook Bergerac waren vluchten die haar nog goed in het geheugen staan. We praten door, ondertussen zijn ook de andere kleindochters gearriveerd, er wordt elke maandag bij Oma gegeten. Gezelligheid troef dus. Ik geef aan dat ik naar huis wil, de duif weer in het hok en zelf maar eens wat eten, de dag is lang genoeg zo. 
Ik geef nog een visitekaartje met het adres van mijn weblog en vertrek. In een opwelling zeg ik dat ik de doffer voortaan "Meneer Borst" noem, als herinnering aan aardige mensen en een bijzondere ontmoeting. Er ontstaat wat beroering, ik raak onbedoeld een gevoelige snaar. Mijn opmerking roept herinneringen op aan de overleden Meneer Borst en voor de kleindochters Opa Borst. 
Ik sta er verder niet zo bij stil en zeg gedag, blij dat de "560" weer naar huis komt, blij dat het leuk is om op deze manier mensen te ontmoeten, met een leuk verhaal.
Ik wijd er nog een paar regels aan in één van mijn blogs en laat het verder rusten. De"560" knapt ondertussen alweer aardig op.
Een paar dagen later een mail van mevrouw Borst. Ze geeft aan dat ze mijn blog heeft gelezen, leuke verhalen en informatief, ze heeft ervan genoten om het te lezen. Vooral de beleving die ik bij de duiven heb spreekt haar erg aan. Een paar regels verder uitleg over de gevoelig snaar die ik heb geraakt bij de familie. Meneer Borst wordt door mevrouw Borst al een aantal jaren erg gemist, de kleinkinderen hebben hun eigen herinneringen aan een meer dan lieve opa Borst. Mijn opwelling de duif "Meneer Borst" te noemen, had voor de familie Borst dus een heel andere en veel diepere betekenis dan ik kon vermoeden.
Na het verhaal, staat er nog een bijzonder verzoek in de mail. Of ik een mooie foto kan maken van "Meneer Borst", zo met zijn naam eronder, dan kan ze de foto laten afdrukken en cadeau doen aan de kleindochters, verrassing op een maandagavond.
Ik lees de mail, krijg een brok in mijn keel, laat hem aan Vera lezen en later aan nog een paar mensen. Er worden wat brokken weggeslikt, zelfs een traantje weggepinkt. 
Ik antwoord de mail en vertel over de gevoelige snaar die nu ook aan onze kant is geraakt. Meld dat het goed gaat met de duif en dat ik hem niet meer zal spelen. Een duif met een dergelijk verhaal kan eenvoudig weg niet meer in de mand. In het weekend maak ik een mooie foto en verstuur deze via de mail.
Mevrouw Borst, ik mag inmiddels Corry zeggen, stuurt een bedankje en meld zich nog een keer als ze de foto's aan de kleindochters heeft gegeven.
Afgelopen maandagavond een mail vanuit Spierdijk. Corry heeft de kleinkinderen allemaal een foto cadeau gedaan van "Meneer Borst", in de mail foto's van stralende kleindochters en een stralende Corry. Met nogmaals een bedankje en een "Wie weet, ooit nog eens een keer..." Het maakt het leven kleurrijk weet Corry het treffend uit te leggen.
Op de foto's Corry met haar kleindochters en de foto van "Meneer Borst", of hoe een opgevangen duif tot een wel heel bijzonder verhaal kan leiden.

Corry en kleindochters, bedankt dat ik dit mee mocht maken!


zondag 3 september 2017

Doorduwen

Doorduwen, de jongen moeten nog worden afgericht. Nou ja, het eerste ploegje is bijna klaar. Vandaag onderweg naar Brabant de 11 overgebleven jongen van de mei lichting gelost in de buurt van Arnhem, bij thuiskomst zat alles weer keurig in het hok. Dinsdag nog een laatste ritje over het IJsselmeer, dan is het voor dit groepje klaar, elf duiven voor de vliegploeg 2018 erbij.
Gelost volgens het schema wat ik vorige week voor een lezer van mijn blog nog eens op papier zette. Vraag was of ik nu minder jongen verspeel dan de mensen die de jongen en natourvluchten gebruiken om de jongen op te leren. De reden om op deze manier jongen op te leiden heeft met andere zaken te maken, te lezen in het artikeltje Jongen opleren, op www.postduivenblog.nl.
Volgens mij verspeel ik er net zoveel als ieder ander. Voorbeeld van de groep die ik hierboven noemde: Er waren 21 duiven, allemaal gespeend in de maand mei, vlot op de vleugels en gezond tot een klein dipje zo'n 3 weken geleden, ik schreef hierover in een eerder blog.
Van de 21 duiven heb ik er eentje apart gezet. Reden was dat het diertje met een kuif is geboren, niet geschikt voor de mand, bij een beetje regen gaat er veel te veel water onder het verendek komen, de kuif(eigenlijk een kapje) en de veren die de kap ondersteunen sluiten niet waterdicht, wat een duif met kuif ongeschikt maakt voor vluchten, al zullen er ongetwijfeld uitzonderingen zijn. Ze zit tussen de vasthouders, bruikbaar als weduwduivin of misschien wel kweek, ze komt van goede afstamming.
Ik verspeelde uit deze groep maar liefst 6 duiven van het hok, eentje werd opgegeven en teruggehaald vanuit Luttenberg. Deze duif mistte hierdoorde eerste 5 lossingen van de groep, ik heb er de voorkeur aangegeven om dit duifje nog twee weken te laten bijkomen na zijn(of haar) avontuur in Twente. Het is beloond, met een kortere voorbereiding is de duif nog aanwezig tussen de elf overgebleven duiven. Tijdens het africhten ben ik 4 duiven kwijtgeraakt, eentje bij de eerste lossing op 25 kilometer, de andere 3 bij de eerste lossing in Noord-Holland. Deze lossing geeft altijd problemen en achterblijvers, maar ze moeten er doorheen, ik zie te vaak duiven thuis komen uit de westkant of van de eilanden af, deze duiven moeten over water kunnen vliegen, vanuit mijn verleden in Enkhuizen weet ik dat dit niet een vanzelfsprekend iets is, bevestigd door de resultaten die ik zie bij de lossingen van mijn jongen in Noord-Holland, telkens de eerste lossing geeft 20 tot 25% achterblijvers. Na die lossing geen duiven meer kwijt, twee keer kwam er eentje een dag later thuis.
Na mijn vakantie ga ik beginnen met het tweede groepje, deze duiven zijn een stuk jonger, gespeend eind Juni en Juli. Daarna zal er nog een groep moeten, deze liggen momenteel in de nesten, een ronde van de vliegers om erachter te komen of daar duiven met kweekwaarde tussen zitten.

Ik vind het overigens leuk dat er toch elke keer weer discussie is over het opleidingsschema dat ik volg met de jongen. Er zijn veel meningen, ieder doet het op zijn manier, verschil in resultaat kan je eigenlijk pas afmeten nadat de duiven hun jaarlingjaar door zijn. In mijn beleving is een duif pas een volwassen vliegduif als tweejarige.
Juist deze discussies leiden er toe dat we blijven nadenken over hoe om te gaan met de jonge garde, maar vooral, het blijven delen van ondervinding en kennis zorgt ervoor dat we verder komen in onze mooie hobby.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl