zondag 17 februari 2019
zaterdag 16 februari 2019
Weggevaagd
Misschien een rare manier om een blog te beginnen. Een blog over oorlog en geweld, over vernietiging en massa executies. Toch doe ik dat.
Het komt door wat ik op de tv zag, een aantal donderdagavonden na elkaar. Het programma wordt gemaakt door iemand die in het Midden-Oosten is geboren, maar in Nederland opgroeide en carrière maakt. Een open persoon, de arabische taal machtig en iemand met gevoel. Een goede mix om te kunnen laten zien wat je wilt, mensen gaan je dan vertrouwen.
Hij maakte een reis door het Midden-Oosten, het gebied waar zijn wortels liggen en ging kijken wat al die roerige jaren hebben gedaan met de verschillende landen. Voor diegenen die regelmatig naar de nieuwsuitzendingen kijken zal het geen verrassing zijn wat er te zien was. Afhankelijk van hoe lang er geen onrust of oorlog was geweest in een gebied, zie je mensen opkrabbelen, hun leven herpakken, de pijn verwerken of verbijten, vooral zie je dat ze proberen door te gaan. Vergeet niet, in die landen is een overheid niet goed in staat voor je te zorgen. Mooi om te zien, maar ik kreeg zo'n onbestemd gevoel.
Dat gevoel explodeerde bijna toen ik de laatste twee afleveringen bekeek. Syrië en Irak werden aangedaan, de gebieden brandden net aan niet meer, letterlijk in het kielzog van de verdringers van het Kalifaat.
Alles is daar stuk, elke stad is zo beschadigd dat het onbegonnen werk is om hier weer te leven. Maar toch, mensen zoeken wat er over is van hun bezit en gaan weer verder. De laatste aflevering was deels opgenomen in oost Mosul, ooit een bloeiende miljoenen stad aan de Tigris. De olie industrie floreerde hier.
Er komt een man in beeld die verteld over het verlies van zijn vrouw en kinderen, hij stond erbij en werd als een wonder niet getroffen door vallend puin van een inslag. Een vrouw met twee kleine kinderen staat op een puinhoop, die puinhoop was haar huis. De presentator kokhalst, duidelijk van de stank die er heerst. De vrouw verteld dat dit de ontbindende lijken zijn van IS-ers en bewoners die niet wegkonden. Alles kapot.....
Als ik aan het Midden-Oosten denk, denk ik aan heel veel verschillende duivenrassen, allerhande soorten, stuk voor stuk goed vliegend, allemaal op hun eigen manier, met hun eigen figuren in de lucht. Duiven, perfect getraind. Ze reageren precies op de vlag of de fluit die hun eigenaar hanteert. Vliegen is vliegen, naar beneden en in het hok als de baas dat wil, geen uitzonderingen. Het gebied is de bakermat van de duivenhouderij.
In de Oudheid, lang voor de Romeinen, werden er al duiven gebruikt om berichten te versturen. Werden duiven gehouden als liefhebberij, als status symbool. Op zeker moment hadden de Perzen een compleet netwerk van duiventorens, waar tussen duiven vlogen om berichten over te brengen. We praten over een periode, ruim voor onze jaartelling begon.
De duivenliefhebberij was er tot in de jaren negentig nog immens populair, overal vlogen duiven. Tot die verdomde oorlogen. Oorlogen geven niet om cultuur of geschiedenis, ze wissen en schrijven de geschiedenis opnieuw. Ondertussen is er in de bakermat niet veel meer over. Ja, in de landen die buiten schot bleven floreert vooral de postduivensport. Status en geld zijn hiermee te verdienen, ook de "normale" mensen zetten zich er voor in, het blijft niet beperkt tot wat rijken, tot een toys voor boys sport.
Vergis U niet, die duiven op die daken in al hun verscheidenheid, waren ook om wat te verdienen. Vreemde duiven vangen, van de liefhebbers om je heen, daar draait het meestal om. De gevangen duiven zijn voor de markt of voor de pan. Nut en ontspanning verenigd, zoals het ook ooit was in de Nederlandse kleindieren liefhebberij. Wij zijn er van vervreemd. Dierenwelzijn heeft hier een andere klank en vorm gekregen.
Ik wil zeker niet arrogant zijn, maar ik vind het al knap als een mede postduivenhouder weet dat de geschiedenis van de postduif ooit rond 1800 in België begon, meer dan 200 jaar geleden. De zoveelste vorm van sport en liefhebberij met duiven, net als duur vliegen, patroon en figuurvliegen(denk aan de populaire rollers), de mooie stijlen waarin de oorspronkelijke rassen zich manifesteren, de kleuren en vormen uit de sierduivenliefhebberij. Ze vinden allemaal hun oorsprong bij een wilde soort, de Rotsduif. Die Rotsduif werd onder mensen handen geëvalueerd tot wat wij nu als duiven kennen. Die evolutie was niet gebeurd als er in het Midden-Oosten niet eeuwen achtereen werd geselecteerd op eigenschappen, overgebracht zonder enkele vorm van geschrift, maar van vader op zoon, van liefhebber op liefhebber. Het is verdwenen, de duivensport in de landen die ik hier boven noemde is verworden tot een missing link.
Ik weet het, in het grote leed stelt het niets voor, maar denk er eens over na, de voorbeelden rondom de duiven is slechts één van de vele cultuuruitingen die we niet meer terug gaan vinden in die streken. Op zoek naar een nieuwe identiteit, de bestaande is weggevaagd.....
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Het komt door wat ik op de tv zag, een aantal donderdagavonden na elkaar. Het programma wordt gemaakt door iemand die in het Midden-Oosten is geboren, maar in Nederland opgroeide en carrière maakt. Een open persoon, de arabische taal machtig en iemand met gevoel. Een goede mix om te kunnen laten zien wat je wilt, mensen gaan je dan vertrouwen.
Hij maakte een reis door het Midden-Oosten, het gebied waar zijn wortels liggen en ging kijken wat al die roerige jaren hebben gedaan met de verschillende landen. Voor diegenen die regelmatig naar de nieuwsuitzendingen kijken zal het geen verrassing zijn wat er te zien was. Afhankelijk van hoe lang er geen onrust of oorlog was geweest in een gebied, zie je mensen opkrabbelen, hun leven herpakken, de pijn verwerken of verbijten, vooral zie je dat ze proberen door te gaan. Vergeet niet, in die landen is een overheid niet goed in staat voor je te zorgen. Mooi om te zien, maar ik kreeg zo'n onbestemd gevoel.
Dat gevoel explodeerde bijna toen ik de laatste twee afleveringen bekeek. Syrië en Irak werden aangedaan, de gebieden brandden net aan niet meer, letterlijk in het kielzog van de verdringers van het Kalifaat.
Alles is daar stuk, elke stad is zo beschadigd dat het onbegonnen werk is om hier weer te leven. Maar toch, mensen zoeken wat er over is van hun bezit en gaan weer verder. De laatste aflevering was deels opgenomen in oost Mosul, ooit een bloeiende miljoenen stad aan de Tigris. De olie industrie floreerde hier.
Er komt een man in beeld die verteld over het verlies van zijn vrouw en kinderen, hij stond erbij en werd als een wonder niet getroffen door vallend puin van een inslag. Een vrouw met twee kleine kinderen staat op een puinhoop, die puinhoop was haar huis. De presentator kokhalst, duidelijk van de stank die er heerst. De vrouw verteld dat dit de ontbindende lijken zijn van IS-ers en bewoners die niet wegkonden. Alles kapot.....
Als ik aan het Midden-Oosten denk, denk ik aan heel veel verschillende duivenrassen, allerhande soorten, stuk voor stuk goed vliegend, allemaal op hun eigen manier, met hun eigen figuren in de lucht. Duiven, perfect getraind. Ze reageren precies op de vlag of de fluit die hun eigenaar hanteert. Vliegen is vliegen, naar beneden en in het hok als de baas dat wil, geen uitzonderingen. Het gebied is de bakermat van de duivenhouderij.
In de Oudheid, lang voor de Romeinen, werden er al duiven gebruikt om berichten te versturen. Werden duiven gehouden als liefhebberij, als status symbool. Op zeker moment hadden de Perzen een compleet netwerk van duiventorens, waar tussen duiven vlogen om berichten over te brengen. We praten over een periode, ruim voor onze jaartelling begon.
De duivenliefhebberij was er tot in de jaren negentig nog immens populair, overal vlogen duiven. Tot die verdomde oorlogen. Oorlogen geven niet om cultuur of geschiedenis, ze wissen en schrijven de geschiedenis opnieuw. Ondertussen is er in de bakermat niet veel meer over. Ja, in de landen die buiten schot bleven floreert vooral de postduivensport. Status en geld zijn hiermee te verdienen, ook de "normale" mensen zetten zich er voor in, het blijft niet beperkt tot wat rijken, tot een toys voor boys sport.
Vergis U niet, die duiven op die daken in al hun verscheidenheid, waren ook om wat te verdienen. Vreemde duiven vangen, van de liefhebbers om je heen, daar draait het meestal om. De gevangen duiven zijn voor de markt of voor de pan. Nut en ontspanning verenigd, zoals het ook ooit was in de Nederlandse kleindieren liefhebberij. Wij zijn er van vervreemd. Dierenwelzijn heeft hier een andere klank en vorm gekregen.
Ik wil zeker niet arrogant zijn, maar ik vind het al knap als een mede postduivenhouder weet dat de geschiedenis van de postduif ooit rond 1800 in België begon, meer dan 200 jaar geleden. De zoveelste vorm van sport en liefhebberij met duiven, net als duur vliegen, patroon en figuurvliegen(denk aan de populaire rollers), de mooie stijlen waarin de oorspronkelijke rassen zich manifesteren, de kleuren en vormen uit de sierduivenliefhebberij. Ze vinden allemaal hun oorsprong bij een wilde soort, de Rotsduif. Die Rotsduif werd onder mensen handen geëvalueerd tot wat wij nu als duiven kennen. Die evolutie was niet gebeurd als er in het Midden-Oosten niet eeuwen achtereen werd geselecteerd op eigenschappen, overgebracht zonder enkele vorm van geschrift, maar van vader op zoon, van liefhebber op liefhebber. Het is verdwenen, de duivensport in de landen die ik hier boven noemde is verworden tot een missing link.
Ik weet het, in het grote leed stelt het niets voor, maar denk er eens over na, de voorbeelden rondom de duiven is slechts één van de vele cultuuruitingen die we niet meer terug gaan vinden in die streken. Op zoek naar een nieuwe identiteit, de bestaande is weggevaagd.....
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
maandag 11 februari 2019
Altijd weer apart
Altijd weer apart, de eerste eitjes vinden van het nieuwe seizoen. Gisteravond was het zover, ik vond vanochtend vroeg bij twee koppels het eerst eitje. Nu maar hopen dat de rest snel volgt, aan de conditie zal het niet liggen.
Dat hopen, dat is waar de duivensport voor een hobbyist als ik op drijft. Zal het nu eindelijk gebeuren? Zou uit dit eitje die ene topper worden geboren. Die topper waar iedereen op hoopt. Die topper die niet zo vaak geboren wordt, toch?
Altijd weer apart, een appje van een medemelker. Deze was best heel bijzonder. Schets voor een nieuw hokje. Met recht hokje, in de ogen van de puristen, maar in de ogen van jeugdlid Joan een grote stap vooruit. Wat ik ervan vond? Of ik nog opmerkingen had? Komend weekend gaan ze beginnen, zijn vader en nog een vriend. Ze gaan zijn hok maken, het hok waar weer net meer mogelijkheden zijn, dan op het promotiehokje wat jammer genoeg weer ingeleverd moet worden.
Altijd weer apart, dat contact tussen melkers die elkaar wat gunnen. Kan je me even introduceren? Ik zou graag in contact komen met die en die, ken jij hem toevallig? Ja, dat kon. In no time een afspraak geregeld. Weer iets om naar uit te kijken, te leren en misschien wel versterking op termijn. In de zakenwereld praat je in zo'n geval gebruik maken van je netwerk, onder gewone mensen heet het iets voor elkaar over hebben. Hoe waardevol is dat?
Altijd weer apart, die mailtjes uit een andere wereld. Ik had al heel lang niets meer gehoord, wel gezien en gehoord dat hij ernstig ziek was. Zondagmiddag een mail, of we het wel goed zouden vinden als ze weer eens langs kwamen. Dat gaat niet zomaar, het is elf uur vliegen, moet wel even wat worden gepland. Of we het goed vinden? Nee, jullie moeten komen, zo snel als mogelijk, daar plannen we graag wat vrije tijd voor. Met je vraag zeg je dat de moeilijkheden zijn overwonnen. Leef het leven!
Altijd weer apart. De duivenmelkers die er altijd over lopen te klagen. Dat vliegseizoen, die vluchten. Teveel, te weinig, tekort, te lang. Een duivenmelker die niets te zeuren heeft in de winter? Kom ze nauwelijks tegen. Wacht maar tot het voorjaar, zijn ze er weer vol van. Van de "25", die wel drie uur trainde op de dinsdag, van de "93", zo scherp was die nog nooit. Van die stille genieter, die zijn duiven zag komen en intens genoot. Van die kampioen in de dop, hij weet dat het goed komt ooit. Van de verliezer, die er volgende week weer staat, ze zullen het wel even zien!
Altijd weer apart.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Dat hopen, dat is waar de duivensport voor een hobbyist als ik op drijft. Zal het nu eindelijk gebeuren? Zou uit dit eitje die ene topper worden geboren. Die topper waar iedereen op hoopt. Die topper die niet zo vaak geboren wordt, toch?
Altijd weer apart, een appje van een medemelker. Deze was best heel bijzonder. Schets voor een nieuw hokje. Met recht hokje, in de ogen van de puristen, maar in de ogen van jeugdlid Joan een grote stap vooruit. Wat ik ervan vond? Of ik nog opmerkingen had? Komend weekend gaan ze beginnen, zijn vader en nog een vriend. Ze gaan zijn hok maken, het hok waar weer net meer mogelijkheden zijn, dan op het promotiehokje wat jammer genoeg weer ingeleverd moet worden.
Altijd weer apart, dat contact tussen melkers die elkaar wat gunnen. Kan je me even introduceren? Ik zou graag in contact komen met die en die, ken jij hem toevallig? Ja, dat kon. In no time een afspraak geregeld. Weer iets om naar uit te kijken, te leren en misschien wel versterking op termijn. In de zakenwereld praat je in zo'n geval gebruik maken van je netwerk, onder gewone mensen heet het iets voor elkaar over hebben. Hoe waardevol is dat?
Altijd weer apart, die mailtjes uit een andere wereld. Ik had al heel lang niets meer gehoord, wel gezien en gehoord dat hij ernstig ziek was. Zondagmiddag een mail, of we het wel goed zouden vinden als ze weer eens langs kwamen. Dat gaat niet zomaar, het is elf uur vliegen, moet wel even wat worden gepland. Of we het goed vinden? Nee, jullie moeten komen, zo snel als mogelijk, daar plannen we graag wat vrije tijd voor. Met je vraag zeg je dat de moeilijkheden zijn overwonnen. Leef het leven!
Altijd weer apart. De duivenmelkers die er altijd over lopen te klagen. Dat vliegseizoen, die vluchten. Teveel, te weinig, tekort, te lang. Een duivenmelker die niets te zeuren heeft in de winter? Kom ze nauwelijks tegen. Wacht maar tot het voorjaar, zijn ze er weer vol van. Van de "25", die wel drie uur trainde op de dinsdag, van de "93", zo scherp was die nog nooit. Van die stille genieter, die zijn duiven zag komen en intens genoot. Van die kampioen in de dop, hij weet dat het goed komt ooit. Van de verliezer, die er volgende week weer staat, ze zullen het wel even zien!
Altijd weer apart.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
zondag 3 februari 2019
Gekoppeld
Het is altijd weer een dag waar je naar uit kijkt, de dag dat de kweekkoppels weer bij elkaar gaan. Je krijgt er zo'n voorjaar gevoel van. Het seizoen gaat nu echt weer beginnen, al waren we allang met de voorbereiding bezig.
Vandaag was het dan eindelijk zo ver. De datum was al eerder gepland, eigenlijk hou ik deze periode meestal aan, eerste weekend februari koppelen. De laatste week ging echter niet zonder slag of stoot. De voorbereiding liepen eigenlijk gesmeerd, vanaf de paramyxo enting half december, de winterkuur rond kerst en oud en nieuw, na de korte vakantie in week 3 nog een wormenkuur, 2 x 1 pil met een tussenpoos van een week en vorige week bij het toedienen van de tweede wormenpil meteen nog even de jaarlijkse luizendrup. Alles weer geregeld, de duiven keurig op tijd klaar.
De duivinnen waren iets zwaar, maar zeker beter in conditie dan vorig jaar. De duiven waren toen te zwaar, tegen beter weten in toch gekoppeld waardoor er een slechte eerste ronde was, opvolgend nog een serieuze winterdip in maart. Kweek 2019 gaat vast beter lopen.
Het venijn zat hem in de staart. Ik moest deze week nog even naar Duitsland op en neer voor het werk. 700 kilometer vanaf huis naar bestemming en de dag erop weer terug. Het zat terug ook nog tegen, 4 uur vastgestaan op de weg tussen Berlijn en Hannover wegens een ongeval en dichtgeslibte afslagen en uitvalswegen. Tijdvreters noem je dergelijke gevallen, daarnaast waren op de andere dagen veel gebeurtenissen, waardoor je rustig van een drukke week kunt spreken. Drukte betekend langere dagen dus minder tijd voor de duiven.
Ik had oorspronkelijk in het hoofd om op vrijdagavond de duiven bij elkaar te zetten, maar heb toch eerst maar even de tijd genomen om op de zaterdagochtend eerst alles op punt te zetten. Daarna voer inslaan en een bezoek aan jeugdlid Joan en zijn ouders om nog wat van gedachten te wisselen.
Uiteindelijk werd het dus de zondag waarop de kwekers en sierduiven bij elkaar konden. Ideale dag achteraf, met prachtig weer. Vanavond dacht ik te zien dat de meeste koppels het goed met elkaar kunnen vinden.
Vanochtend de duivinnen nog los gehad, wel met kromme tenen. De weekenden ervoor telkens een duif kwijtgeraakt door de slechtvalk. Ik hoop dat het slechts een winterpassant is, er zijn in mijn omtrek geen gebouwen of hoge punten waar de slechtvalk normaal gesproken vertoefd. Dus duimen maar. Vandaag ging het overigens goed, al merkte je aan de duiven dat ze in de lucht angstiger waren, of moet ik zeggen alerter? Ik vind het toch belangrijk dat ze los kunnen als er gelegenheid is, dan maar kromme tenen.
Verder weinig nieuws onder de zon in Engelum, komt waarschijnlijk ook dat er door de drukte waar ik in verkeer weining gelegenheid is om met collega melkers te converseren. Alleen vorige week zaterdag nog even een bakkie gedaan bij sportvriend Hans en zijn vrouw Imkje.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Vandaag was het dan eindelijk zo ver. De datum was al eerder gepland, eigenlijk hou ik deze periode meestal aan, eerste weekend februari koppelen. De laatste week ging echter niet zonder slag of stoot. De voorbereiding liepen eigenlijk gesmeerd, vanaf de paramyxo enting half december, de winterkuur rond kerst en oud en nieuw, na de korte vakantie in week 3 nog een wormenkuur, 2 x 1 pil met een tussenpoos van een week en vorige week bij het toedienen van de tweede wormenpil meteen nog even de jaarlijkse luizendrup. Alles weer geregeld, de duiven keurig op tijd klaar.
De duivinnen waren iets zwaar, maar zeker beter in conditie dan vorig jaar. De duiven waren toen te zwaar, tegen beter weten in toch gekoppeld waardoor er een slechte eerste ronde was, opvolgend nog een serieuze winterdip in maart. Kweek 2019 gaat vast beter lopen.
Het venijn zat hem in de staart. Ik moest deze week nog even naar Duitsland op en neer voor het werk. 700 kilometer vanaf huis naar bestemming en de dag erop weer terug. Het zat terug ook nog tegen, 4 uur vastgestaan op de weg tussen Berlijn en Hannover wegens een ongeval en dichtgeslibte afslagen en uitvalswegen. Tijdvreters noem je dergelijke gevallen, daarnaast waren op de andere dagen veel gebeurtenissen, waardoor je rustig van een drukke week kunt spreken. Drukte betekend langere dagen dus minder tijd voor de duiven.
Ik had oorspronkelijk in het hoofd om op vrijdagavond de duiven bij elkaar te zetten, maar heb toch eerst maar even de tijd genomen om op de zaterdagochtend eerst alles op punt te zetten. Daarna voer inslaan en een bezoek aan jeugdlid Joan en zijn ouders om nog wat van gedachten te wisselen.
Uiteindelijk werd het dus de zondag waarop de kwekers en sierduiven bij elkaar konden. Ideale dag achteraf, met prachtig weer. Vanavond dacht ik te zien dat de meeste koppels het goed met elkaar kunnen vinden.
Vanochtend de duivinnen nog los gehad, wel met kromme tenen. De weekenden ervoor telkens een duif kwijtgeraakt door de slechtvalk. Ik hoop dat het slechts een winterpassant is, er zijn in mijn omtrek geen gebouwen of hoge punten waar de slechtvalk normaal gesproken vertoefd. Dus duimen maar. Vandaag ging het overigens goed, al merkte je aan de duiven dat ze in de lucht angstiger waren, of moet ik zeggen alerter? Ik vind het toch belangrijk dat ze los kunnen als er gelegenheid is, dan maar kromme tenen.
Verder weinig nieuws onder de zon in Engelum, komt waarschijnlijk ook dat er door de drukte waar ik in verkeer weining gelegenheid is om met collega melkers te converseren. Alleen vorige week zaterdag nog even een bakkie gedaan bij sportvriend Hans en zijn vrouw Imkje.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Vliegploeg 03-02-2019
Na twee weekenden waarin de slechtvalk op bezoek kwam, vanochtend gelukkig geen problemen bij het loslaten van de duivinnen, de vliegploeg voor 2019 dus. Prachtig weer, de dames hadden er zin in, na een uur weer vlot naar binnen
Abonneren op:
Posts (Atom)