De titel van dit stukje is gejat van een nummer van de Small Faces als ik me niet vergis, ergens in de jaren zestig gemaakt, zo af en toe(op zondagmiddag) nog te horen bij Radio Tour en Langs de Lijn. Voor vandaag hebben we ook zo'n middag gepland, mooi weer, je kan van alles verzinnen om te gaan doen, je kan ook gewoon in de tuin hangen, touretappe kijken, je vooral nergens druk om maken. Luie zondagmiddag dus.
De hele week druk geweest, paar keer (te) laat op bed wegens het WK voetbal, vakantieperiode is begonnen, dus wat andere drukte als normaal op het werk, omdat collega's al van hun welverdiende vakantie genieten. Die luie zondagmiddag is dus ook meer dan welkom. Gisteren nog aardig druk om alles wat door de weeks niet lukt toch nog te doen, alles bij de duiven weer op punt, zodat de zondag rustig beleefd kan worden.
Gisterochtend en vanochtend de duiven nog even gelapt, 2 x zo'n 50 km, proberen weer een beetje spanning op de spieren krijgen, vanaf vandaag nog 9 dagen voor de inkorving voor Cahors.
Ik hoop ze deze week nog een keer mee te nemen naar het werk, zodat ze nog een keer het IJsselmeer over moeten(ca 70 km), verder net als iedere dag los op de kop van de Afsluitdijk(25 km). Ik blijf dit volhouden, het lijkt de duiven goed te doen.
Ploeg staat er goed voor, heb er 2 die te licht zijn, de bekende klanten, ik zal proberen ze een beetje bij te voeren komende week, om ze toch de broodnodige energie mee te geven die nodig is om ruim 1000 km te kunnen vliegen. Plan is om alle nog beschikbare vliegers in te korven.
De teleurstelling van het aflassen van Albi is alweer vergeten, blik vooruit, naar de laatste inkorving dit jaar. Ik hoop dat het weer in Europa zich nu eens gaat stabiliseren, op deze manier is er niet veel mogelijk.
Dit weekend weer met verbazing gekeken naar de lossingsbeslissingen. Nat. Orange afgelast en terug naar huis(waarom niet meer westelijk lossen, had vorige week ook een mogelijkheid geweest?), Tarbes afgelast door het NPO, de afdelingen nemen de verantwoording over en lossen wel...... De Belgen hebben gelost, wel een lastig verloop gistermiddag voor Libourne en La Souterraine. De internationale vlucht vanaf St. Vincent zaterdagochtend gelost, duiven leken niet super, maar wel gestaag binnen te komen vanochtend. Het verloop van Tarbes lijkt wat op het verloop van St. Vincent, hoewel ik denk dat de duiven het wel zwaar hebben gehad, gezien de snelheden die worden behaald.
De inspiratie om vanmiddag nog iets te schrijven kwam uit een heel andere hoek. In afwachting van de uitzending van de Tour de France, zapte ik even naar ned. 2. Hier was de documentaire serie "Het uur van de wolf" bezig. Bij gelegenheid kijk ik dit wel vaker, gaat vaak over mensen die tegen de stroom in roeien, vast geloven in wat ze doen, vaak slagen ze ook, volhouden is vaak de boodschap.
De aflevering vanmiddag ging over een soulzanger uit Brooklyn, zo een die eigenlijk in de zestiger jaren beroemd had moeten worden. Het eerste fragment waarin deze meneer live was te zien, raakte me diep. Het raakte me zoals alleen Otis Redding dat ooit kon. Alle pijn, verdriet, vreugde en liefde die deze man had meegemaakt was in 1 noot te horen. Zeldzaam mooi, zeldzaam echt. Hij was na jaren ontdekt door de producers van een bekend soullabel, zij zochten een zanger die met hun studiomuzikanten een plaat zou kunnen maken. Deze man ging het uiteindelijk maken, met behulp van de kennis en kunde van de mensen van het platenlabel. Zijn naam: Charles Bradley, zijn leeftijd: 62. Deze man heeft zijn leven lang een droom nagejaagd, leefde aan de onderkant van de maatschappij, zag hoe zijn broer vermoord werd voor een paar dollar, maar hij slaagde uiteindelijk! Rancune of haat: vergeet het maar. "I only feel love inside, man!".
Er zijn heel wat mensen die hier wat positieve energie uit kunnen halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten