zaterdag 30 juli 2016

Lessen in nederigheid

Laatste vlucht van het seizoen, Cahors, ik zit wacht nog op de aankomst van de eerste hier. Ondertussen zijn ongeveer de helft van de prijsduiven eruit in het N.I.C. Het kan nog, zou mooi zijn als er nog eentje op de uitslag komt.
De laatste vlucht, had er wat anders van gehoopt, ze leken me niet slecht, de twee dames die ook al St. Vincent en Albi afhaspelden. Misschien toch teveel in een seizoen, drie maal boven de 1000 kilometer. Na een paar uur is lekker wachten er ook niet meer bij. De kermis even verderop gaat open, twee honden die tegen elkaar inblaffen, omdat de baasjes ze thuis lieten vanwege de kermis. Een zware tractor die zijn werk nog even moet doen, het gras even verderop moet ook nog gemaaid.... Ik irriteer me, ligt aan mij, niet aan de omstandigheden.
Het seizoen is niet verlopen zoals ik had gedacht, veel staartprijsjes, de sof van Perigueux, hoe het vandaag afloopt moeten we nog even zien. Vandaag wordt de vlucht gekenmerkt door omstandigheden verderop, de doorkomsten zijn redelijk traag. Omstandigheden die het hele seizoen al bepalen, omstandigheden waar mijn duiven slecht mee om kunnen gaan. Een paar hokken pakken elke vlucht, de rest wordt gedegradeerd tot krabbers. Ik hoor duidelijk bij de krabbers dit jaar. Neemt niet weg dat ik iedereen feliciteer die vroeg pakt of mooie series draait. Ook in ons N.I.C. steken er een paar bovenuit, ze verdienen het, zij zijn diegenen die het mooie weer maken.
Hoe het verder moet? Betere duiven misschien, vooral beter opleiden, ik heb mooi weer vliegers gemaakt, in plaats van doorzetters. Het helpt ook als je je aan je plannen houdt. Het seizoen is anders gegaan dan ik had gepland. In ieder geval kunnen de mooie theorieën die ik er op na houd weer even de ijskast in, moet eerst maar eens zorgen dat er prestaties komen, pas dan heb je recht van spreken....
En toch, toch zal ik morgen weer blij het hok instappen, ik heb dan vast weer andere plannen, zal ik de jongen gewoon gaan africhten, zal ik dromen van volgend jaar, dan gaat het vast weer lukken. Het spelletje is gewoon te mooi.

Goede week!

www.postduivenblog.nl

zondag 24 juli 2016

Aanpassen aan omstandigheden

Het seizoen zit er bijna op, in ieder geval mijn seizoen. Dit weekend nog Issoudun, 2 duifjes mee en komend weekend Cahors, ook nog 2 duifjes mee.
Het viel niet mee, weinig hoogtepunten, veel duiven weg, veel stof tot nadenken.
Het uitgedachte systeem is nog niet volmaakt, wordt het ook nooit, bijschaven, leren en voortschrijdend inzicht.
Alleen duivinnen op het nest spelen heeft zo z'n voordelen. Het grootste nadeel is dat de helft van de potentie van je vliegploeg onbenut blijft.
Volgend seizoen toch de doffers ook weer mee. Vliegen voor hun plekje is het devies. Ben in ieder geval begonnen met africhten van de nog aanwezige doffers, dan kunnen ze er volgend seizoen weer tegenaan. Nestspel is wel het spel wat ik blijf spelen.
Verder heb ik meer jongen nodig, vorig jaar heb ik er in totaal 30 geringd, met wat uitval en verlies met intensief africhten, blijkt het tekort te zijn om een stevige ploeg jaarlingen te creëren. De statistieken leren dat er ongeveer 2/3 de overblijft na de africhtingen, gezondheidsperikelen en selectie door de hand.
Dit seizoen heeft vooral geleerd dat we naar een duif toe moeten die met verschillende weersomstandigheden kan omgaan, geen moeite heeft met het doorkruisen van buien en fronten, warm en koud, het moet ze weinig uitmaken. Op mijn hok waren ze dit seizoen onvoldoende aanwezig. De vliegers zullen het moeten laten zien tijdens de wedstrijden, de kweekploeg moet er op afgestemd worden. Zijn deze kwekers in staat dieren te leveren die met zware en wisselende omstandigheden om kunnen gaan. Gezien de sombere berichten over klimaat veranderingen, vervuiling, maar ook mobiele netwerken, wifi en andere systemen die allerlei radiografische stralingen veroorzaken, worden er aanpassingen gevraagd van onze duiven. 
Goed opleiden is ook een pré in mijn beleving. Ik wil dat de duiven goed opgeleid worden, de kans krijgen om hard te worden, dus veel africhten, zorgvuldig opleiden, als jaarling programmavluchten met een paar keer dagfond, als tweejarige pas marathon. Veel collega overnachters zullen erom lachen, de trend is om de jaarlingen gewoon op de overnacht te zetten, vaak met een bedenkelijk aantal kilometers in de vleugels. Je haalt de duiven die van nature het talent hebben om de afstanden aan te kunnen er inderdaad meteen uit, scheelt een hoop voer en plek in het hok. Er zijn echter ook legio voorbeelden van duiven die rustig worden gebracht en een mooie carrière als marathon duif hebben of hebben gehad.  Vaak gaan ze langer mee, de duiven die snel komen zijn veelal weer snel van het toneel verdwenen. Overigens een trend die ook in het programma spel is te zien. De vooruitgang heeft dus ook zo zijn nadelen. Het helpt wel om de duiven naar voren te halen die met de omstandigheden van nu om kunnen gaan. Zaken die niet op een stamboom voorkomen. 
Was het Gaby niet, de grote Gaby, die zegt dat duiven die bij 1100 meter per minuut of minder vroeg doorkomen, de duiven zijn waar je mee verder moet?
Uitstapje naar de Tour, de Tour waar altijd wel iets valt uit te halen. De ondergang van Mollema in de laatste zware etappes was opvallend, wat nog opvallender is, is dat hem dit al een aantal keer is gebeurd. Het vermaarde Lau en Bau jaar nog vers in het geheugen, Ten Dam moest toen bijna letterlijk Mollema omhoog sleuren, ook vorig jaar was het lastig. Is het wel verstandig om Mollema drie weken achter elkaar op een fiets te zetten? Het lijkt bij hem na veertien dagen op te zijn. Parallel met de marathons: zet je een duif twee keer of drie keer per jaar voor een grote opdracht, het verschilt per duif of dit mogelijk is.
Gisteren hier in het Noorden een slecht verlopen jonge duivenvlucht, ook in deze contreien ontkomen we er niet aan. Dikke bewolking, heiig, mistig bijna, veel vocht in de lucht. Daarnaast gaf de magnetometer (www.pigeonmagnetometer.com) een hoge waarde aan. Niet zaligmakend, maar een combi van bewolking, vochtigheid en woelig magnetisch veld maken een cocktail van slechte omstandigheden, een soort van rampvlucht scenario dus. De diverse mogelijkheden die een duif heeft om te navigeren worden uitgezet. Een boot zonder radar weet ongeveer waar hij heen moet, maar precies? 
Het mooie van onze hobby is dat we dit allemaal op eigen wijze kunnen invullen en uitwerken. Wie er uiteindelijk gelijk heeft? Dat wijst elke vlucht weer opnieuw uit. Zij de het meest winnen of er altijd dichtbij zitten hebben ongetwijfeld een goed kijk. Maar dan nog, een systeem moet bij de melker en de duiven passen, tijd, middelen, hok en kwaliteit van de duiven tellen hier in mee. De omstandigheden zijn in ieder geval voor iedereen verschillend.

Genoeg over duiven, straks bij het hok voor Issoudun, eerst nog even kijken hoever Max komt vandaag. Hij riep over zijn boordradio:"I'm driving like a grandma", maar ondertussen rijdt hij wel op de 4de plek... 't Is maar hoe je het bekijkt.
Goede week.


zondag 17 juli 2016

Lekker belangrijk

Het is raar allemaal. In mijn persoonlijk leven spelen wat zaken die me behoorlijk aangrijpen, daarnaast is de grote wereld om ons heen ook in rep en roer. Quatorze Julliet had een andere afloop dan wat Frankrijk en de wereld kon vermoeden.
Het lijkt wel of we er aan gaan wennen, aanslag, ellende, boosheid, statement en door. 
Als je het zo zwart wit stelt is het ook een routine aan het worden. Het klinkt onwezenlijk, maar het toont meteen aan dat het schok effect van een aanslag ook afneemt. Misschien iets voor de veroorzakers om daar eens over na te denken. Zou er op de terroristen school aan overkill zijn gedacht. Een overvloed aan geweld wat een averechts effect heeft?
De diverse statements en daarna getoonde flexibiliteit en wil om door te gaan waren in ieder geval hartverwarmend te zien. De wereld is nog steeds bezig om vooruit te willen, ondanks de pogingen van sommige types om anders te willen doen geloven.
Terug naar de duiven. Daarvoor schrijf ik dit blog tenslotte. Mijn vorige blog werd geschreven op zaterdagochtend, voor de aankomst van de duiven van Albi en Chateauroux. Een dag die moest dienen als bliksemafleider van mijn persoonlijke sores. De duiven waren goed in orde, het zelfvertrouwen niet hoog, de resultaten van 2 weken voordien nog vers in het geheugen.
Hopen op een vroege, wie doet dat niet. Vroeg werd het niet, zeker niet nadat de regen maar weer eens overtrok. Het lijkt maar niet te willen dit seizoen. Ik heb ondertussen geleerd dat mijn duiven de pest aan de regen hebben, net als de baas. Dus toen de eerste druppels vielen ben ik maar naar binnen gegaan. Wachten op betere tijden. Heel gestaag meldden zich duiven, maar niet in Engelum. Pas rond 18:30 begon het droog te worden. Het BBQ vlees was ondertussen al op het gourmetstel op tafel in huis beland. Met één oog op het gourmetstel en de andere op het hok(wat niet meevalt kan ik U vertellen), zie ik opeens een donkere draaien, de 472 roep ik, terwijl ik naar buiten stuif. De 472 was er eentje van Chateauroux, nog net in de punten in de vereniging. Ik ben blij dat ze er weer is, ondanks de wat late aankomst, ook van Chateaudun, 2 weken eerder was ze de eerste van het hok. Opgetogen doe ik de handelingen en telefoontjes die er toch bij horen, delen met je clubgenoten(of is het lotgenoten), is een essentieel onderdeel van de hobby. Net als ik terugloop zie ik weer iets op het hok. De bonte, de 546 is gearriveerd van Albi. Ook van Albi dus eentje op papier, weliswaar alleen in het NIC, het is te laat voor een NPO of Sector 4 klassering. Vera bakt ondertussen maar wat vlees voor me, de gourmet staat nog aan, kom er weer eens niet aan toe. Toch weer gelukt, de ultieme ontspanning, dat waar een hobby of passie voor is bedoeld.
Cor, onze grote verenigingsregulateur, meld dat er om 20:00 wordt afgeslagen voor Chateauroux. Na het legen van de klok en het uitdraaien van de uitslag weer snel naar huis, de prijzen voor Albi zijn er nog niet uit tenslotte. Bij thuiskomst zie ik dat de 798 ook thuis is van Albi, de gezusters doen het toch weer, allebei op papier, net als van St. Vincent. De Sister act noem ik het maar. Is het top? Nee. Is het noemenswaardig? Nee, de wereld zal er echt niet door veranderen. Maar mijn wereld zag er net weer even beter uit. Dat telt toch behoorlijk door, dacht ik zo.
Dit weekend twee duifjes op de midfond, Laon, voor ons 426 kilometer. Ik heb ze mee omdat deze duifjes nog een keer naar de dagfond moeten, of liever, ik wil graag die dagfond nog meedoen. Iets van Issoudun of zoiets, nog nooit vanaf die losplaats gevlogen.
Het scenario van de week ervoor herhaalde zich, motregen op het tijdstip dat er kans is dat er duiven kunnen gaan vallen. Op de meldsite is het overigens niet druk, overal in Friesland komen de duiven met een traag verloop, niet vreemd als je naar het grijze wolkendek kijkt. Ik kijk ondertussen naar de afloop van de touretappe, wandel regelmatig even naar het hok, regenscenario in mijn achterhoofd, het lijkt wel droog te worden. We eten ondertussen, ik kijk net als vorige week met een schuin oog naar buiten. Niets te zien, na het eten de laptop onder de arm, zet hem wel in de schuur, hoef ik niet steeds naar binnen te lopen om de aankomsten in de vereniging te volgen. Ik ben dan al even niet bij het hok geweest. Als ik de laptop aansluit in de schuur valt me op dat het onrustig is in het hok. Dat geluid van de onrust ken ik, er is er ééntje thuis weet ik meteen. Een blik op de display van de klok leert dat het de 520 is, al eerder op de midfond speelde ze bij de eerste tien in de vereniging. Ik kijk even in het hok of ze in orde is, pak de telefoon en meld haar, zoals gebruikelijk met de eerste van het hok in onze vereniging. De vrouw van Cor feliciteert me met de eerste melding. Vraagtekens in mijn hoofd. Eerste melding, dat gebeurd nooit op zo'n vluchtje, ik heb toch overnachters? Een blik op de meldsite verteld me dat er inderdaad nog niets is in de vereniging. Eerste op een midfond vluchtje? Nee, er vallen er zo nog wel, zit helemaal op de voorhand in de club. Het gebied waar de leden wonen is behoorlijk groot. Na een tijdje blijkt het toch echt zo te zijn, eerste in de club. Leuk om een keer mee te maken. Ik relativeer weer, laat in groot verband, kijk dan om je heen, stelt niet veel voor. 
Bram belt: "Wat doe jij nou? Eerste melding, gefeliciteerd!". Ik weet dat hij het meent, felicitaties van andere clubgenoten op Facebook, als ik het gebruikelijke fotootje van de eerste aangekomen duif plaats. Wim die nog even belt. 
Nee, stelt niets voor, die duivensport, maar wat een lekker gevoel, mensen die je oprecht feliciteren. Ook bij het afslaan heeft iedereen een hand en vriendelijk woordje voor me. Dank, jullie hebben mijn dag gemaakt.
Wat ik gisteren in het klein beleefde, beleefde sportvriend Klaas Buwalda in het groot. 's Morgens even na half 6 klokte hij zijn "Johan" vanuit Orange, de jaarlijkse ochtend lossing in het N.P.O. overnacht programma. Klaas draait al een paar jaar super, dit is de kroon op het werk tot nog toe. Eerste nationaal sector 4 en ook nog eens de snelste van de complete lossing, ca 5.000 duiven. Ik had de gelegenheid even langs te gaan om hem persoonlijk te feliciteren, ik zag bij hem de blijdschap en ook het plezier wat hij beleefde aan de overwinning. "Iedereen heeft me gefeliciteerd, iets laten horen, is langs geweest, super, dit is wat je wilt!" of woorden in gelijke strekking, vol trots de duif laten zien, ik denk dat de "Johan" door heel veel handen is geweest gisteren. 
Inderdaad, dit is wat je wilt, dit is de duivensport die je voor ogen hebt, dit is wat je motiveert om iedere dag weer veel te veel tijd aan die gevleugelde vrienden te besteden.  Voetnoot: weer een supervroege op één van de verste afstanden, in het NIC Holwerd. Ik zeg goed bezig!
Ik schreef vorige week dat ik een Coli besmetting bespeurde bij de jongen. Deze week 3 jongen moeten verwijderen, de rest had met 2 dagen al weer mooie mest, dinsdag stonden ze al weer goed in de lucht. Zaterdagochtend het oudste ploegje afgericht, ondanks de grijze luchten, het duurde even, maar alles weer thuis. Die zijn weer opgeknapt, gelukkig.

Goede week!



zaterdag 9 juli 2016

Vol verwachting klopt ons hart

Zaterdagochtend, de spanning stijgt.....
De duiven van Albi zijn in aantocht, zou er deze keer wel weer een mooie klassering in zitten? Na de mooie St. Vincent aankomsten en de teleurstelling van Perigueux zou het goed helpen om de motivatie nog een paar weken hoog te houden. De 546 en de 798, de twee gezusters die ook St. Vincent goed wisten af te ronden, zijn onderweg naar Engelum. 
De meldingen tot nog toe leren dat het vandaag ook geen cadeautje wordt, tot nog toe 6 duiven gemeld in sector 3, twee vanmorgen voor achten, daarna begint het rond tien uur te druppelen. Voor één uur vanmiddag de eerste in sector 4 schat ik zo in.
Daarnaast de dagfond kraker van het jaar, Chateauroux. Vanochtend zag ik een filmpje van de lossing, ruim 40.000 in één keer de lucht in, dacht warempel dat ik mijn rode nog voorbij zag schieten. Ook hier heb ik er 2 in de strijd, 2 jaarlingetjes die vandaag hopelijk hun opleiding naar marathon duif afronden met een mooie thuiskomst. Twee dames die Chateaudun goed hebben verteerd twee weken terug.
Alle dames zitten op een klein jong of aangepikte eitjes, voelden goed aan en leken er klaar voor, laten we het hopen, misschien dat 2016 een iets beter aangezicht krijgt dan het tot nu toe heeft op mijn hok. Niet mijn seizoen, da's wel duidelijk.
De jongen zitten even in een dipje. Afgelopen zondag heb ik de eertse ploeg voor het eerst afgericht, op zo'n 15 kilometer. Bij thuiskomst bleven ze lange tijd draaien, het leek of ze bang waren om te landen. Waarom, ik heb niets kunnen ontdekken. Na twee uur draaien ben ik weggegaan, had nog een familie bezoekje gepland staan. Bij thuiskomst, waren er nog steeds elf buiten van de zestien, driftig aan het heen en weer scheuren. Uiteindelijk zaten er 's avonds dertien van de zestien in het hok, de maandag zijn er nog twee bijgekomen. Raar gedrag, ik kon het zo niet echt plaatsen. Het viel me doordeweeks op dat er wat lusteloosheid was, coli of teveel voer? Ik was wat royaal geweest omdat de voerbakken van de kwekers en vliegers in het jongenhok wordt leeg gekieperd. Hier blijft nog wel eens wat teveel over. 
Donderdag nogmaals de jongen meegenomen, 's avonds misten er weer twee, waarvan er de vrijdag eentje terug was. Goede leerschool was de eerste gedachte, maar vrijdag bij het schoonmaken vond ik wat dunnere mest en in de spoetnik wat voer wat was uitgebraakt. De conclusie was niet moeilijk meer. De jongen maar een paar dagen niet los, licht voeren en even wat door het water, ze zullen snel weer opknappen. Normaal haal ik de minderen er tussen uit, maar het viel me op dat er veel schapjes waren met dunnere mest, de voerbak was ook nog niet leeg, dus er heerst een wat bredere besmetting deze keer, voor het eerst in vier jaar dat er een echte coli uitbraak heerst onder mijn jongen. Denkelijk heeft de stressfactor, het lange blijven vliegen op zondag, zijn invloed gehad op iets wat al sluimerde. 
Het nut van een voorraadje in de kast werd dus ook meteen weer aangetoond, al gooi ik het liever weg op houdbaarheidsdatum, dan dat ik het aan de duiven moet geven.
Nog een opmerking over iets wat me aardig heeft gestoord twee weken geleden: Kan de tekst op het scherm van de Unikons niet worden aangepast? Aan dat "Nog geen duif geconstateerd" in de display hoef ik niet steeds aan herinnerd te worden!
Ik ga er voor zitten, sector drie heeft er nu elf gemeld. Wie weet valt er snel wat bonts op het hok. Geniet vooral van het mooie weer, succes allemaal!


www.postduivenblog.nl

zondag 3 juli 2016

Terug naar de tekentafel

Genoeg gezeurd over het echec van vorige week. Nee, het was niet goed, het was bar slecht zelfs. De balans tot nog toe is dat ik 6 van de 10 ingezette duiven kwijt ben. Ik loer nog op wat terugkomers, maar ja, die zijn voor dit seizoen verloren. Een leerzaam seizoen, dat is de conclusie tot nog toe.
Verwachtingen waren hoog, ik had vertrouwen in een paar zorgvuldig opgeleide 2 jarige duivinnen. Het voorseizoen liet zien dat het vertrouwen terecht was. De eerste echte opdracht zei wat anders, namelijk dat het allemaal niet zo heeft mogen zijn. Wat wel thuis kwam van Perigueux? Een ervaren 3 jarige, niet aan haar proefstuk, maar wel een overlever, ze is al vaker wat langer van huis geweest, weet toch telkens weer zichzelf te herpakken. Voor de sport kan je er nooit van op aan, thuiskomen doet ze. 
Hetzelfde geldt voor de jaarlingen. De 6 dames die naar Chateaudun gingen waren goed voorbereid, in de goede doen, hadden dus thuis moeten komen. Van verschillende collega melkers hoorde ik dat ze alles of bijna alles thuis hadden, vooral de zondagochtend kwamen er nog veel door. Hier slechts 2 op zaterdag avond en eentje de morgen erna. 
Ik had ze niet op de midfond moeten zetten het weekend ervoor, of toch wel? Veel weduwduivinnen vliegen gewoon elke week en komen thuis. Daarnaast hadden ze de weken ervoor al stilgezeten, na een slechte midfond en bewust inhouden op de 2de dagfond, dus was wat ritme meer dan welkom. Goed getrainde duiven moeten toch probleemloos 340 kilometer kunnen vliegen?
Iets geks gedaan in de voorbereiding met voer? Nee, ook niet, ik ben op verschillende vluchten succesvol geweest met de voorbereiding die ik ook nu heb gedaan, dus daar ligt het ook niet. Geen oud voer of andere spullen die beschimmeld kunnen zijn. Geen geklooi met allerlei "bijproducten" zoals dat zo mooi wordt genoemd. Duiven in de hand waren goed in orde, als ze boterzacht aanvoelen, mooi vol maar niet te zwaar, keeltjes mooi gekleurd en het vlees roze zonder al te veel schilvers, zeg ik dat ze goed in orde zijn. Noppen mooi wit, helder uit de ogen kijken, witte oogranden, kortom, je zou ze zo op de kweek zetten, allemaal toppers!
Het enige wat ik ervan kan zeggen is dat ik terug kan naar de tekentafel. Ik ben gek van statistieken, aangeleerd vanuit mijn werk, als ik terugkijk heb ik met enige regelmaat vluchten die op deze manier op mijn hok zo verlopen, er komt een bepaald type duiven thuis, de rest laat het afweten of is gewoon weg. Een soort van reset in computertaal. Duiven die door de fronten heen kunnen, zoals vorige week het geval was, zijn op één hand te tellen. In mijn vliegploeg van vorig jaar had ik er twee die dat kunnen, de 556, die nu op de kweek zit en de 546, die op St Vincent mee was. Afgemeten aan de resultaten van 2015, Aurillac, ook zo'n vlucht, met 2 duiven dik op tijd, de 3de kwam op maandag....
Het duifje dat zich op tijd meldde van Chateaudun heeft dezelfde kwaliteiten. Conclusie: op het kweekhok zitten duiven die heel goed "mooi weer" vliegers kunnen produceren, de doorzetters, die zich niets van het weer of van wat voor front dan ook aantrekken, zijn dun gezaaid.
De eerste meldingen van Barcelona staan op Pipa. Lothar Lessmeister is een bekende naam uit het Saarland, al eerder timmerde hij internationaal aan de weg, tot nog toe heeft hij de snelste. Eerste melding in Nederland in Yerseke, internationaal lijken we het niet te redden dit jaar.
Ik weet wat me te doen staat. Op naar Albi en Chateauroux.

Goede week!

www.postduivenblog.nl