zaterdag 24 maart 2018

De Rode Paraplu


Waar zal ik eens beginnen deze keer.....
Er gebeurd veel, maar eigenlijk nog niet zoveel in duivenland. Het nieuwe seizoen staat in de startblokken. Ik zie mooie, positieve stukjes langskomen van mensen vol verwachting, anderen knappen af, roofvogels, slechte kweek, van alles wat er mis kan gaan gaat soms mis.
Hier niet veel anders, de start van de kweek was hier niet geweldig. Reden: eigen schuld, duiven wat te zwaar, duiven die ik hier heb voor samenkweek die nog moeten wennen aan het systeem voor éénpaarhokken, een baas die teveel en te vlug wil. Roofvogels geen last tot nu toe, afkloppen maar.
Ik moet onwillekeurig denken aan Ben Löwik. Ik was daar in 2014 een paar maal om wat jongen op te halen. Hij zei het met enige regelmaat: "De natuur laat zich niet dwingen. Hou dat maar in je hoofd". 
Ik werd er weer eens mee geconfronteerd. Hij kan het weten, gelouterd, met bakken meer ervaring dan ik.
Of het verhaal van de radio uitzending van afgelopen zaterdagmiddag. Duivenmaat Hans had geregeld dat we bij Radio Eenhoorn, het lokale radiostation, terecht konden om wat andere sport te promoten dan het zaterdagmiddag voetbal. Wat verteld over postduiven en ons cluppie. Graag gedaan en hartstikke leuk. Reacties waren ook leuk, van zowel melkers uit de buurt als de mensen van het radio station zelf. Maar even warm houden lijkt me.
Andries Hagers uit Rotterdam overleden. Een pionier, innovator in de duivensport. Iemand die zelf mooie successen beleefde en andere hielp aan mooie successen. Mag best een boek over worden geschreven. De kennis van die man hebben we nog generaties lang nodig.
Plannen bijstellen, ik word er zelf wel eens moedeloos van. Ik had wat anders in het hoofd, maar ik zal volgend weekend toch echt het hok van de jongen leeg moeten hebben. Dan maar eerder koppelen en een rondje vuil broeden voor de vliegers, het is niet anders.
Gisteravond nog even bij mijn ouders langs. Er is nu nog gelegenheid om wat herinneringen te delen met mijn vader. We hadden het over die "Grote Blauwe", de "66" en waar die ook alweer uitkwam, de "87", opvanger uit Wormerveer. Het beruchte "Vale Koppel" dat ons ooit de bijnaam "De Vale Trein" bezorgde, over de "10", nazaat van "Het Vale Koppel" en misschien wel de beste uit die tijd. We praatten over ondertussen 35 tot 45 jaar geleden, het is wel wat duivensport met je doet. Herinneringen maken, delen met elkaar, het verbind. Beloofd dat ik nog nieuwe herinneringen ga maken. Om te delen, met wie dan ook. Ik ben er tenslotte voor in de wieg gelegd, duivenmelken.
Zo meteen ga ik weer het hok in. Zorgen voor wat me erg lief is. Dat wat me soms tot radeloosheid brengt. Dat wat me elke dag weer een glimlach bezorgd. Dat waar ik me grenzeloos druk om kan maken. Dat wat weg gerelativeerd wordt als er weer eens iets mis ging. Dat wat me de rest om me heen steeds weer doet vergeten.
En morgen? Morgen gaan we naar de kleine meid. Ze snapt niets van dat grote mensen gedoe, van wat er nou wel en niet belangrijk is, van de zin en onzin van het leven. Ze heeft een nieuwe paraplu, een mooie rode, die moet mee als we gaan wandelen, of het nou regent of niet!

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl



zondag 11 maart 2018

Je stinkende best doen

"Je moet zelf je stinkende best doen, een ander maakt je kampioen". Het waren wijze lessen die ik leerde als jong jochie. Het was op zo'n woensdagmiddag, ik speelde vaak met de kleinzoon van Theun, hij woonde aan de Oosterhaven, de straat achter ons. De kleinzoon was leuk om mee te spelen, Theun was interessant. In zijn gloriejaren de grote kampioen van mijn geboorteplaats Enkhuizen. De bekers in de vitrinekast in de voorkamer getuigden van die periode. Natuurlijk, het was al best lang geleden, dat besef had ik als jochie ook wel, maar als hij begon te vertellen......
Aan zijn lippen hing ik, met verhalen over de duiven die hem mooie prijzen en vooral geld thuis brachten. Renpaarden van de gewone man, er werd flink gepould. De duiven waren belangrijk, het spel was vol passie, maar er moest toch vooral geld thuis gebracht worden. De extraatjes werden op deze manier verdiend voor het gezin, of soms een echte klapper, kon er weer wat gekocht worden bij de meubelzaak of misschien wel een nieuwe radio.
De uitspraak waar ik mee begon was één van de lessen die Theun keer op keer herhaalde. Wat hij bedoelde was mij wel duidelijk. Je best doen, zorg dat je alles hebt gedaan wat je moet doen, als je dat stug volhoudt, gaat het er om af te wachten tot je conculega's onderuit gaan, wel een fout maken of even de touwtjes wat minder strak houden. Dan gaat het als vanzelf, dan zullen de tegenstanders één voor één om je heen weg vallen.
De man heeft gelijk gehad, natuurlijk. Hij deelde zijn ervaringen, hij had de lessen zelf al lang daarvoor geleerd. Ik moest vanmiddag onwillekeurig aan hem denken. Ik heb het niet eens live gezien, zag een berichtje op mijn smartphone. Patrick Roest wereldkampioen allround schaatsen wegens valpartij Sverre Lunde Pedersen. Roest had alles goed gedaan, zijn uiterste best gedaan, net als Pedersen. Pedersen had na drie van de vier afstanden de beste papieren. Hij maakte echter een fout op de laatste afstand, de 10 kilometer. Hij haakte met zijn schaats achter zijn andere been en ging onderuit. 
De woorden van Theun klonken weer in mijn hoofd, ik kon hem bijna aanraken op het moment dat ik hem weer aan de keukentafel zag zitten, voor het raam, met zicht op zijn oude hok. "Je moet je stinkende best doen zeun, een ander maakt je kampioen!" Waarvan akte.

Op het hok lijkt het lekker te lopen met de vliegers, de actie om wat schraler te voeren is goed geweest, de duiven vliegen behoorlijk om het hok. Het woord trainen vind ik hier eigenlijk niet zo bij passen. Bij de kwekers zijn de naweeën van de koude golf nog goed zichtbaar. De koppels met jongen doen het goed,  een paar eieren toch niet uitgekomen, terwijl ze zeker weten bevrucht waren.  De koppels die opnieuw mochten beginnen hebben bijna allemaal eieren nu. Inspectie op zaterdag leerde dat de duivinnen die nog moeten leggen er klaar voor zijn, morgenavond moet er wat liggen, anders gaan ze toch weer uit elkaar, blijkbaar niet de gedroomde match van doffer en duivin. Voordeel van de éénpaar hokken overigens, per koppel kan er makkelijk geschakeld worden.
Het huidige kweekbestand begint wat op leeftijd te raken, er zijn een aantal kwekers die wel wat goede vliegers hebben geleverd, maar deze hadden net zo goed uit de vliegers kunnen komen. Vanuit de vliegers haal ik steeds duiven met bewezen uitslagen naar het kweekhok, dit gaat natuurlijk niet in moordend tempo, net als de meesten fok ik niet elk jaar een berg duiven die moeiteloos aan de kop van de uitslagen zijn te vinden. Daarom nog wat jongen op de kop getikt, goede afstamming, hopen dat ze worden wat ik er van denk, dan hebben we kans op waardevolle aanvulling voor de kweek.
Nog twee weken dan hebben we de eerste test vlucht alweer gehad, mooi voor de nu nog onbevlogen jaarlingen, lekker vaak de mand in en ervaring op doen.Het mag van mij nu wel boven de 10 graden blijven, lekker voor duif en melker.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zondag 4 maart 2018

En weg was Koning Winter

Het was koud inderdaad, winter zoals winter hoort te zijn als we er aan denken als we in de zomer aan het strand liggen te puffen. Best aanlokkelijk dan, gevoelstemperatuur van -18. Doe mij dan toch maar het gangbare winterweer, zo tegen de nul graden, of net eronder, zacht oostenwindje en droog en zonnig, zulke dagen kan je niet genoeg hebben. Gezond voor mens en dier.
De natuur heeft met deze late winteractie nog wel even een reset gehad. Zo één keer in de zoveel tijd kan dat geen kwaad. Kan de natuur de sterken weer laten overleven, de zwakkeren weer uitziften, het soort weer sterk maken.

Ik heb met verbazing zitten kijken naar het tumult rondom de Oostvaarders plassen. Het laat zien hoever men verwijderd is geraakt van de wetten van de natuur. Niet sterk genoeg is dood, zo simpel is het. Waarom men nu zo nodig begint met bijvoeren en nog meer zwakken wil laten overleven? 
Ja, er zijn er teveel in dat gebied, het aantal hectares graas gebied staat in geen verhouding tot het aantal grazers dat er loopt. Dat ligt niet aan de winter, dat ligt aan het beleid dat is toegepast. Men had al eerder moet schiften, het gebied moet beheerd worden, net als alle andere natuurgebieden in Nederland. Echte natuur bestaat hier niet meer, de mens heeft dit stukje van de aardkloot volledig in de greep. De natuur zal dan even goed zijn wetten laten gelden, zwakken gaan er uit, onherroepelijk, of er nu teveel zijn of niet. Nee, dat is niet zielig, het is noodzakelijk om een gezonde populatie te houden die levensvatbaar is voor de toekomst.
Waarom hoor ik eigenlijk niets van deze zelfde mensen als het gaat om de grote hoeveelheden vossen? Beschermd, ze kunnen hun gang gaan, ondertussen wordt het wel duidelijk waarom de weidevogels stilaan verdwijnen. Ook hier zal de natuur niet in staat zijn zichzelf te beheren, de mens heeft de weegschaal namelijk uit balans gebracht. Waarom gebeurd er niets aan het over beschermen van de roofvogels, er zijn er nu wel genoeg. Ik doel dan nog niet eens op de problemen die duivenmelkers ervaren, ook voor de roofvogels geldt dat over protectie er voor zorgt dat onze kromsnavelige vrienden buiten hun boekje gaan, gewoon omdat ze moeten eten. Dat eten halen ze weg waar het niet zou moeten, waardoor er nog meer problemen ontstaan, Juist, uit balans gebracht doordat de mens er wat van vond.

Vergis U niet, ik ben een groot liefhebber van natuur en landschap, van alles wat leeft, groeit en bloeit. Diegenen die wat meer van mijn fotohobby weten kunnen dat beamen. Ik heb met een camera in de hand alleen maar belangstelling voor wat er in het landschap gebeurd, voor flora en fauna. Maar juist daardoor ga je inzien dat natuur in Nederland niets meer van doen heeft met de oernatuur zoals we die denken te kennen in de regenwouden, op de steppes en grasvlaktes, oceanen of in gebergtes. Wij hebben met z'n allen alles naar de hand gezet. Dat schept verplichtingen. Die verplichting zit niet in het voeren van grazers in de Oostervaardersplassen, maar vraagt om consequent beleid om goed te kunnen beheren en beheersen, telkens afwegen wat juist is. Gevoed door getallen en statistieken, hoe koud ook, zoiets mag nooit gestuurd zijn door emoties. 
Als deze mensen die vandaag druk waren met balen hooi, komende zomer ook even de handen uit de mouwen willen steken en alvast willen gaan selecteren in hetzelfde gebied, dan kunnen de mannen met geweren de orde herstellen, zodat we komende winter alleen de dieren zien sterven die niet sterk genoeg zijn om te leven, precies zoals het gaat in de natuur. 

Genoeg geraasd. Terug naar mijn eigen stuk cultuurnatuur, namelijk het duivenhok. Ook op het hok is geen sprake van natuur. Ik doe niets anders dan genengroepen bij elkaar brengen, in de hoop jonge duiven te krijgen die uiteindelijk in staat zijn om minimaal 1000 kilometer zo snel mogelijk naar huis te vliegen. 
De eerste eieren staan op uitkomen. De koppels die vorig weekend opnieuw aan een nestje mochten beginnen zullen deze week wel weer met eieren komen, de temperaturen zijn weer kweekwaardig ondertussen. De vliegers zijn mooi op gewicht nu, scheelt toch een stuk als je weer even serieus bent met het voerblik. Vandaag alles weer even los gehad, deze week gaan we weer verder met het loslaten van de vliegers, zo langzamerhand moeten de spieren weer een beetje loskomen, er moet weer wat spanning op komen.

Nog een week of 4, dan wordt er weer ingekorfd voor de eerste testvlucht, met de temperaturen die vanmiddag heersten, zeker met het zonnetje erbij, maakten dat het zo langzamerhand weer begint te kriebelen. Vliegseizoen!

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl