Dat was het dan, mijn mooie plan met het africhten van de jongen. Ik had één factor over het hoofd gezien, de tijd staat niet stil, na 21 juni betekend dat, elke dag wordt een tikkie korter, het lukte niet meer om de jongen los te laten voor het werk. Ik heb het nog geprobeerd, na 3 dagen vast bij slecht weer, een stukje mee in de auto, daarna zo'n 70 kilometer. Bij vertrek zaterdagochtend hier in Friesland wat grondmist maar vooral een mooi zonnetje, verder op toch dikkere luchten. Vrijdag waren ze gewoon thuis, van het korte stukje, zaterdag was weer een "different koekie" zoals van Gaal zo mooi kon zeggen. Bij thuiskomst vroeg in de avond misten er nog 4. Gek genoeg allemaal duiven die al eens eerder weg waren geweest. Zondag toch nog eentje terug, daarna niets meer.
Klaar dus, als de duiven niet regelmatig los kunnen, hoef je ook niet te rekenen op goed resultaten en thuiskomsten. Iedere dag mee in de auto wordt met het onstabielere weer ook lastig. In ieder geval moeten de jongen wel een faire kans hebben, ik kan ze dat nu niet meer bieden.
Succesvol was de africht campagne niet, gekeken naar de verliezen die ik had. Of het echt een minpunt is, zal volgende jaren blijken. Ik ben benieuwd hoeveel van deze duiven er nog zijn als ze hun vierde jaar in gaan. Dan pas weet je of het een goed jaar was! Ik hoop dat het een keer uitkomt. Van iedere 10 jongen op zijn minst één bruikbare duif overhouden, dat zou al mooi zijn.
Of ik me zorgen maak of de duiven die niet volledig zijn opgeleerd wegraken volgend jaar? Ik ga het zien, ik weet het niet.
De lessen van zoonlief, ik beschreef ze een paar maanden geleden, hebben me meer aan het denken gezet. Ik maar keuren, beoordelen, mijn gevoel laten spreken. De duiven in het hok moeten zich een rolberoerte hebben gelachen. Ik hoor het ze al zeggen tegen elkaar: de Vale tegen de Zwarte: "Zei hij nou dat jij karakter in je donder hebt, dat er veel spanning op staat, dat je altijd weg wilt?" "Klopt", lacht de zwarte, "Hij vond ook dat jij zo slim uit je ogen kijkt, Vale!". Ik hoor ze tekeer gaan in het hok, zo rollen van hun schapjes van het lachen. Ik roep nog door de spoetnik dat ze rustig aan moeten doen, weet ik veel, ik dacht natuurlijk dat ze zaten te knokken om het hoogste plekje.
Uiteindelijk gaat het erom dat je je duiven goed in conditie hebt, weet te motiveren, dan gaan de duiven je wel vertellen welke de beste zijn, zij gaan het mooie weer dan wel maken. In voorbije jaren maakte ik altijd een lijstje van de duiven die ik het beste vond in de hand. Dit jaar heb ik 2 jaarling duivinnen over gehouden, ze stonden beiden niet op het lijstje, maar waren wel in staat om zich in de kijker te spelen.
De lessen van zoonlief: geef ze de tijd, niet te snel andere duiven bij halen, geloof in eigen kunnen, iedere dag je stinkende best doen.
Ik weet het, hij heeft gelijk. Relax, je best doen, ogen en oren open, de duiven moeten dan maar de rest doen.
In dat licht toch nog wat over de voor en tegenstanders van het voorgestelde vliegprogramma. Het blijkt gewoon erg lastig om het voor iedereen goed te doen. Ieder zijn spel is de les, betekend concoursen a la Belgique, waar iedere week op de eigen discipline kan worden ingezet. Wel graag onder toezicht van Afdeling of NPO, om wildgroei te voorkomen. Het idee om later met de jongen te beginnen vind ik niet slecht overigens...
Iets om over na te denken, goede week.
www.postduivenblog.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten