donderdag 22 augustus 2019

22-08-2019 Terug naar de werkelijkheid

Het is donderdag vandaag, de vakantie zit er weer bijna op. We hebben twee weken door Denemarken en Zweden getrokken, voor het eerst dat we deze landen wat beter hebben leren kennen. De moeite waard, dat zeker. Opvallend was dat er zo weinig duiven te zien waren. Alleen in Ribe, in het zuiden van Denemarken waren wat stadsduiven te zien rond de kerk. Daarnaast was er een koppeltje te zien in het Zweedse Ystad, rondom het voormalige klooster, keurig gereguleerd, ze werden zelfs vermeld op een bord met soorten die er in en om het klooster te zien waren. 
Hoe blij kan je dan zijn als je op de terugweg stopt in Flensburg, Duitsland. Net over de grens met Denemarken. Je hoeft er dan plotseling niet eens meer om te zoeken, door de hele stad zie je duiven vliegen, rondstruinen, in kleuren die je soms niet eens kunt benoemen. Als je hart dan een sprongetje maakt, tja, dan ben je een echte. Addicted for life, zeggen de Amerikanen.
Stadsduif in Flensburg

Het was ook vlak na de klapper die we hier in Engelum meemaakten vanaf Bergerac. De stofwolken zijn gedaald, de realiteit zegt dat we weer gewoon door moeten. Nagenieten, dat wel. Dat moet ook, misschien maak je dit nooit meer mee.
De duiven waren weer keurig verzorgd door de buren, er was één noodgeval met een jong wat uit het nest was gevallen, daar was wat gespecialiseerde hulp bij nodig,Wim heeft dit keurig op kunnen lossen. Het is ook waarom ik liever geen jongen heb als ik weg ben. Complicaties komen altijd wel voor, mensen die wat minder van duiven weten komen er dan niet makkelijk uit. Gelukkig was er back-up.

De plannen voor de komende tijd? De jongen africhten. Het eerste ploegje met de witte knijpringen was al vaker weggeweest, zij moeten hun opleiding nog afronden, het tweede groepje heb ik voorzien van blauwe knijpringen, zij gaan vanaf komende week mee in de auto. Ik moet tenslotte weer gaan werken, dan gaat het weer in één moeite door. De jongen die niet meer in dat groepje passen vanwege te jong krijgen een groene knijpring. Of deze nog opgeleerd kunnen worden hangt af van omstandigheden. Het weer, de gezondheid van de jongen en verplichtingen qua werk zijn hierin leidend.
Deze dagen benut om alles op het hok weer uit de vakantiemodus en in de eigen verzorgingsmodus te zetten. Ik moet het afkloppen, maar tot nog toe heb ik over de gezondheid van de jongen dit jaar weinig te klagen. In ieder geval is er nog mogelijkheid tot en met 1 november, dan gaat de winterrust in, voor duif en baas. De oude duiven zitten al weer gescheiden en op de rust stand, ruien is het devies. Eerste vereiste voor goede prestaties is een zondagspak, wat voor het grootste deel met de rui wordt bepaald. Waar gelegenheid is zal ik de duivinnen van de vliegploeg af en toe laten vliegen. De spieren wat onderhouden voorkomt scheefvliegers in het voorjaar.

Een consequentie van het pakken van teletekst is dat er opeens heel veel mensen denken dat je ongelimiteerd bonnen kunt schenken. Ik zie daar vanaf. De reden is heel simpel: ik heb niet veel kweekkoppels, net als iedere andere liefhebber moet ik best veel jongen kweken om er een aantal over te houden die goed zullen presteren. Als ik van de kweekkoppels dan ook nog eens een deel jongen ga afstaan omdat ik verplichtingen ben aangegaan met allerlei clubs en organisaties is het einde zoek. Er komt een laat jong of een bon van de teletekst duivin te koop op de prijsuitreiking van NIC Holwerd en daarmee is het klaar. Met mijn eigen club regel ik iets anders, verder komt er niets beschikbaar. Ik blijf graag baas in eigen huis. 

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zondag 4 augustus 2019

04-08-2019 Teletekst!

De kreet bestaat nog, hoewel de uitslagen al een paar jaar niet meer te volgen zijn op het "echte" teletekst. U weet het misschien nog wel, die digitale krant, die achter de tv programma's schuil gaat.
De afdeling Friesland maakt de meldingen nog wel op met een teletekst look. Op de site van de afdeling kan je dan het plaatje downloaden. Bij menig liefhebber worden die nog steeds ingelijst.
Teletekst, in 2014 lukte het al eens vanaf Ruffec, 4de NPO, in de sector lukte het toen net niet, 13de werd de "801" toen afgevlagd. In de voorbije jaren wel vaak mooie klasseringen, maar top 10 zat er niet in.
Nu was het goed raak. De "592" arriveerde om 13:00 in Engelum, ze viel als een sluipmoordenaar, je hebt er pas erg in als het is gebeurd. Ze deed dat al eerder, vorig jaar van Perigueux, een paar weken terug van Dax, nu weer vanaf Bergerac.
Ik had wel gezien dat Jan Grootoonk had gedraaid, voor 12:00 uur al, wat een tijd voor het noorden. Ik had ook gezien dat er na een uur nog niets bij gekomen was. Weer een lange zit zo leek het. 
Vlak voor 13:00 uur twee meldingen erbij, weer Grootoonk en Bennie de Vries uit Bolward. Dat was al dichter in de buurt, tijd om af te ronden en klaar te gaan zitten.
Ik hoorde een plof op de golfplaten van het hok. Niet een plof van een duif die thuiskomt van een vlucht, maar zo'n wijfelende plof. Van een duif die te laat thuis komt en weet dat hij geen eten krijgt. Ik hoorde niet eens het geluid van klappende vleugels die nog even bijremmen voor er wordt geland. "Ik had alle jongen toch binnen?" schoot door mijn hoofd. Ondertussen mijn hoofd draaiend naar het hok zag ik een blauwe, paar witte spikkels op de kop.
Mijn hart sloeg over, de "592", Bergerac, steenvroeg, vroeger dan ik gewend ben. Ik wil naar het hok toe rennen, maar bedenk me meteen. Deze moet met de nodig zorg worden behandeld, anders komt ze er niet in....... Ze had het al een paar keer eerder, nu deed ze precies weer hetzelfde kunstje.
Rustig het hok in om even een duivin te pakken. Eigenlijk de verkeerde om los te laten en snel weer binnen te lopen, de truc om de "592" te verleiden op de spoetnik te gaan. Natuurlijk bleef de lokker draaien, extra vrijheid, life is great!
Nog een duivin, ze moest leggen wist ik, voorzichtig op de spoetnik gezet, vlak naast het valgat. Ze bleef zitten en de belangstelling van de "592" was gewekt. "Rustig blijven nu!", schiet door mijn hoofd. Tergend langzaam schuift ze naar voren, nog een golfje over, nog eentje, tot ze precies het goede plekje heeft om naar beneden te glijden, naar het valgat. 
Eindelijk duikt ze erin, de piep van de klok geeft aan dat ze geregistreerd is. Yes!!! 13:07, wat een tijd. Foto gemaakt om de tijd niet te vergeten, Simon gebeld om te melden. "Heb je al eentje? Dat is teletekst, man! Super, wat een tijd!" Op het moment dat Simon dat uitroept ben ik het even kwijt. Verdorie, het is echt waar, ik pak een supervroege. 
Na het melden en de felicitaties van Simon meteen Wim gebeld. Wim is één van de duivenmaten waar je altijd op kan bouwen. Hij heeft het duifje ingekorfd voor mij, mooier nog, het duifje komt bij hem uit het kweekhok. 
"Ik heb één Wim!", ik neem niet eens de tijd om te melden wie er aan de lijn is. Wim juicht nog harder dan ik, is misschien nog wel blijer. Mijn keel slaat dicht, tjee, wat gebeurd hier? Wim hoort aan mijn stem hoe het er voor staat en vind het eerste de ratio weer terug. "Ik bel zo nog wel even, kom eerst maar even bij!" Ik neem een paar tellen om mezelf weer te vinden en bel Bram, in gesprek, dan maar een appje. Ook Hans niet vergeten natuurlijk, hij neemt wel meteen op, had het al op de meldsite gezien en feliciteert hartelijk, Bram belt daarna meteen weer terug, ook super blij. 
Goed nieuws gaat snel blijkbaar. In no time wordt gebeld en geappt door clubgenoten en mensen die ik normaal niet vaak spreek. Overweldigend is het.
Na een uurtje wordt het weer wat rustiger en kan het allemaal een beetje betijden. Schitterend om mee te maken. Die tweede plek in de sector is inmiddels al zeker, nationaal blijkt ze ook nog een prachtige klassering te halen. 
Terug naar de werkelijkheid moet ik nog ruim 4 uur wachten op de tweede, zij klasseert zich als altijd, in de middenmoot, opgevolgd door een beloftevolle jaarling. De "063" mist nog, de duivin die ik van Dax mooi vroeg klokte, ze ging net zo mooi de mand in als de "592".
Tijd om klaar te zetten voor de dagfond, toch maar twee ingezet op Bourges, later Vierzon. Maakt niet veel uit, evengoed een eind op één dag. Er wordt ook hier één van de twee geklokt, niet vroeg, maar ze doet mee, speelt nog een NPO klassering bij elkaar. Niet gek voor een jaarling op haar eerste grote opdracht.
Seizoen 2019 was niet echt mijn seizoen, maar de maand juli maakt wel heel veel goed. Naast de mooie resultaten op Dax en Bergerac, werd er door de jaarlingen ook nog goed gepresteerd op de programmavluchten, wat resulteerde in 4x klasseringen binnen de eerste 10 in de club, afgerond met een eerste. Vierzon bevestigd de vorm van de jaarlingen nog maar eens.
De jongen nog wat africhten en op naar 2020. Heb er nu al weer zin in!


Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl