Gisterochtend stond ik weer eens te dagdromen, weekend, tijd voor de duiven, iets om altijd weer naar uit te kijken. Mijn partner Vera vroeg me wat er aan de hand was, ik was blijkbaar weer ver weg. "Duiven", zei ik. Ze keek me eens aan en zei alleen maar: "Oh, ja".
Waar komt dat toch vandaan? Natuurlijk, relatie, kinderen en werk zijn vele malen belangrijker in mijn leven, maar toch is er altijd dat alles overheersende in mijn leven. Duiven.
Ik weet ook niet beter, vanaf mijn vroegste jeugd zijn mijn herinneringen gerelateerd aan duiven. Als klein hummeltje kon ik niet wachten om op zaterdagochtend mijn vader te helpen om hokken schoon te maken. Toen sierduiven, Modena's en Helmduiven. Daarnaast had mijn vader nog konijnen, ook voor tentoonstellingen. Ik kan nog feilloos in de prijzenkast van mijn vader de medailles aanwijzen die ik in die tijd in ontvangst mocht nemen op de tentoonstellingen die we bezochten.
Na een verhuizing kwamen op mijn 7de postduiven in mijn leven. Toen ik voor het eerst meemaakte dat er duiven van een schijnbaar enorme afstand weer naar huis kwamen, was ik verkocht. Kattekwaad en paaltjepingel op straat, voetballen bij de club met weer andere vriendjes, geweldig, prachtige jeugd gehad, alleen was er altijd weer die drang, de duiven. Als ze thuis moesten komen van een wedvlucht was ik van de partij, bleef soms zelfs weg van het voetballen op zaterdag, duiven was toch veel mooier?
Tot mijn 23ste ging het zo, toen verliet ik het ouderlijk huis om mijn eigen leven op te bouwen. Toch miste er iets, duiven. Betrapte mezelf er vaak op dat ik meer in de lucht liep te kijken dan voor me. Toen er gelegenheid was om weer een hokje te bouwen, werd die mogelijkheid meteen gepakt. Sierduiven, Holle Kroppers, postduiven was in mijn ogen te ingrijpend met kleine kinderen, druk werk en zo meer.
Ook met de sierduiven dezelfde overheersende gekte. Alles aan de kant, wat me veel mooie herinneringen, overwinningen en veel kennissen heeft opgeleverd, in binnen en buitenland.
In 2004 een grote ommekeer, verhuizing naar Friesland. De duiven gingen mee, uiteraard, uiteindelijk in Engelum terecht gekomen. Mooi huis, maar vooral ruimte zat om flink uit te pakken met de duiven.
In 2010 hield ik het niet meer, er moesten weer postduiven komen, naast die andere passie, de Holle Kroppers.
Het brengt me eigenlijk in een onmogelijke positie, tijd is er tekort, mogelijkheden te over, altijd balanceren op wat wel en niet kan. Dat het kan is vorig seizoen bewezen. Maar die passie die in mij zit moet geleefd worden.
Mijn partner heeft er vrede mee en stimuleert, kinderen en inmiddels stiefkinderen weten niet beter en zijn vaak deelgenoot, mensen in mijn omgeving weten ook niet beter, John is met duiven bezig, altijd. De kinderen maken grappen: "Als er straks kleinkinderen zijn wordt jij Opa Duif!".
Het kan me niets schelen, ik ben er maar wat gelukkig mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten