Het lijkt wel of we er aan gaan wennen, aanslag, ellende, boosheid, statement en door.
Als je het zo zwart wit stelt is het ook een routine aan het worden. Het klinkt onwezenlijk, maar het toont meteen aan dat het schok effect van een aanslag ook afneemt. Misschien iets voor de veroorzakers om daar eens over na te denken. Zou er op de terroristen school aan overkill zijn gedacht. Een overvloed aan geweld wat een averechts effect heeft?
De diverse statements en daarna getoonde flexibiliteit en wil om door te gaan waren in ieder geval hartverwarmend te zien. De wereld is nog steeds bezig om vooruit te willen, ondanks de pogingen van sommige types om anders te willen doen geloven.
Terug naar de duiven. Daarvoor schrijf ik dit blog tenslotte. Mijn vorige blog werd geschreven op zaterdagochtend, voor de aankomst van de duiven van Albi en Chateauroux. Een dag die moest dienen als bliksemafleider van mijn persoonlijke sores. De duiven waren goed in orde, het zelfvertrouwen niet hoog, de resultaten van 2 weken voordien nog vers in het geheugen.
Hopen op een vroege, wie doet dat niet. Vroeg werd het niet, zeker niet nadat de regen maar weer eens overtrok. Het lijkt maar niet te willen dit seizoen. Ik heb ondertussen geleerd dat mijn duiven de pest aan de regen hebben, net als de baas. Dus toen de eerste druppels vielen ben ik maar naar binnen gegaan. Wachten op betere tijden. Heel gestaag meldden zich duiven, maar niet in Engelum. Pas rond 18:30 begon het droog te worden. Het BBQ vlees was ondertussen al op het gourmetstel op tafel in huis beland. Met één oog op het gourmetstel en de andere op het hok(wat niet meevalt kan ik U vertellen), zie ik opeens een donkere draaien, de 472 roep ik, terwijl ik naar buiten stuif. De 472 was er eentje van Chateauroux, nog net in de punten in de vereniging. Ik ben blij dat ze er weer is, ondanks de wat late aankomst, ook van Chateaudun, 2 weken eerder was ze de eerste van het hok. Opgetogen doe ik de handelingen en telefoontjes die er toch bij horen, delen met je clubgenoten(of is het lotgenoten), is een essentieel onderdeel van de hobby. Net als ik terugloop zie ik weer iets op het hok. De bonte, de 546 is gearriveerd van Albi. Ook van Albi dus eentje op papier, weliswaar alleen in het NIC, het is te laat voor een NPO of Sector 4 klassering. Vera bakt ondertussen maar wat vlees voor me, de gourmet staat nog aan, kom er weer eens niet aan toe. Toch weer gelukt, de ultieme ontspanning, dat waar een hobby of passie voor is bedoeld.
Cor, onze grote verenigingsregulateur, meld dat er om 20:00 wordt afgeslagen voor Chateauroux. Na het legen van de klok en het uitdraaien van de uitslag weer snel naar huis, de prijzen voor Albi zijn er nog niet uit tenslotte. Bij thuiskomst zie ik dat de 798 ook thuis is van Albi, de gezusters doen het toch weer, allebei op papier, net als van St. Vincent. De Sister act noem ik het maar. Is het top? Nee. Is het noemenswaardig? Nee, de wereld zal er echt niet door veranderen. Maar mijn wereld zag er net weer even beter uit. Dat telt toch behoorlijk door, dacht ik zo.
Dit weekend twee duifjes op de midfond, Laon, voor ons 426 kilometer. Ik heb ze mee omdat deze duifjes nog een keer naar de dagfond moeten, of liever, ik wil graag die dagfond nog meedoen. Iets van Issoudun of zoiets, nog nooit vanaf die losplaats gevlogen.
Het scenario van de week ervoor herhaalde zich, motregen op het tijdstip dat er kans is dat er duiven kunnen gaan vallen. Op de meldsite is het overigens niet druk, overal in Friesland komen de duiven met een traag verloop, niet vreemd als je naar het grijze wolkendek kijkt. Ik kijk ondertussen naar de afloop van de touretappe, wandel regelmatig even naar het hok, regenscenario in mijn achterhoofd, het lijkt wel droog te worden. We eten ondertussen, ik kijk net als vorige week met een schuin oog naar buiten. Niets te zien, na het eten de laptop onder de arm, zet hem wel in de schuur, hoef ik niet steeds naar binnen te lopen om de aankomsten in de vereniging te volgen. Ik ben dan al even niet bij het hok geweest. Als ik de laptop aansluit in de schuur valt me op dat het onrustig is in het hok. Dat geluid van de onrust ken ik, er is er ééntje thuis weet ik meteen. Een blik op de display van de klok leert dat het de 520 is, al eerder op de midfond speelde ze bij de eerste tien in de vereniging. Ik kijk even in het hok of ze in orde is, pak de telefoon en meld haar, zoals gebruikelijk met de eerste van het hok in onze vereniging. De vrouw van Cor feliciteert me met de eerste melding. Vraagtekens in mijn hoofd. Eerste melding, dat gebeurd nooit op zo'n vluchtje, ik heb toch overnachters? Een blik op de meldsite verteld me dat er inderdaad nog niets is in de vereniging. Eerste op een midfond vluchtje? Nee, er vallen er zo nog wel, zit helemaal op de voorhand in de club. Het gebied waar de leden wonen is behoorlijk groot. Na een tijdje blijkt het toch echt zo te zijn, eerste in de club. Leuk om een keer mee te maken. Ik relativeer weer, laat in groot verband, kijk dan om je heen, stelt niet veel voor.
Bram belt: "Wat doe jij nou? Eerste melding, gefeliciteerd!". Ik weet dat hij het meent, felicitaties van andere clubgenoten op Facebook, als ik het gebruikelijke fotootje van de eerste aangekomen duif plaats. Wim die nog even belt.
Nee, stelt niets voor, die duivensport, maar wat een lekker gevoel, mensen die je oprecht feliciteren. Ook bij het afslaan heeft iedereen een hand en vriendelijk woordje voor me. Dank, jullie hebben mijn dag gemaakt.
Wat ik gisteren in het klein beleefde, beleefde sportvriend Klaas Buwalda in het groot. 's Morgens even na half 6 klokte hij zijn "Johan" vanuit Orange, de jaarlijkse ochtend lossing in het N.P.O. overnacht programma. Klaas draait al een paar jaar super, dit is de kroon op het werk tot nog toe. Eerste nationaal sector 4 en ook nog eens de snelste van de complete lossing, ca 5.000 duiven. Ik had de gelegenheid even langs te gaan om hem persoonlijk te feliciteren, ik zag bij hem de blijdschap en ook het plezier wat hij beleefde aan de overwinning. "Iedereen heeft me gefeliciteerd, iets laten horen, is langs geweest, super, dit is wat je wilt!" of woorden in gelijke strekking, vol trots de duif laten zien, ik denk dat de "Johan" door heel veel handen is geweest gisteren.
Inderdaad, dit is wat je wilt, dit is de duivensport die je voor ogen hebt, dit is wat je motiveert om iedere dag weer veel te veel tijd aan die gevleugelde vrienden te besteden. Voetnoot: weer een supervroege op één van de verste afstanden, in het NIC Holwerd. Ik zeg goed bezig!
Ik schreef vorige week dat ik een Coli besmetting bespeurde bij de jongen. Deze week 3 jongen moeten verwijderen, de rest had met 2 dagen al weer mooie mest, dinsdag stonden ze al weer goed in de lucht. Zaterdagochtend het oudste ploegje afgericht, ondanks de grijze luchten, het duurde even, maar alles weer thuis. Die zijn weer opgeknapt, gelukkig.
Goede week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten