Het was te merken in de aankomsten. De snelsten in de afdeling tikken de 1600 m/min aan, duiven aan de zuidkant van de afdeling weliswaar, in onze club haalt de eerste duif nog de 1400 meter. Moge duidelijk zijn dat dat aan de Noordkant is gesitueerd. Een leervlucht voor de meer onervaren dieren, hier weer wat oudere dieren voorop, al begint het op te vallen dat er een paar jaarlingen ondertussen aardig mee kunnen komen met de oudere, meer ervaren dieren. Goed nieuws dus, vorig jaar was ik minder tevreden over de ontwikkeling van de jaarlingen. Hier geen verliezen, de laatste arriveerde 's avonds, rond 19:30. Opvallend was ook dat er duiven doorkwamen in de regen, vorig jaar gebeurde dit niet, de duiven van mijn hok lieten het dan afweten. Indicatie dat de gezondheid van de duiven dit jaar toch beter is.
De lossingen vanuit Quievrain geven wel vaker een wat lastiger verloop, volgens mij meer de oorzaak van de weersomstandigheden dan de lossingplaats zelf. Quievrain, vooral door het snelheidsspel in België beroemd, lossingsplaats sinds jaar en dag.
Het heeft te maken met de tijd van het jaar, voorjaar gaat over naar zomer. luchtstromen vechten om hun plekkie, wordt het de meer noordelijke stroming, de winterse stroming of de zuidwestelijke met de warmere oceaanlucht, de meer zomerse stroming. Staat tegenover dat juist in dit gedeelte van het jaar veel regenbogen zijn te zien, zon en regenluchten wisselen vaak in rap tempo.
Zoals vandaag. Vanochtend prachtig weer, moederdag lunch in de tuin, plotseling rap naar binnen, de regen had opeens weer de overhand. Nog geen uur later weer prachtig weer. Dat is mei, ook al hebben we er vaak zelf een andere beleving bij.
Tot nog toe ben ik dik tevreden met de voortgang van het seizoen tot dusver. Het wachten is op de "mooie" vluchten, de fond en overnacht. Ik heb er zin in.
Wat gisteren nog veel leuker was, was het bezoek van Aron met zijn vrouw Aleah en hun zoontje Kees. Aron ontmoette ik ooit tijdens een sierduivenshow in IJsselmuiden, destijds een hotspot als het om de door ons allebei geliefde Holle Kropper ging. We raakten met elkaar aan de praat, dat is eigenlijk nooit over gegaan.
Nu, 20 jaar later, woont Aron in Canada, heeft hij zijn levensgeluk daar gevonden en focussen we allebei op de postduiven, hoewel we beiden nog steeds veel gevoel bij sierduiven hebben. Aron vertelde honderduit over de duivensport beleving in zijn deel van Canada, hij woont zo'n 100 kilometer ten noorden van Calgary in Alberta. Veel liefhebbers zijn er niet. In Calgary is een club die zo'n twintig actieve hokken heeft, een andere vereniging is verderop, waar zo'n 10 leden actief zijn. Lossingen worden gedaan door combinaties van verenigingen. Het laat zich raden dat er veel afstand is tussen de liefhebbers onderling, toch worden er club kampioenschappen georganiseerd. Om het voordeel van ligging zoveel mogelijk te minimaliseren wordt er het seizoen door in een soort halve maan gelost. Men begint de eerste vlucht in het westen en gedurende het seizoen wordt er steeds meer oostelijk gelost, of andersom, maar net hoe het komt dat jaar. Vluchten gaan er tot zo'n 600 kilometer maximaal, Aron gaat zich vooral op de vluchten van rond de 500 tot 600 kilometer richten.
Verbazingwekkend is het te horen dat er wel van alles vanuit Europa te koop is, tot duiven met stevige pedigrees aan toe. Binnen de clubs in zijn buurt zijn er agenten voor bekende merken uit Duitsland, België en Nederland.
Winters zijn er koud, zo rond de min 30 graden celsius, zomers kan het er behoorlijk warm zijn. De prairie geeft vaak prachtig weer, helder met blauw aan de lucht zo ver je kunt kijken. Maar uit het niets kunnen er buien ontstaan, als de luchtstroom vanaf de Rocky Mountains het belieft. Geen makkelijke omstandigheden dus.
Toen ze bij ons huis arriveerden werd er meteen naar de aankomsten geïnformeerd, toen ik aangaf dat het merendeel thuis was, maar dat ik niet zo blij was met de omstandigheden, werd er wat geglimlacht. In Canada doet men daar blijkbaar iets minder moeilijk over.
Foto's worden bekeken, een open front hok bevalt het best volgens Aron, zijn kweekkoppels zitten in een ren, waarvan het front voor zeker uit 50% uit gaas bestaat. Vliegers hebben beschikking over een nachthok en een ren, waaraan dan weer de valplanken zijn bevestigd.
Natuurlijk worden er duiven bekeken, over voer en medicatie gediscussieerd, van gedachten gewisseld over de ideale voorbereiding voor jonge duiven.
Oh ja, voor we weer eens gaan lopen mopperen, Aron rijdt anderhalf uur om zijn duiven in te kunnen korven, dat dit om deze reden niet wekelijks lukt lijkt me wel duidelijk.
Al met al een prachtige dag dus gisteren. Genoten van de vlucht vanuit Quievrain, alleen de regen had weg mogen blijven, genoten van het bezoek van onze Canadese vrienden en de eerste kennismaking met hun prachtige zoontje, vandaag nog maar eens beloond met een prachtige training van de weduwnaars, het lijkt welhaast of ze in formatie over Engelum trekken. Het blijft fascinerend.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten