Waar zal ik eens beginnen deze keer.....
Er gebeurd veel, maar eigenlijk nog niet zoveel in duivenland. Het nieuwe seizoen staat in de startblokken. Ik zie mooie, positieve stukjes langskomen van mensen vol verwachting, anderen knappen af, roofvogels, slechte kweek, van alles wat er mis kan gaan gaat soms mis.
Hier niet veel anders, de start van de kweek was hier niet geweldig. Reden: eigen schuld, duiven wat te zwaar, duiven die ik hier heb voor samenkweek die nog moeten wennen aan het systeem voor éénpaarhokken, een baas die teveel en te vlug wil. Roofvogels geen last tot nu toe, afkloppen maar.
Ik moet onwillekeurig denken aan Ben Löwik. Ik was daar in 2014 een paar maal om wat jongen op te halen. Hij zei het met enige regelmaat: "De natuur laat zich niet dwingen. Hou dat maar in je hoofd".
Ik werd er weer eens mee geconfronteerd. Hij kan het weten, gelouterd, met bakken meer ervaring dan ik.
Of het verhaal van de radio uitzending van afgelopen zaterdagmiddag. Duivenmaat Hans had geregeld dat we bij Radio Eenhoorn, het lokale radiostation, terecht konden om wat andere sport te promoten dan het zaterdagmiddag voetbal. Wat verteld over postduiven en ons cluppie. Graag gedaan en hartstikke leuk. Reacties waren ook leuk, van zowel melkers uit de buurt als de mensen van het radio station zelf. Maar even warm houden lijkt me.
Andries Hagers uit Rotterdam overleden. Een pionier, innovator in de duivensport. Iemand die zelf mooie successen beleefde en andere hielp aan mooie successen. Mag best een boek over worden geschreven. De kennis van die man hebben we nog generaties lang nodig.
Plannen bijstellen, ik word er zelf wel eens moedeloos van. Ik had wat anders in het hoofd, maar ik zal volgend weekend toch echt het hok van de jongen leeg moeten hebben. Dan maar eerder koppelen en een rondje vuil broeden voor de vliegers, het is niet anders.
Gisteravond nog even bij mijn ouders langs. Er is nu nog gelegenheid om wat herinneringen te delen met mijn vader. We hadden het over die "Grote Blauwe", de "66" en waar die ook alweer uitkwam, de "87", opvanger uit Wormerveer. Het beruchte "Vale Koppel" dat ons ooit de bijnaam "De Vale Trein" bezorgde, over de "10", nazaat van "Het Vale Koppel" en misschien wel de beste uit die tijd. We praatten over ondertussen 35 tot 45 jaar geleden, het is wel wat duivensport met je doet. Herinneringen maken, delen met elkaar, het verbind. Beloofd dat ik nog nieuwe herinneringen ga maken. Om te delen, met wie dan ook. Ik ben er tenslotte voor in de wieg gelegd, duivenmelken.
Zo meteen ga ik weer het hok in. Zorgen voor wat me erg lief is. Dat wat me soms tot radeloosheid brengt. Dat wat me elke dag weer een glimlach bezorgd. Dat waar ik me grenzeloos druk om kan maken. Dat wat weg gerelativeerd wordt als er weer eens iets mis ging. Dat wat me de rest om me heen steeds weer doet vergeten.
En morgen? Morgen gaan we naar de kleine meid. Ze snapt niets van dat grote mensen gedoe, van wat er nou wel en niet belangrijk is, van de zin en onzin van het leven. Ze heeft een nieuwe paraplu, een mooie rode, die moet mee als we gaan wandelen, of het nou regent of niet!
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten