Zaterdagochtend, op tijd wakker. Nee, niet van de zenuwen, voor mij gaan de natourvluchtjes nergens om, alleen ritme en kilometers op doen voor de thuisblijvers van het ouden seizoen. 's Nachts al liggen woelen, ogen wijd open, maar snel naar beneden, koffiepot aan en voorbereiden voor de africhtingen die ik voor vandaag in het hoofd heb.
Ik had bedacht dat de groep oudste jongen vandaag op minimaal 100 km moet, de anderen worden weer op gepaste afstand gelost. Als de oudsten dit goed verteren kunnen ze deze week nog een keer mee om het IJsselmeer te trotseren, dan heeft dat groepje wat mij betreft genoeg geleerd en zijn dat de eerste duiven die volgend jaar als jaarling verder opgeleid kunnen worden tot marathon duif.
Alles loopt van een leien dakje, zoals we dat zo mooi uit kunnen drukken. Om kwart voor acht kan de auto gestart worden en zijn we onderweg. Eerste stop is de Dorpshellen, een parkeeprlaats ter hoogte van Ter Idzard. Hier gaat een groepje los van 4, een paar zijn voor het eerst mee. Volgende stop is parkeerplaats Bovenboer, tussen Steenwijk en Meppel, hier gaan er wat meer los. Duiven die tussen hun 6de en 10de africhting zitten, vervolgens het gas er nog flink op, ik wil in de richting van Apeldoorn. In de buurt van Apeldoorn moet ik aan de 100 km komen die ik wil voor de meest ervaren jongen. Zij zijn aan hun 15de ritje toe.
Op de terugweg wordt er weer gestopt tussen Meppel en Steenwijk, weer een groepje los en als laatste weer ter hoogte van Ter Idzard, tussen Wolvega en Heerenveen. Daarna in gestrekte draf richting de thuisbasis Engelum, kan ik er nog flink wat thuis zien komen, daarnaast zal de natour ook wel vroeg los zijn gegaan.
Op de terugweg vanaf Apeldoorn, net nadat ik de ring van Zwolle voorbij ben zie ik een auto staan in de berm, langs de drukke A28. Ik zag hem op de heenweg al, maar toen zonder chauffeur. Tegenwoordig zijn deze makkelijk herkenbaar met de fluorescerende hesjes. Ik zie in de verte inderdaad de hesjes al, dus dat werkt goed. Als ik dichterbij kom valt me iets vreemds op. Meestal zie je bij een pechgeval mensen rustig bellen met een hulpverlener of wat bedremmeld kijken, wachtend tot men geholpen wordt. Deze keer zie ik twee mensen onrustig heen en weer schuifelen door de berm. Ze kijken allebei op hun smartphone, op een manier die ik vaak zie de laatste tijd. Het zal toch niet? Nog dichterbij weet ik het zeker. Twee veertigers, een echtpaar zo te zien, in volle concentratie op jacht naar Pokémon. En ik maar denken dat ik gek ben met dat gerij met die jongen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten