dinsdag 24 december 2019

24-12-2019 De beste wensen

Ik wens iedereen veel geluk, gezondheid, wijsheid en plezier toe.

Ik gun iedereen zijn eerste plek, lokaal, regionaal of nationaal.

Ik hoop dat mij dat ook gegund word.


Voor iedereen fijne dagen en een voorspoedig 2020


woensdag 18 december 2019

18-12-2019 Boomer

Het kwam gisteren voorbij, op elke zender, in de (digitale) kranten, het lag ook bij veel mensen op de lippen. Boomer, het woord van het jaar. 
Best een raar woord, de enige keer dat ik het hoorde was in dat clipje in het nieuws. Een jonge Nieuw-Zeelandse dame, ze is parlementslid, gebruikt het woord om een wat oudere heer de mond te snoeren. Wat zij er toen mee bedoelde snapte ik meteen. 
Het was het aloude generatieverschil. Jongere mensen die vinden dat mensen uit de oudere generaties het allemaal verkeerd zien. Anders moet het, sneller ook, laat ons maar even, we regelen het wel.
Niets nieuws dus eigenlijk. Er wordt nog steeds gesproken over de sixties. Die hippies, die hadden toch wat teweeg gebracht. Ik ben zelf 10 jaar te jong om dat meebeleefd te hebben, ik ben meer van de punk, hardrock en new wavers, die tegenreactie toen bleek dat die hippies uiteindelijk ook kozen voor huisje, boompje, beestje, leasebak en vrijstaand huis. 
Hee, daar was de gelijkenis met nu.....
De jongeren weten wel hoe het moet, vooral ook dat het snel moet. Die boomers (die hippies dus) snappen er niets van. Snap het ook nog, was ooit niet anders, vond ook dat het anders moest en ook makkelijk anders kon.
Misschien is het wel slim om alles wat die hippies, punkers en new wavers hebben opgedaan aan kennis en ervaring te koppelen aan het jeugdig elan van generation Z, of hoe deze ook mag heten. Natuurlijk alles wat er tussen zit, generation X en Y en de Millennials moeten ook mee doen. Zou dat niet heel krachtig zijn? 
Ja, we hebben er best wel een zootje van gemaakt, veel fouten ook gemaakt, maar dat deden mijn ouders ook, in al hun goedwillendheid en onwetendheid. 
Geloof me, generation Z gaat die fouten ook maken. Gelukkig maar, we zijn allemaal mensen. 
Ik hoop één ding. Ik hoop dat die oude hippies of boomers wel het lef hebben om opzij te stappen op het moment dat ze zien dat er zijn die het ook kunnen, met hun specifieke invalshoeken en drive en het beste met hun wereld, hoe groot of klein ook, voor hebben.
Hee, hoe zit dat ook alweer bij de NPO?

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

vrijdag 6 december 2019

06-12-2019 vrije dag

Vrije dag, klinkt bijna als een vies woord voor iemand die nogal veel tijd aan werk besteed. Dit is het natuurlijk niet, maar het blijft een beetje vreemd. Een doordeweekse dag niet besteden aan werk, maar aan wat er nodig is.
Wat er nodig was vandaag was de jaarlijkse enting tegen Paramyxo. Verplicht, zonder enting geen duiven op de wedstrijden, duiven die geen enting hebben gehad worden niet geaccepteerd voor inkorving. Wettelijk gezien mogen duiven die niet zijn geënt de grens niet over. Er zijn mensen die moeite hebben met zo'n bepaling. Ik werk zelf in de pluimveesector en weet hoe groot de economische belangen zijn als er een uitbraak is van een ziekte. Vogelgriep is een begrip dat we allemaal kennen, de gevolgen kunnen desastreus zijn. De enting tegen Paramyxo is de enting tegen de duivenvariant van een andere beruchte kippenziekte, de Newcastle Disease. 
Waarom in december de enting? Niet echt een logische datum als je kijkt naar het verloop van het duivenseizoen. Klopt inderdaad, maar ik hou er al een aantal winters een bepaald schema op na. Dit schema behelst enting, winterkuur, ontworming en luizendrup voor een heel jaar, ik doe dit in de maanden december en januari, de rustige tijd. Eerste weekend februari kunnen de kweekkoppels dan weer bij elkaar gebracht worden. Het systeem werkt voor mij, dus hou ik daar aan vast.
Vorige week zaterdag had ik oorspronkelijk een uitje naar de Nationale Manifestatie gepland staan. Ik had mij opgegeven voor een keurwedstrijd tijdens deze manifestatie. Helaas kreeg ik in de loop van de week afbericht, te weinig belangstelling en tekort duiven die beschikbaar werden gesteld. 
Jammer, niet dat ik zo'n groot kenner ben. Had toch graag mijn gevoel en kennis willen testen ten opzichte van de mannen die claimen duiven op de hand te kunnen beoordelen op (vlieg) kwaliteiten. Er zijn er zelfs die precies kunnen zeggen hoeveel kilometers een duif kan vliegen, of hoeveel uren deze op de vleugels kunnen blijven. Er zijn er die uit de ogen van een duif een hele duivengeschiedenis kunnen lezen. Ik vind het knap. 
Toch red ik mij best zonder al deze wijsheden. Hou me ten goede, ik bagatelliseer het werk van de "duivenkeurders" niet, er zijn liefhebbers genoeg die zich er happy bij voelen iemand mee te laten kijken. Als dat zo is, vooral lekker doen natuurlijk, ik acht het voor mijzelf niet nodig.
De zaterdag bleef dus over vorige week. Deze benut om te lunchen met Vera en twee van de 4 kids in de stad, een rondje wandelen en nog even een bliksembezoek van maatje Wim. Samen even snel wat duiven bekeken, geeft altijd mooi inzicht.
De enting houd ook in dat er nog eens door het bestand duiven gegaan wordt. Er liepen er nog teveel, ik wil de winter in met maximaal 80 duiven, dat is voor mij echt de max, er komen in het voorjaar tenslotte weer jongen genoeg bij. Verstand nog maar eens laten werken, ook dat geeft inzichten. Even de stambomen en emoties aan de kant en objectief kijken naar wat er voorbij komt. Er zijn er toch nog wat verdwenen.
Plannen voor volgend jaar ook helder: uiteraard voeren de duivinnen de boventoon, zij maken tenslotte het mooie weer in de uitslagen. Er lopen wat late doffers die gekoppeld worden aan de overjaarse duivinnen van de vliegploeg, daarmee zijn de partners voor deze duivinnen gegarandeerd. Van de ploeg jongen die die dit jaar volledig is afgericht is een mooi aantal knappe doffers overgebleven. Deze gekoppeld aan de jaarling duivinnen wil ik toch weer proberen op te leiden tot volwaardige overnachters. Als er bij anderen doffers geklokt kunnen worden, moet dat toch bij mij op het hok ook kunnen?
We gaan het zien, op naar drukke weken op het werk, lang leve de feestdagen.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zaterdag 23 november 2019

23-11-2019 Vooruitblik

Het is zaterdagmorgen. In de verte hoor ik het geluid van de Sinterklaas intocht bij het dorpshuis, ieder jaar weer feest voor de kleintjes.
Voor mij op tafel een bos bloemen, niet zomaar bloemen, maar bloemen van mijn cluppie VPM. Bloemen uitgereikt door Janny, onze onvolprezen dragende kracht van de club.
Die bloemen werden uitgereikt op de jaarlijks "feestelijke prijsuitreiking" zoals het altijd zo mooi op de uitnodiging staat. Het is iets wat bij elke duivenclub gebeurd. Na het seizoen worden de kampioenen van de club gehuldigd, bij VPM traditiegetrouw met vleesprijsjes en vleesbonnen, er wordt geklapt, er wordt ook gegeten met elkaar en een drankje genuttigd. 
Speciale aandacht is er voor jeugdlid Joan, dit jaar voor het eerst meespelend bij VPM. Hij flikte het maar mooi om niet minder dan 5x bij de beste 10 in de uitslag te staan. Dat was een mooie beker waard.
Wat ook elk jaar voorkomt is dat de mensen die "teletekst" weten te vliegen even in het zonnetje worden gezet middels een bosje bloemen en de bijbehorende zoenen van Janny. Meestal zijn dit de mensen die zich specialiseren op de "overnacht", de marathonvluchten. Deze marathonvluchten worden niet vervlogen in club verband, maar worden gespeeld in het NIC bij jou in de buurt, je bent in feite vrij in te korven waar je wilt. Op het einde van het seizoen keren dan de verloren zonen van de overnacht weer terug bij de club, al dan niet gelouterd op hun specialisme.
Dit jaar waren er maar liefst 3 die de bloemen kregen. Best uitzonderlijk voor een club die vaak wat onderaan bungelt in de clubcompetitie van de Afdeling. Voor dat onderaan bungelen hebben we allerlei redenen: slechte ligging, niet zoveel liefhebbers die zich concentreren op het grotere verband, veelal gefocust op wat er in de club gebeurd. Het één werkt het ander in de hand. Behalve voor de overnachters dan. Zowat ieder jaar is er wel een bloemetje uit te reiken, weet er iemand uit te halen op de langste afstanden. Dit jaar was dus uitzonderlijk. 3 leden die de zoenen van Janny in ontvangst mochten nemen.
Meteen de plannen voor volgend jaar maar besproken. Bram gaat het weer proberen op de overnacht, zo'n uitslag als op Perigueux wil hij wel weer, Kees pakt "zijn" methode weer op. Het weekend van Barcelona, dan moet het gebeuren. Wim twijfelt nog, hij wil graag mee doen op Barcelona, maar als Limoges goed uitpakt gaat hij toch wel weer voor het kampioenschap in het NIC. Jan, de herintreder, gaat komend jaar wellicht een paar jaarlingen testen. Fokke korft traditiegetrouw één vluchtje in waarschijnlijk. En ik? Ik heb in mijn hoofd dat ik met een ploegje van 4 ervaren duiven St. Vincent en Dax ga proberen naar mijn hand te zetten. De minder ervaren duiven dan op Perigueux en Bergerac. Lijkt me een mooi streven.
Dat we maar weer veel bloemen in ontvangst mogen nemen, met de zoenen van Janny.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zaterdag 16 november 2019

16-11-2019 Juiste volgorde

Hoewel ik mij liever met de duiven bezig hou en met de mensen die zich met duiven bezig houden, ben je hoe dan ook verbonden en afhankelijk van de organisatie die jouw sport bestiert.
In ons geval het NPO, het nationale overkoepelende orgaan, daaronder de afdelingen en uiteindelijk de basisverenigingen.
Van die basis vereniging ben je lid, dat is waar je als 'gewone' melker je sport beleefd. Het is erg traditioneel, moeilijk los te laten voor diegenen die al een leven lang tussen de duiven verkeren.
Het heeft charme, veel charme, maar het brokkelt ook af onder onze handen. We willen allemaal wel dat het weer wordt zoals vroeger, mannen met een 12 vaks weduwnaarsmand achter op de fiets naar het lokaal. Duiven inkorven, allemaal helpen, biertje erbij. Om 21:00 klokken aanslaan, duiven in de vrachtwagen en weer naar huis, op de groep diehard nazitters na. Klok mee, op zaterdag op de duiven wachten, gummies in de klok en weer naar het lokaal.
Eigenlijk is er niet veel veranderd. Ja toch, we zijn electronisch geworden, hoewel het systeem niet meer is veranderd. Op de fiets naar het inkorflokaal zit er niet meer in, veelal te ver weg. Nazitten met elke week dezelfde, omdat er niet meer zijn lukt ook al vaak niet meer. Afslaan doen we nog wel. Niet meer aan de lange tafel, in koppeltjes om al die klokken te lichten, maar wachtend tot de 3 mensen rondom de computer alle modules hebben uitgelezen. Ondertussen wordt de tijd gedood met sterke verhalen en een drankje.
We willen wel graag dat het hetzelfde voelt, al is dat niet meer zo. Wat nog wel hetzelfde voelt is die adrenalinestoot als de eerste valt van een vlucht. Je weet meestal zelf wel of het een vroege is, verrassing is daar, spanning valt van je af, trots als een pauw ben je dan. Jouw favoriet die het toch maar weer flikt. Alsof Federer zijn beslissende winner slaat op Wimbledon. Dat gevoel.
Nostalgie, nog steeds gevoed door dat ene moment waarom alles draait in de postduivensport.
Die nostalgie zal in de moderne tijd mee moeten. Onrust is er in postduivenminnend Nederland. Grootse plannen zijn er door het bestuur van de NPO gelanceerd. Beloftes werden gedaan, of waren het visies? Ik weet het niet precies, kan het niet duiden. Veranderingen worden doorgevoerd in de lagen van de organisaties, maar waar die lagen nu precies aansluiten? Ik weet het niet precies, kan het niet goed duiden. De bedoelingen zijn goed dat is wel duidelijk, de mensen die zich er voor inzetten hebben de beste bedoelingen, dat geloof ik graag.
En toen, toen was er die pilot, in Zeeland, bij het roemruchte NIC de Nishoek. Electronisch constateren maar dan realtime, wat gebeurd daar? Nieuwe systemen? Heb toch een goede klok? Wat is dat nu weer? Niet meer afslaan? Uitslag op de smartphone in plaats van de papieren uitslag uit de printer van de club? Ook hier: de bedoelingen zijn goed, het is zelfs te prijzen dat men probeert vooruit te lopen en ontwikkelingen te doen die aansluiten bij deze tijd.
Maar wat er vooral gebeurd is: onrust onder de liefhebbers, wat gaat er dan gebeuren? Het is normaal bij verandering dat men naar een nieuwe comfort zone gaat verhuizen, naar een nieuw "normaal". 
Wat niet normaal is is de volgorde waarop iets gebeurd. Ik zag dat in de nieuwsbrief van het NPO, digitaal aangeleverd, dat er een soort update werd gegeven over de beruchte pilot in de Nishoek, ook dat er vervolg komt op overleg met leveranciers van systemen en software. Nu pas wordt duidelijk wat daar allemaal gebeurd, netjes op een rij gezet, zonder indianenverhalen. Wat opvalt is dat er nu niet wordt gesproken over bedragen, bedragen die liefhebbers belangrijk vinden, wat iedereen belangrijk vind. Wat kost me dat is in onze westerse wereld een must om te weten, zodat men kan inschatten welke impact er is op het familiebudget.
Er wordt gesproken over alle voordelen, bezwaren die worden geopperd worden benoemd, maar ook weggezet, blijkbaar vereist de moderne tijd geen saamhorigheid maar individualisme. Sport op eigen erf, duiven alleen nog even wegbrengen naar de club en klaar, gezellig moet je het zelf maar maken, regel je toch iets van een BBQ of zo?
Positief is dat er meer openheid en duidelijkheid wordt gegeven, maar die clubs, die zo afkalven, maar die ook zo belangrijk zijn in het onderlinge contact van de liefhebbers, die een "wij" gevoel zouden moeten creëren, die komen er wel erg bekaaid af. Regionaal gaat het worden als je tussen de regels doorleest, kosten moeten bespaard, raar is die gedachte niet. Of maken we onze eigen community, een soort van Pigeonbook in plaats van Facebook, waar we al onze (on)genoegens naar elkaar gaan spuien? Wat gaan de NPO en de afdelingen doen om dat gevoel van "wij duivenmelkers" vast te houden en er toch een competatieve sport van maken, waar de gewone sterveling iets sociaals kan terugvinden.
De geest is uit de fles, er wordt met man en macht gewerkt om de gemiste kans in te halen. De grootste uitdaging gaat echter zijn: hoe houden we een melkers community in stand. Doen we dit niet wordt het toch die sport voor profs, individueel acterend, spelend met veel duiven en verkopend naar het Verre Oosten, maar ook daar gaan ze een keer doorkrijgen dat je ze ook zelf wel kunt kweken. Het is in feite een korte termijnpolitiek. Wanneer gaan de loftmanagers uit Europa in China aan de slag? Kan nooit lang meer duren, de duiven zitten er al.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl




zaterdag 9 november 2019

09-11-2019 Voorpret

Het stille seizoen, dat is de benaming van oudsher voor de periode die ontstaat als het vliegseizoen voor de postduiven eindigt en het seizoen zo langzamerhand weer begint gloren, zo eind maart van het volgende jaar. Natuurlijk er wordt al gekweekt, tegenwoordig is het "normaal" om rond 1 december alweer te koppelen, zeker voor de mensen die er in het jonge duivenseizoen willen staan.
Dat stille seizoen bestaat eigenlijk niet meer. Ik ondervind het aan den lijve. Er zijn hier in de regio volop prijsuitreikingen, clubshows en nog wat andere festiviteiten. Als je iets verder kijkt zie je dat er beurzen zijn, niet alleen in het binnenland maar Europees is al normaal, er zijn ouderwetse zaalverkopen en meer van dat al. De "Golden Ten" de inmiddels roemruchtige zaalverkoop door duivensportblad "De Duif" georganiseerd boekte afgelopen week een record. Voor een laat jong van de gekende Jan Hooymans uit Kerkdriel werd meer dan €146.000 betaald! Uiteraard was het een Chinese liefhebber die er zoveel geld voor over had. Ik las in een stukje van een collega melker en schrijver al eerder dat de gewone melker daar niet veel meer te zoeken heeft dan eens een jong van een absolute topduif in de hand te nemen, kopen is voor de gewone sterveling welhaast uitgesloten. Als doekje voor het bloeden worden van diezelfde aanbieders bonnen verloot, met een beetje mazzel kan je dan toch nog eigenaar worden van iets met naam en faam.
Klinkt allemaal wel wat zwart. Dat is het niet, die geldstromen die in de sport omgaan zijn nodig om het voor diezelfde gewone man nog enigszins betaalbaar te houden. Vergeet niet dat we in een hoogconjuctuur leven. Hoog conjuctuur betekend dat er veel geld omgaat, veel geld rondpompen betekend ook prijzen die de pan uitrijzen. Door sponsorgeld en inzet van veel duiven worden bijvoorbeeld de transportprijzen van onze wedvluchten enigszins getemperd, zorgt het ervoor dat de voer mengerijen grotere omzetten kunnen draaien en dus goedkoper kunnen leveren, betekend eigenlijk dat als het bij "hun" regent het bij jou gaat druppelen.   
Eerlijk spel als je met 5 tegen 100 speelt? Nee, natuurlijk niet. Ik geloof niet in de expliciete uitleg over de stromen duiven van één megahok die anderen meetrekken, maar wel in kwaliteit die zich op bepaalde plekken beter ontwikkeld, waardoor er meer goede duiven op een "kluitje" wonen. Dat daar meer vroegen vallen en er meer "trek" is naar zo'n plek, ik denk dat je dat logischerwijs wel kan uitleggen.
Voorpret heet dit stukje: vandaag naar Drachten, de noordelijke sierduivenshow is er weer. Ik ga samen met Bram, hij gaat mij vandaag ook wegwijs maken in de wereld van éénhoksraces, we gaan ook nog even kijken naar een mogelijkheid van samenkweek, gespreksstof genoeg dus.
Op de show in Drachten ontmoet ik Jurgen, duivenvriend sinds jaren, we spreken niet vaak, maar als we spreken komt er altijd wat moois uit tevoorschijn. Deze week contact gehad met een liefhebber die zijn sporen al heeft verdient, maar zich wat meer wil bekwamen in de familieteelt, hij komt maandagavond even langs. Ik hoop dat ik hem met mijn kennis verder kan helpen. 
Ook nog wat napret: vorige week genoten van de prijsuitreiking in Holwerd, prachtige doffer op de kop getikt daar. Wrang was dat het duifje wat ik daar beschikbaar had gesteld niet helemaal lekker was. Mee teruggenomen, gelukkig was zij gisteren ook alweer goed bij de les. Voor Wim en Jan: met het Bontje gaat het prima!

Kortom ik ga mij echt niet vervelen, ik ga genieten vandaag.

Tot de volgende!


www.postduivenblog.nl

zondag 3 november 2019

03-11-2019 Prijsuitreiking

Prijsuitreikingen, ze zijn er weer genoeg in deze tijd van het jaar. Gisteren hebben we die van het NIC Holwerd weer mogen beleven. Mogen bleven inderdaad, ook de overnacht liefhebbers lijken steeds minder te worden in aantal. 
In de hoeveelheid uit te reiken prijzen was dat overigens nog niet af te meten. Meer prijzen dan liefhebbers, de geliefde vleespakketten natuurlijk, maar ook nuttige prijzen bij het Rad van Avontuur, er lag zo ongeveer een hele duivenspeciaalzaak te winnen.
Gezellig was het, dat zeker. Het nut van zo'n middag werd ook nog even aangestipt bij de opening van het festijn. Als we dit soort dagen niet houden, als winnaars en kampioenen niet bereid zijn om jongen of bonnen voor jongen beschikbaar te stellen, zijn we niet in staat om op dit niveau te blijven werken.
Samenwerking zal in de toekomst met de overige noordelijke NIC's gezocht moeten worden. We zullen langzamerhand toch in moeten zien dat de aantallen per NIC dusdanig klein worden dat het niet de moeite meer loont om onderling een competitie te vliegen. Er is overigens al een mooi samenspel waar zo ongeveer heel noord Friesland in mee doet, het NOF. Misschien wel het platform voor de toekomst om de overnacht in het hoge noorden in stand te houden. We gaan het zien. Dit zelfde verhaal geldt natuurlijk ook voor de basis verenigingen. Op een gegeven moment zal je de handdoek moeten werpen en het verstand moeten laten regeren.
Wat er duidelijk vermeld moet worden is dat het wel heel belangrijk is dat we dit soort dagen blijven houden. Het versterkt de onderlinge band tussen de liefhebbers. Onder het genot van een hapje en een drankje is het goed melken, maar ook, goed afspraken maken. Een koppel eitjes van die ene die zo mooi zou aanvullen bij die andere. Een jonkie uit die ene, die net voor die van mij zat. Samenkweek of een paar ringetjes, terug te bezorgen met de bijbehorende jongen. Ik heb hier gisteren weer een paar mooie kansen mee weten te creëren, wat natuurlijk ook geldt voor de mensen waar je de afspraak mee maakt. Daarnaast ben ik de gelukkige eigenaar geworden van een mooie doffer van één van de beste hokken in onze regio, beschikbaar gesteld in de verkoop van bonnen en jongen. Mooi voor de kweek, geweldige lijnen die erachter zitten. Duur? Voor die kwaliteit viel het best mee.
Rest mij nog te melden dat vriend Wim Keizer-Generaal werd van seizoen 2019, op de voet gevolgd door Ronnie, Klaas en Jacob, de gebroeders en nog wat mensen die recht hadden op hun applaus. Mooi!
We kijken uit naar de volgende uitreiking, van het al eerder genoemde NOF.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zondag 27 oktober 2019

27-10-2019 Wintertijd

Zondagochtend, het is buiten nogal grijs, in de verte hoor ik het geluid van de overtrekkende ganzen. Het achteruit rij alarm van de trekker van de naburige melkveehouder verraad dat ik niet de enige ben die wakker is. Dieren moet je elke dag melken en verzorgen tenslotte.
De klok is vannacht weer teruggesprongen op de wintertijd. Als je er negatief tegen aan kijkt is het vanavond weer vroeg donker, komt de tijd van storm, regen en harde wind er weer aan en kan het tuinset wel even een tijdje in de schuur. Allemaal waar, maar beste mensen, het is ook de tijd dat de schaatsers weer gaan zorgen voor een uitzinnig Thialf, Mathieu weer door de prut gaat baggeren en we weer snert, stamppot en bruine bonen gaan eten... Voorwaar een mooi vooruitzicht.
Wat in mijn duivenmelkers brein mooi is, is dat er volop aan de toekomst wordt gedacht. Hoe gaat volgend seizoen eruit zien, welke duiven ga ik koppelen om nog weer wat meer successen op de marathonvluchten te kunnen vieren. Bij de sierduiven heb ik een paar mooie jongen zitten. Het ziet er naar uit dat ik voor het eerst sinds jaren weer eens wat show waardige dieren op het hok heb. Ik heb mijn oog ook op de éénhoksraces laten vallen. Ik ga er aan minimaal eentje meedoen volgend jaar. Ik had er al een paar duifjes voor aangeschaft, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, deze maanden toch nog op zoek naar nog betere dieren en wellicht deelname aan nog een paar van die wedstrijden. Andere dimensie, maar toch, als je niet meedoet weet je niet of het je gaat passen of niet.
Er zijn alweer beurzen in binnen en buitenland, er zijn legio feestavonden, de eerste clubshows duiken op en ook de bonnenverkopen zijn weer niet van de lucht, kortom het is nooit saai in duivenland. We zijn met steeds minder, maar er is steeds meer te doen, rara politiepet, hoe kan dat dan?
Oh ja, nog een tip: ik ben zelf naarstig op zoek naar een paar duiven die wat goede jongen kunnen kweken voor de éénhoksraces, of zo je wilt oneloftraces. Je kan een berg geld uitgeven en bieden op die fantastische aanbiedingen, overal te vinden op internet. Er zijn een paar sites die kwaliteit bieden van goede liefhebbers, liefhebbers zoals jij en ik. Op die sites zijn duiven te koop voor redelijke prijzen, vaak kan je de duiven ook nog wel even bezichtigen als je dat wilt. Gewoon even contact opnemen met zo'n liefhebber. Staat er van zo'n liefhebber niets van je gading op de verkoopsite? Vraag gewoon, vaak wordt je toch nog goed geholpen, voor redelijke prijzen.
Las gisteravond nog een paar regels van een bekend speler op de éénhoksraces. De uitspraak kwam erop neer dat je beter je geld in goede duiven dan het zoveelste wondermiddel kan steken. 
Volgend weekend, 2 november, is de prijsuitreiking van NIC Holwerd, van de vluchtwinnaars en kampioenen wordt een laat jong of een bon voor een jong 2020 verkocht, ten bate van de kas van het NIC. Van mijn hok een mooi bont duivinnetje uit mijn teletekst duivin, de "592". Weet U het nog? 2de sector 4 van Bergerac? Mooi duifje, kan volgend jaar van gekweekt worden. Ik zou haar zo kopen....

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zaterdag 19 oktober 2019

19-10-2019 Kweken in verwantschap

Ik kreeg wat vragen naar aanleiding van een stukje dat ik een paar weken geleden schreef over selecteren. In de laatste regels noemde ik Bruce Lowe, bekend van een boek dat handelt over het fokken van renpaarden. Volgens mij heet het boek iets van "Fokken van renpaarden dmv het figuursysteem" of iets dergelijks. Ik heb het zelf nooit gelezen, maar wel diverse malen gelezen over het toepassen van deze methode. 
De vragen kwamen eigenlijk allemaal op hetzelfde neer: "Hoe pas ik dit toe?"
Eigenlijk is het niet zo heel moeilijk, om eigenschappen vast te leggen ga je duiven aan elkaar paren die aan elkaar verwant zijn. Er is een stelregel voor het toepassen van het kweken in familieverband: de vader van de moeder moet verwant zijn aan de moeder van de vader, dit kan natuurlijk ook omgekeerd.
Waar het op neer komt is dat je duiven aan elkaar paart die telkens weer de stamduif in de stamboom heeft. Let wel, verwacht niet dat duiven die toevallig beiden in de 5de generatie dezelfde topper hebben zitten aan elkaar gepaard duiven geven die de kwaliteiten van deze topper hebben. Bruce Lowe schijnt zelf al aan te geven dat hoe verder weg de stamlegger in de stamboom zit, hoe moeilijker het wordt de kwaliteit van die stamlegger weer terug te fokken.
Hou in de gaten dat dit niet veel voordeel gaat opleveren als je een duif als stamlegger gebruikt die toevallig een keertje vroeg was, ook al is het de beste van jou hok. We hebben het hier over duiven die in groot verband vroeg vliegen, niet één keer, maar meerdere keren, over duiven die met een laag coëfficiënt asduif werden in groot verband. Dat zijn duiven waar je de kwaliteiten van wilt vastleggen.  Grap is dat dit mogelijk is met bijvoorbeeld kleinkinderen, wel graag duiven die zelf iets bewezen hebben en ook echt voldoen aan de stelregel. Kweek je dan meteen heel veel goede? Nee, natuurlijk niet, maar het gaat wel richting geven aan wat je in de kweekstrategie doet, waardoor je wat meer grip krijgt en goede genen wat meer gestructureerd bijeen blijft brengen. Kans wordt dan dus groter dat je duiven van een goede kwaliteit terug fokt, de goede genen worden dichter bijeen gebracht. Mogelijkheid dat de genen "goed" vallen wordt dus gewoon groter.
Voorbeelden van succes verhalen? Wat dacht je van wat er allemaal met "Kleine Dirk" zijn broers, zusters, halfzusters en halfbroers is gedaan. De stamlegger is dus de moeder van de "Kleine Dirk" "Golden Lady" heette ze. 
Wat dacht je van wat er met de nakomelingen van het wonderkoppel van Jan Hooijmans is gebeurd, er zijn in de marathon wereld legio voorbeelden te vinden van goed presterende hokken, opgebouwd door in familieverband te kweken. Jelle Jellema is hier een prachtig voorbeeld van. Mensen als Arie Dijkstra hebben een stam duiven waar nauwelijks nieuwe inbreng nodig is, hooguit voor bloedverversing.

Als je succesvol wilt zijn met deze methode is het raadzaam dat je uitgaat van een echte topper. Niet zo'n topper op je hok is op zich niet heel erg, maar koop dan heel gericht, liefst bewezen, nakomelingen van deze duif, kleinkinderen zou ideaal zijn. Koppel ze in het hierboven beschreven verband en blijf hierin ook volhouden. Jongen spelen en selecteren. De jongen die zich bewijzen ook weer inzetten voor dezelfde familiekweek, zij zijn immers de volgende generatie die de goede genen verder dragen.
De opbrengst zal na een paar jaar een kwalitatief beter duivenbestand in de breedte opgeleverd hebben, wellicht dat er een nakomeling bij zit die behoorlijk dicht bij de kwaliteiten komt van de duif die als uitgangspunt is gekozen.
Loop je vast? Neem dan een duif uit een andere stam die is ontstaan uit familiekweek. Een kruising dus, waarna je weer verder kan, mits de jongen uit die kruising zich laten gelden binnen het systeem waarin wordt gewerkt.

Ik hoop dat het zo nog iets duidelijker is, voor vragen graag even een mailtje. Succes!

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl


zondag 13 oktober 2019

13-10-2019 Veranderen, hoe doe je dat?

Niet zo'n rare vraag, de titel van dit stuk. Ons duivenwereldje is er vol van. Er moet veranderd worden, maar hoe doe je dat?
Welke kant op? Wat moet er anders, hoe had men dat gedacht?
Dan dat plan GPS 2021, niet zo handig uitgevoerd, vooral de pilot die wordt gedaan in Zeeland maakt nogal wat los. Ik denk dat het NPO bestuur ondertussen ook wel heeft begrepen dat het niet handig is om eerst te doen en dan pas uit te leggen. De geest is al uit de fles, dus het is te laat. Alle zeilen bij en uitleggen....
Dat uitleggen zal helpen duidelijk te maken aan mensen om te weten welke kant ze op moeten. Vraag daarbij: willen ze dat wel, juist die kant is dat wel de goede?
Er wordt keihard gewerkt, dat is wel te merken. Maar er wordt op meerdere fronten keihard gewerkt. De secties pakken hun rol en rollen in moordend tempo hun plannen uit. Passen die plannen wel in GPS2021? Ik heb het niet getoetst, zou de taak van het NPO bestuur moeten zijn. Als GPS 2021 de stip op de horizon is, zouden de secties bezig moeten zijn met het invullen van de doelstellingen. Doelstellingen genoeg, maar sluiten ze wel aan op de stip op de horizon?
Ik hoop dat Maurice en consorten strategen zijn, die heel goed door hebben wat ze aan het doen zijn, ook regelmatig even de "bowlingchart" in vullen en de vooruitgang meten. Loopt het? Loopt het op tempo? Loopt het niet te snel?
Ik hoor van veel mensen dat ze helemaal geen idee hebben hoe 2021 eruit gaat zien. Veel gehoorde kreet: "Als die systemen moeten worden gekocht stopt de helft ermee!"
Men doelt hiermee op de proef die wordt gedaan met realtime inkorven en uitslagen maken. Natuurlijk uit het verband getrokken, maar het is wel waar men zich zorgen om maakt. What's in it for me, what do I invest?
Toevallig hoorde ik dat er in onze afdeling, op informele bijeenkomsten met leden, ook wordt gezinspeeld op regionaal inkorven, centralisatie, afstanden afleggen om duiven ingekorfd te krijgen... Mensen worden daar onrustig van, maar het zal toch ook besproken moeten worden.
Onvermijdelijk, maar zegt mijn zakelijk inzicht, het geeft ook kansen, alles onder één dak bijvoorbeeld? Inkorven, voer, bijproducten, dierenarts, gezelligheid en zo meer. Vervanging voor de huidige verenigingen wellicht. Precies dat andere ding waar gemiddelde liefhebbers zich druk over maken. De vereniging, daar willen ze graag bij horen, niet bij een samengesteld geheel waar iedereen maar met iedereen kan praten. Straks zit er zo'n overloper die zo nodig naar een andere club moest.... Klinkt wat raar, maar het is wel hoe er wordt gedacht!
Afgelopen vrijdag hebben we op de ledenvergadering van ons cluppie het seizoen 2019 geëvalueerd, de voorzet voor 2020 gegeven. Goed initiatief, hebben de leden in ieder geval iets in te brengen.
Uitkomst? Hou het maar zoals het was, niet teveel vluchten graag,moet wel hobby blijven. Nationaal vliegprogramma? Iedereen vind er wat van, maar het nut wordt door weinig onderkend.
Nationaal cultuurgoed was het toch? Dan mogen we er wel wat voorzichtiger mee omgaan, dat nationale gaat nog wel, maar de bijbehorende cultuur, die is in 2021 nog lang niet waar het zijn moet. 2021, jaar waarin het postduivenhobby landschap er heel anders uit zal zien, of toch niet?

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl


zondag 29 september 2019

29-09-2019 Uitgangspunt van selecteren.

U kent dat vast wel, selectie, dat wat altijd na  het seizoen een heikel punt is, het is nooit leuk om duiven van het hok te doen. 
Ik zelf ben inmiddels wel gepokt en gemazeld op dit gebied. Er worden duiven gekweekt, er moeten dus ook weer duiven weg. Ik heb als uitgangspunt dat ik probeer elk seizoen de kwaliteit in mijn hok te verbeteren. Ik ben op zoek naar en probeer toe te werken naar een ploeg duiven waar elke marathon prijzen 1:10 worden gespeeld op minimaal afdelingsniveau, daarnaast is kopvliegen een must, dit zorgt voor de broodnodige motivatie om door te zetten.
Mooiste quote die ik hoorde op het gebied van selecteren: Elk duif die je weg doet verhoogd de kwaliteit in je hok. Klopt als een bus, als je de goeden maar laat zitten. Goed is ten opzichte van wat je hebt. De buurman kan beter hebben, maar dat is niet waar jij het mee moet doen. Het kan wel de motivatie zijn om beter te worden.
Ik schrijf wel vaker over Joan, jeugdlid bij onze club, ik help hem wat om te zorgen dat hij wegwijs wordt in dat gesloten wereldje waarin we verkeren. Simpel systeem, de duiven die er zijn proberen en doorgaan met dat wat oplevert. Vorige week hebben we bekeken wat er bij Joan op het hok is, weggenomen wat geen toegevoegde waarde heeft, daarmee wat duiven laten zitten waar volgend jaar weer op de vitesse en midfond gestreden kan worden. Ook is er een schifting gemaakt in de 3 kweekkoppels. Stap naar voren, stap beter geworden afgelopen seizoen. Volgend jaar minimaal stabiliseren, maar vooral proberen op elke vlucht te scoren, nu lukte dat nog niet.
Het lastige is het selecteren van duiven die alleen voor de kweek dienen. Voor de overnachters wordt dit wat beter, het wordt per jaar duidelijker wat werkt op mijn hok en mijn systeem en wat niet, daarmee wordt het ook steeds makkelijker te bepalen welke duiven toevoegen. Kwekers moeten tenslotte toevoegen. 
Ik heb daarnaast ook een tiental duiven aangeschaft voor het kweken van duiven voor OLR's. Duiven waarvan ik de ouders heb gezien en beoordeeld, goed bevonden en jongen besteld. Van de 10 geleverde jongen zijn er inmiddels al 6 verdwenen. Waarom? Twee werden ziek en werden weggenomen, 4 zijn in etappes weggenomen omdat ze niet voldoen aan de basis voorwaarden voor een goede duif, te slap, niet in balans, vleugels niet in de juiste verhouding. Reden genoeg om er niet mee verder te gaan. Er zijn er nog 4, waarvan ik er bij eentje nog vraagtekens heb, maar nog te jong voor een finaal oordeel.
De duiven die overblijven krijgen de kans jongen te produceren en zullen verder worden beoordeeld aan de hand van de prestaties van de jongen, net als de kwekers die ik heb voor de overnacht.
Het WK wielrennen is bezig in de stromende regen, de sterksten blijven over, of liever de renners die tegen kou en vocht kunnen. De stunt van van Vleuten gisteren kan niet worden herhaald. Zelden is er zo'n machtsvertoon op het parcours neergelegd. Nederland wer dop één dag maar liefst 4 wereldkampioenen rijker. Naast van Vleuten bij het wielrennen, Badloe bij het windsurfen, Hassam op de 10.000 hardlopen en de Vries in de Formula 2 autoracen. 
Max werd vandaag vierde, Leclercq door zijn eigen team in het pak gestoken, vreemde manier van taktiek. Maar ja, ben dan ook maar een leek.
Ik ga zo na het WK nog maar eens kijken naar de verwantschappen tussen de duiven, kweken in familie verband is ook een must om kwaliteit vast te houden. Er zijn diverse methodes om dit te doen, nauw ingeteeld via F1 of wat minder nauw, maar wel in lijn of familieband, Bruce Lowe verzon het ooit, na heel secuur de stambomen van renpaarden uitgezocht te hebben. Ik kan natuurlijk ook gewoon het aloude goed x goed toepassen, het is maar net wat er goed lijkt.
Conclusie na wat research te hebben gedaan over het Bruce Lowe systeem: er zijn er maar een paar die echt van invloed zijn op de verdere ontwikkeling van de postduif. Verder zoeken naar de witte raaf dan maar. Je weet maar nooit of die er tussen zit.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zaterdag 21 september 2019

21-09-2019 Kiespijn

Kiespijn, je kan het inderdaad missen. Afgelopen weken behoorlijk last gehad, vorige week zo erg dat ik flink aan de Paracetamol was. Iets wat ik verafschuw, geen rotzooi in mijn lijf. De relevantie van het bestaan van deze pilletjes werd me nu wel duidelijk. Lang verhaal kort, afgelopen dinsdag eindelijk geholpen aan het probleem, na een paar dagen was het weer "rustig" in de bovenkaak. Eigen schuld, ik had eerder moeten bellen, beter naar mijn lijf moeten luisteren.

Wat ik ook mis als kiespijn zijn de vele duivengroepen op Facebook. Sinds ik die in de ban deed is het een stuk rustiger mijn duivenwereld, ben ik in staat om veel beter gefundeerde meningen te vormen. Natuurlijk, ik heb veel links met mensen op hetzelfde Facebook, natuurlijk komt er soms nog wat voorbij aan gekrakeel, maar het is nu te behappen en zelfs te begrijpen. Informatie krijg je in het huidige tijdperk overal vandaan, missen doe je dus niets.

Er is flink discussie gaande over vliegprogramma's, concepten, opeens lijkt iedereen het beste idee voor 2020 te hebben. Positieve daarvan is dat het toont dat er in ieder geval betrokkenheid is. Wat opvalt is dat er veel uiteenlopend is, vooral de start van het jongen seizoen is een heikel punt.


Voor mij is er minder belang, jongen richt ik zelf af, jaarlingen worden op het programma gespeeld ter opleiding. Een aantal midfond vluchten op donderdag inkorven voor de broodnodige ervaring van het eten en drinken in de containers vind ik altijd een pré. Verder is het wat het is, de voor mij belangrijke vluchten zijn in juni en juli, lijkt me dat er dan toch genoeg gelegenheid is om de ervaren duiven de broodnodige wedstrijd kilometers te geven.

Een paar punten die ik toch mee wil geven aan diegenen die hier beleid over moeten maken: het aantal vluchten vind men over het algemeen te veel. Zorg dat we voor de jongen eerst wat vluchten op een kortere afstand voor rayons (tot 150 kilometer) inroosteren. In Friesland in 2018 is dit uitstekend bevallen. Dan half juli met de hele afdeling lossen, als officiele kick-off voor het jongen seizoen. Dat gaf heel wat minder ellende, minder duiven werden verspeeld en een goede deelname tot het einde van het jongen seizoen. Als er dan toch zolang met jongen wordt doorgespeeld: wat is de relevantie dan nog van de natour?

Voor het Noorden nog een tip: Limoges valt als eerste overnachting te vroeg, gewoon laten vallen, er blijven dan nog 6 vluchten over die er niet om liegen. Drie blokken van twee weekenden en daartussen een weekend om ff niets te doen of wat kilometers programma te trainen. Lijkt me best ideaal. Wil je meer spelen, of toch iets mee hebben in de weekenden dat er geen NPO middaglossing is? Speel dan dagfond of ZLU, die kan je door het hele land inkorven. Graag niet lopen klagen over kosten aub, dat heb je zelf in de hand. Er is niemand die zegt dat je met manden vol duiven naar het lokaal moet.

Jongen africhten is dit jaar super verlopen. De eerste groep was al klaar, de tweede groep is in week 37 maar liefst 4 keer over het IJsselmeer gegaan twee blokken van twee dagen. Na de zaterdag even gerust te hebben, op de zondag nog een ritje van ruim 100 kilometer als finale africhting. Duiven supergezond, we verliezen er slechts eentje van de 17. Er kan dus veel in september en vooral met gezonde duiven.

Alleen de laatjes moeten nog op de een of andere manier. Voor goed africhten moeten ze toch ook (bijna) dagelijks los kunnen. Lastig is het nu al om de duiven in de ochtend te laten vliegen, bij vertrek naar het werk  's ochtends is het al weer schemerig, 's Avonds tekort tijd voor donker om wegtrekkende duiven de kans te geven weer thuis te komen. Dit is in de voorjaar en zomer maanden al lastig, de reden waarom ik best wat duiven rond het hok kwijt raak.

Duiven ruien als gekken, gaat prima op de standaard variamax met 20% gerst en elke dag wat verse mineralen. Was het niet de "Klak" die zei dat de duiven gewoon hetzelfde voer moesten hebben het jaar rond? Ze moeten in ieder geval hebben wat ze nodig hebben en niet teveel, dan gaat het allemaal prima!



Tot de volgende!




www.postduivenblog.nl

zaterdag 7 september 2019

07-09-2019: de "71" en Live-Aid

Zaterdagavond, weekend na een hectische week waarin er voor het werk heel wat kilometers afgelegd moesten worden.
Vera is naar Terschelling om het Rock and Roll festival mee te maken, samen met haar vriendinnen. Zelf ben ik thuis, eet mijn maaltje en geniet ondertussen van wat er op de radio wordt uitgezonden.
Radio Veronica zend "Live-Aid" uit, een festival wat in 1985 nogal wat stof deed opwaaien, zo'n moment uit je jonge jaren waarvan je precies weet waar je was. De uitzending van toen wordt integraal herhaald, zelfs met de wisselingen tussen beurtelings Wembley Londen en JFK stadium Philadelphia. Opgezet door Bob Geldof en zijn maten, toendertijd bekend als zanger van een bandje dat de Boomtown Rats heette, met een wereldhit "Don't like mondays". Het festival was bedoeld om geld op te halen voor de hongersnood in Ethiopie. Later heeft het festival Bob Geldof meer roem en invloed gebracht dan zijn muziekcarriere en werd hij "Sir Bob".
Wat ik beleefde die dag weet ik ook nog wel. 21 was ik, speelde een wereldseizoen met de oude duiven in mijn club "De Luchtpost" in Enkhuizen. Op vooral de midfond was ik de te kloppen man, ondanks dat ik slechts met een handvol weduwnaars speelde. Ik had de "10", een blauwe doffer die dat jaar 3x maal een eerste wist te spelen vanaf Pont St. Maxence, midfond op ruim 400 kilometer. Op de dag van Live-Aid werd Ruffec vervlogen. Een dagfondvlucht van maar liefst 830 kilometer. Warm weer, wind op kop, echt zomer weer, maar niet vervelend. Duivenweer, zo'n vlucht waar je naar uitkeek.
Eerder op de dag was er al een jonge duivenvlucht geweest. Er was al afgeslagen voor de jonge duiven, zoals dat vaak ging in de tijd van de gummiringen. Klokken voor de fond bleven dicht, maar wel een "controleklap" zoals dat zo mooi heette, om de tijden van de jongen te borgen. De meesten hadden niet mee op de fond, te ver, te laat in het seizoen en tekort duiven, ook toen waren dat al gangbare argumenten. In mijn club waren wel wat spelers die volledig voor het generaal gingen en dus inkorfden op deze vluchten, na Ruffec volgde ook altijd nog Bergerac, gewoon als programmavlucht.
Ik had 2 duiven in de strijd, waaronder de "71", een tweejarige doffer, zelf gekweekt uit een zoon van het vermaarde kweekkoppel van Frans Buis en een duivin uit het eigen soort, de "74", zij was zelf een goede fondvliegster.
De "71" was niet bepaald een doffer die je graag in je kleine ploegje had, alleen maar geschikt voor zwaar en ver, nam eigenlijk een plek in van de toen veel meer gewenste allrounders. Allrounders die je nu steeds minder tegenkomt, die konden knallen van 100 tot 800 kilometer. Gezien de grootte van mijn vliegploegje zat hij eigenlijk in de weg.
Ik had hem laten zitten na een mager jaar als jaarling. Hij kwam uit het goede soort, moest wat kunnen op de hele verre vluchten in Juli. Na lang wikken en wegen toch doorgezet, hij bleef, van hem werden wonderen verwacht op de verste drachten.
Tijdens het inkorven op donderdag viel me al op dat hij lichter was dan anders, maar toch vol. Geen duivin gehad, alleen een schaal, rustig de mand in moest hij. Vraag was of hij de verwachting ook kon inlossen. Flip was onze inkorver aan de ringentang, ook de grote crack in de club, hij keek nog eens extra toen hij de doffer in de mand zette. Als Flip dat deed was er wat bijzonders aan de hand.
Eind van de middag had ik mij losgeweekt van de TV, alle wereldsterren waren bij elkaar om een ongelofelijk feest te bouwen in de stadions, de hele wereld keek mee. De transistor werd neergezet in het schuurtje beneden, zelf vatte ik post op het platje voor het hok, als altijd vol in de zon, enige plek waar je de duiven kon zien vallen, verder zaten we ingebouwd tussen de huizen en schuren van de buurt. De uren tikten weg, dit keer duurde het wachten niet lang, al mijn muzikale favorieten kwamen voorbij. Ondertussen druppelden er duiven binnen in de club, ik vroeg mij af of de "71" de verwachting wel kon inlossen. Op het moment dat Eric Clapton zijn "Layla" inzet, één van mijn favoriete nummers, valt de "71". Niet supervroeg, maar wel met de bevestiging van wat ik in hem vermoedde. De kick die elke melker krijgt als er een duif valt, voelde ik dubbel die avond, bekroning van een dag die je toch al niet meer ging vergeten. Duif geklokt, gemeld, Eric Clapton maakt er ondertussen wat moois van op de radio, zijn liefde voor Layla betuigend...... Die passie, die de duivenfanaat ook zo kenmerkt, spat uit de speakers.
Het is ruim 34 jaar later als Eric weer voorbij komt, met het onverwoestbare Layla. De setting is compleet anders nu, maar toch. Er valt een donkere op het hok, dit keer in de regen. Nog een achterblijver van de africhting vanmiddag, een jonge doffer, over twee jaar moet hij minstens kunnen wat de "71" die dag van Live-Aid bewees. Eric Clapton bezingt zijn liefde voor Layla en die donkere brengt de herinnering aan de "71" terug, op die bijzondere zomerse juli dag. Heel even voel ik hoe het kippenvel over mijn arm trekt.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl





zondag 1 september 2019

01-09 Afscheid van de zomer

Zondagochtend 1 september, ik kijk naar buiten en zie bewolking en een temperatuur die een stukje minder is dan gisteren. Het was aangekondigd, precies op de dag dat de meteorologische zomer eindigt zou het weer ook omslaan. Keurig in de avond, met dikke druppen en onweersbuien. Duidelijker kan je niet zijn als je Moeder Natuur bent.
Een bijna symbolische markering naar onstabieler weer, weer dat bij het najaar past. Natuurlijk, hopen op van die mooie najaarsdagen, Indian Summer hoor je dan vaak, hier in Holland is dat gewoon lekker nazomerweer.
Dat nazomerweer heb ik nog wel nodig ook. De jongen africhten is een intensief klusje, tenminste als je het doet op de manier die ik voor mijzelf ooit heb bedacht. In 2017 en 2018 heb ik hier wat minder aandacht aanbesteed, 2018 bijna helemaal niet zelfs. Wat opvalt is dat ik van de jongen van die jaargangen tekort over heb gehouden. Of het persé wat met de opleiding als jong te maken heeft weet ik niet, maar het heeft me wel doen inzien dat je alle stappen die je in je eigen systeem inbouwt ook daadwerkelijk moet uitvoeren.
Vaste lezers weten het, volgens mij staat er ook nog ergens een artikeltje apart op mijn blog over hoe ik de jongen opleid.
Ze gaan hier niet mee met de club, maar ik richt zelf af. Ooit bedacht vanwege tijdsgebrek en heen en weer racen naar het inkorflokaal, anderzijds heb ik de mogelijkheid om intensief af te richten omdat ik dagelijks een grote afstand richting werk rijd.
Hier is ook het systeem van opleiden op gebaseerd. De jongen gaan 5x op 25 km los, dan 5x op ca 50 km, dan 5x op ca 75 km. In de 75 km zit dan ook de oversteek over het IJsselmeer, als ik los vanaf mijn werk zijn de duiven gedwongen de oversteek te maken. Er wordt vaak wat lacherig over gedaan, maar vaak zie ik duiven thuiskomen uit de west en noordwest kant, die hebben gewoon heel veel water onder zich gehad. Bij gelegenheid rijd ik dan ook nog wel eens naar de oostkant, wat bijna altijd voor een lastige africhting zorgt. Als ik examen worden ze dan nog eens op 100 km losgelaten, bij voorkeur 1 voor 1, met tussenpozen, om ze ook echt te laten zoeken.
Ik ben voorstander van een opleiding waar de jongen moeten zoeken en afzien, ze moeten zich later op de marathons ook zelf kunnen redden. Neem maar aan dat deze duiven meestal niet in 1 streep rechtdoor naar huis vliegen, maar goed meningen zullen hier over verdeeld zijn.
De oudste groep jongen met de witte knijpringen schieten ondertussen aardig op, zij hebben hun 3de africhting op 75 km gehad. Gisteren vanuit de oostkant met lastige thuiskomsten, de 2de groep met blauwe knijpringen is op de helft, zij hebben gisteren hun 2de ritje op 50 km gehad, dit keer vanaf Meppel, doordeweeks is dit halverwege de Afsluitdijk. Er zijn nog een paar latere jongen, deze zijn te jong om af te richten. Deze week vlogen die voor het eerst naar behoren. Er komen nog een paar laatjes, deze week uitgekomen, er zijn ook nog wat ringen uitgezet, waarvan ik hoop dat die terugkomen compleet met jong.
Deze week weer voor het eerst aan het werk, de 1ste dag is altijd even schakelen, daarna is het weer business as usual, op naar januari, pakken we nog maar weer eens een weekje op een zonnig eiland.

Tot de volgende!




donderdag 22 augustus 2019

22-08-2019 Terug naar de werkelijkheid

Het is donderdag vandaag, de vakantie zit er weer bijna op. We hebben twee weken door Denemarken en Zweden getrokken, voor het eerst dat we deze landen wat beter hebben leren kennen. De moeite waard, dat zeker. Opvallend was dat er zo weinig duiven te zien waren. Alleen in Ribe, in het zuiden van Denemarken waren wat stadsduiven te zien rond de kerk. Daarnaast was er een koppeltje te zien in het Zweedse Ystad, rondom het voormalige klooster, keurig gereguleerd, ze werden zelfs vermeld op een bord met soorten die er in en om het klooster te zien waren. 
Hoe blij kan je dan zijn als je op de terugweg stopt in Flensburg, Duitsland. Net over de grens met Denemarken. Je hoeft er dan plotseling niet eens meer om te zoeken, door de hele stad zie je duiven vliegen, rondstruinen, in kleuren die je soms niet eens kunt benoemen. Als je hart dan een sprongetje maakt, tja, dan ben je een echte. Addicted for life, zeggen de Amerikanen.
Stadsduif in Flensburg

Het was ook vlak na de klapper die we hier in Engelum meemaakten vanaf Bergerac. De stofwolken zijn gedaald, de realiteit zegt dat we weer gewoon door moeten. Nagenieten, dat wel. Dat moet ook, misschien maak je dit nooit meer mee.
De duiven waren weer keurig verzorgd door de buren, er was één noodgeval met een jong wat uit het nest was gevallen, daar was wat gespecialiseerde hulp bij nodig,Wim heeft dit keurig op kunnen lossen. Het is ook waarom ik liever geen jongen heb als ik weg ben. Complicaties komen altijd wel voor, mensen die wat minder van duiven weten komen er dan niet makkelijk uit. Gelukkig was er back-up.

De plannen voor de komende tijd? De jongen africhten. Het eerste ploegje met de witte knijpringen was al vaker weggeweest, zij moeten hun opleiding nog afronden, het tweede groepje heb ik voorzien van blauwe knijpringen, zij gaan vanaf komende week mee in de auto. Ik moet tenslotte weer gaan werken, dan gaat het weer in één moeite door. De jongen die niet meer in dat groepje passen vanwege te jong krijgen een groene knijpring. Of deze nog opgeleerd kunnen worden hangt af van omstandigheden. Het weer, de gezondheid van de jongen en verplichtingen qua werk zijn hierin leidend.
Deze dagen benut om alles op het hok weer uit de vakantiemodus en in de eigen verzorgingsmodus te zetten. Ik moet het afkloppen, maar tot nog toe heb ik over de gezondheid van de jongen dit jaar weinig te klagen. In ieder geval is er nog mogelijkheid tot en met 1 november, dan gaat de winterrust in, voor duif en baas. De oude duiven zitten al weer gescheiden en op de rust stand, ruien is het devies. Eerste vereiste voor goede prestaties is een zondagspak, wat voor het grootste deel met de rui wordt bepaald. Waar gelegenheid is zal ik de duivinnen van de vliegploeg af en toe laten vliegen. De spieren wat onderhouden voorkomt scheefvliegers in het voorjaar.

Een consequentie van het pakken van teletekst is dat er opeens heel veel mensen denken dat je ongelimiteerd bonnen kunt schenken. Ik zie daar vanaf. De reden is heel simpel: ik heb niet veel kweekkoppels, net als iedere andere liefhebber moet ik best veel jongen kweken om er een aantal over te houden die goed zullen presteren. Als ik van de kweekkoppels dan ook nog eens een deel jongen ga afstaan omdat ik verplichtingen ben aangegaan met allerlei clubs en organisaties is het einde zoek. Er komt een laat jong of een bon van de teletekst duivin te koop op de prijsuitreiking van NIC Holwerd en daarmee is het klaar. Met mijn eigen club regel ik iets anders, verder komt er niets beschikbaar. Ik blijf graag baas in eigen huis. 

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zondag 4 augustus 2019

04-08-2019 Teletekst!

De kreet bestaat nog, hoewel de uitslagen al een paar jaar niet meer te volgen zijn op het "echte" teletekst. U weet het misschien nog wel, die digitale krant, die achter de tv programma's schuil gaat.
De afdeling Friesland maakt de meldingen nog wel op met een teletekst look. Op de site van de afdeling kan je dan het plaatje downloaden. Bij menig liefhebber worden die nog steeds ingelijst.
Teletekst, in 2014 lukte het al eens vanaf Ruffec, 4de NPO, in de sector lukte het toen net niet, 13de werd de "801" toen afgevlagd. In de voorbije jaren wel vaak mooie klasseringen, maar top 10 zat er niet in.
Nu was het goed raak. De "592" arriveerde om 13:00 in Engelum, ze viel als een sluipmoordenaar, je hebt er pas erg in als het is gebeurd. Ze deed dat al eerder, vorig jaar van Perigueux, een paar weken terug van Dax, nu weer vanaf Bergerac.
Ik had wel gezien dat Jan Grootoonk had gedraaid, voor 12:00 uur al, wat een tijd voor het noorden. Ik had ook gezien dat er na een uur nog niets bij gekomen was. Weer een lange zit zo leek het. 
Vlak voor 13:00 uur twee meldingen erbij, weer Grootoonk en Bennie de Vries uit Bolward. Dat was al dichter in de buurt, tijd om af te ronden en klaar te gaan zitten.
Ik hoorde een plof op de golfplaten van het hok. Niet een plof van een duif die thuiskomt van een vlucht, maar zo'n wijfelende plof. Van een duif die te laat thuis komt en weet dat hij geen eten krijgt. Ik hoorde niet eens het geluid van klappende vleugels die nog even bijremmen voor er wordt geland. "Ik had alle jongen toch binnen?" schoot door mijn hoofd. Ondertussen mijn hoofd draaiend naar het hok zag ik een blauwe, paar witte spikkels op de kop.
Mijn hart sloeg over, de "592", Bergerac, steenvroeg, vroeger dan ik gewend ben. Ik wil naar het hok toe rennen, maar bedenk me meteen. Deze moet met de nodig zorg worden behandeld, anders komt ze er niet in....... Ze had het al een paar keer eerder, nu deed ze precies weer hetzelfde kunstje.
Rustig het hok in om even een duivin te pakken. Eigenlijk de verkeerde om los te laten en snel weer binnen te lopen, de truc om de "592" te verleiden op de spoetnik te gaan. Natuurlijk bleef de lokker draaien, extra vrijheid, life is great!
Nog een duivin, ze moest leggen wist ik, voorzichtig op de spoetnik gezet, vlak naast het valgat. Ze bleef zitten en de belangstelling van de "592" was gewekt. "Rustig blijven nu!", schiet door mijn hoofd. Tergend langzaam schuift ze naar voren, nog een golfje over, nog eentje, tot ze precies het goede plekje heeft om naar beneden te glijden, naar het valgat. 
Eindelijk duikt ze erin, de piep van de klok geeft aan dat ze geregistreerd is. Yes!!! 13:07, wat een tijd. Foto gemaakt om de tijd niet te vergeten, Simon gebeld om te melden. "Heb je al eentje? Dat is teletekst, man! Super, wat een tijd!" Op het moment dat Simon dat uitroept ben ik het even kwijt. Verdorie, het is echt waar, ik pak een supervroege. 
Na het melden en de felicitaties van Simon meteen Wim gebeld. Wim is één van de duivenmaten waar je altijd op kan bouwen. Hij heeft het duifje ingekorfd voor mij, mooier nog, het duifje komt bij hem uit het kweekhok. 
"Ik heb één Wim!", ik neem niet eens de tijd om te melden wie er aan de lijn is. Wim juicht nog harder dan ik, is misschien nog wel blijer. Mijn keel slaat dicht, tjee, wat gebeurd hier? Wim hoort aan mijn stem hoe het er voor staat en vind het eerste de ratio weer terug. "Ik bel zo nog wel even, kom eerst maar even bij!" Ik neem een paar tellen om mezelf weer te vinden en bel Bram, in gesprek, dan maar een appje. Ook Hans niet vergeten natuurlijk, hij neemt wel meteen op, had het al op de meldsite gezien en feliciteert hartelijk, Bram belt daarna meteen weer terug, ook super blij. 
Goed nieuws gaat snel blijkbaar. In no time wordt gebeld en geappt door clubgenoten en mensen die ik normaal niet vaak spreek. Overweldigend is het.
Na een uurtje wordt het weer wat rustiger en kan het allemaal een beetje betijden. Schitterend om mee te maken. Die tweede plek in de sector is inmiddels al zeker, nationaal blijkt ze ook nog een prachtige klassering te halen. 
Terug naar de werkelijkheid moet ik nog ruim 4 uur wachten op de tweede, zij klasseert zich als altijd, in de middenmoot, opgevolgd door een beloftevolle jaarling. De "063" mist nog, de duivin die ik van Dax mooi vroeg klokte, ze ging net zo mooi de mand in als de "592".
Tijd om klaar te zetten voor de dagfond, toch maar twee ingezet op Bourges, later Vierzon. Maakt niet veel uit, evengoed een eind op één dag. Er wordt ook hier één van de twee geklokt, niet vroeg, maar ze doet mee, speelt nog een NPO klassering bij elkaar. Niet gek voor een jaarling op haar eerste grote opdracht.
Seizoen 2019 was niet echt mijn seizoen, maar de maand juli maakt wel heel veel goed. Naast de mooie resultaten op Dax en Bergerac, werd er door de jaarlingen ook nog goed gepresteerd op de programmavluchten, wat resulteerde in 4x klasseringen binnen de eerste 10 in de club, afgerond met een eerste. Vierzon bevestigd de vorm van de jaarlingen nog maar eens.
De jongen nog wat africhten en op naar 2020. Heb er nu al weer zin in!


Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

zondag 28 juli 2019

28 juli, bijna

Zondagochtend 28 juli, dag van uitersten. In het noorden nog steeds warm weer, in het zuiden was het gisteren al behoorlijk afgekoeld met buien en onweer. 
Veel van de duiven van Orange moeten nog vallen, het gaat uiterst moeizaam. Een blik op de meldsite verteld dat er ruim 100 het hok weer hebben gevonden, ongeveer 25% is thuis. Zwaar, wederom een vlucht waarbij de duiven regen en onweersfronten moeten trotseren.
28 juli, de dag dat mijn vader 86 had geworden, gemist maar niet vergeten. 28 juli, de dag nadat we bij onze kleindochter en pleegmoeder op bezoek waren, het grootste geluk dat je kan vinden. 28 juli, de dag dat we Vera's verjaardag vast vieren. Altijd leuker op zondag met elkaar, dan op maandag terwijl iedereen werkt of in ieder geval druk is.
28 juli, de dag dat ik nog eens de nieuwste aanwinsten voor de kweek voor volgende jaar bekijk. Mooie dieren, opent weer perspectief.
28 juli, de dag dat de Tour eindigt, met een winnaar die de belofte heeft nog vaak winnaar te worden. Bekeken rijden en aanvallen waar nodig loonde. Geen gezeur over ingekorte etappes of meer van dat fraais, hij was gewoon de beste. Kruiswijk laat wederom zien dat hij top is, maar hij is net niet de beste. 
28 juli, wat doet Max vanmiddag? Een titanenstrijd met Hamilton ligt in het verschiet, gaat om het aflossen van de ene generatie naar de andere. Loslaten is voor heren met een dergelijke mentaliteit geen optie..... Enerverend.
28 juli, het is ook de dag dat het nog 2 dagen is voor de inkorving voor Bergerac, de laatste nationale lossing van dit jaar, de laatste wedvlucht waar aan wordt deelgenomen in Engelum. 11 duivinnen zijn er nog, 4 overjarig, 7 jaarling. Alle 11 inkorven was de bedoeling, de omstandigheden bepalen uiteindelijk of dat lukt. De duivin die vorige week thuis kwam van Cahors gaat het niet halen. Geen neststand, hoewel ze wel in een prima conditie lijkt. 2 jaarlingen zitten op een jong van 11/12 dagen. De doffers jagen alweer, gaan ook niet mee, geen focus meer op de neststand. 1 jaarling wordt nog aan getwijfeld. Zij is gekoppeld met een andere duivin, de ene heeft al 4 dagen terug haar tweede ei gelegd, de twijfelaar legt deze pas morgen..... what to do?
6 of 7 mee naar Bergerac, voor mijn doen toch al veel, mooi ploegje dus, de rest maar overhouden voor volgend jaar.
De jongen worden ondertussen afgericht, voor zover mogelijk qua leeftijd. Ploegje van 16, ze zijn nu 6 keer weggeweest, 5x op zo'n 25 kilometer, vrijdag voor het eerst halverwege de Afsluitdijk. Alles netjes in het hok toen ik 's avonds thuis kwam. Hoe lang ze er over doen? Geen idee, is ook niet belangrijk. Op het moment dat ik in het hok kom zitten ze braaf te wachten, allemaal topfit, wachtend op nog een beetje voer, gewoonte van de baas. Zodra ze thuis komen staat er wat voer klaar, de laatkomers en treuzelaars hebben niets, krijgen 's avonds nog de gelegenheid om wat bij te eten. Bij het ploegje van 16 één uitvaller, liep op de donderdag bij een liefhebber in Franeker binnen, duifje 's ochtend meteen opgegeven door deze liefhebber, 's avonds op de weg naar huis meteen opgehaald. Leuk gesprek toe. Zo leer je elkaar tenminste een beetje kennen.
De andere jongen, nog te jong om mee te nemen, vliegen al goed, een paar piepers daar gelaten. Na de vakantie, in september, kan er van die ploeg nog flink worden afgericht. Natuurlijk ben ik daarbij afhankelijk van het weer, ga er vanuit dat dat best goed komt. Woensdagavond was het warm, strak blauwe lucht, geen wolkje te zien. De jongen van het tweede ploegje vertrokken als een speer. Als ik dat zie gebeuren weet ik het al, dat gaat veren kosten. Om 21:30 nog 6 weg, 's ochtends vond ik er nog 4 van terug in het hok. Twee jongen nog onderweg. Zaterdagochtend telefoon, een liefhebber uit het naburige Menaam. Duifje opgevangen, direct weer opgehaald, foutje maken we allemaal wel eens dus meteen weer terug in hok, wel een kruisje achter het ringnummer, die fout moet natuurlijk niet te vaak worden gemaakt. Toch apart. Voor de tijd al zo'n 10 jongen weg van het hok, onder omstandigheden zoals ik omschreef, nooit wat opgegeven gekregen, nu twee van de drie in een paar dagen tijd? Tijd van het jaar, besef bij iedereen dat ieder jong er eentje is die misschien het verschil toch ooit gaat maken? Ik zou het niet weten. Wel leuk overigens, al vaak langs gefietst, nu toch een keer kennis kunnen maken.
Bergerac zit aardig in de kop, hoop dat er toch weer een paar goed doorkomen, zou mooi zijn, met het oog op de motivatie naar seizoen 2020.

Tot de volgende!



zondag 21 juli 2019

Laatste stop, Bergerac!

Seizoen 2019, we naderen het einde. Op het moment van schrijven is de één na laatste dagfond onderweg, in sector 4 wordt Chateaudun gespeeld. Dax is geweest, 5de vlucht in de cyclus van 7 in het NPO programma, als ik mij niet vergis zijn er ook nog twee internationale krakers (ZLU zeggen we in Holland). Kortom het einde is al weer in zicht, we zijn dan ook alweer de derde week van juli.
Hier zal alleen nog op Bergerac worden gekorfd. Naast de les die ik dit seizoen leerde en al een paar keer eerder beschreef, wordt het me ook steeds duidelijker dat de jaarlingen toch ook "examen" moeten doen, na een gedegen opleiding. Ze er zo even opgooien geloof ik nog steeds niet in. Zeker, de besten komen, maar de besten moeten ook eerst leren voor ze een stap verder kunnen. Zoeken naar een compromis dus. Voortschrijdend inzicht zegt dat er ergens een toets moment moet zijn, eigenlijk meer een moment waar de jaarlingen doorheen moeten. Ze zullen dus een keer hun debuut moeten maken op de grote fond. Compromis hier is dat de jaarlingen na het afwerken van de vitesse en midfond vluchten nog een keer aan de bak moeten. Op het einde van het seizoen, in een goede conditie en op een goede stand, ze moeten wel de kans krijgen om te laten zien dat ze het kunnen.
Jullie hebben het vast al begrepen, de jaarlingen gaan dus naar Bergerac, op de voorwaarden die ik zojuist al aankaartte. Daarnaast gaan ook de oude duivinnen mee, voor zover dat kan, qua conditie en neststanden.
Doel voor Bergerac is tweeledig: Met de ouden een plek 1:10 op NPO niveau, de jaarlingen moeten de afstand op een redelijke manier overbruggen, prijsvliegen is geen must. Ik zie deze vlucht nog steeds als een opleiding voor de jarigen.
We gaan er dus nog één keer voor, na Dax is de motivatie toch weer super, evenals de conditie van de duiven. 
De komende week iedere dag nog mee in de auto en 75 km trainen(vanaf de parkeerplaats op het werk in Noord-Holland). De zaterdag nog een lapje vanaf zo'n 50 km. Meppel is meestal de bestemming. De klok staat dan aan om te bepalen welke duif 1e getekende wordt. De duiven gaan de zondag en maandag alleen bij huis nog even los. Trainen doen ze bij huis nauwelijks, 10 minuten is al veel. De zondag en maandag is rust en energie tanken. Vanaf donderdag fondmix in de broedhokken, zodat de duivinnen zich vol energie kunnen laden voor de opdracht die ze vanaf de dinsdag staan te wachten.
Op dinsdagochtend de duiven afleveren bij Wim, hij neemt ze 's middags mee naar het NIC om in te korven. Envelop met geld voor afrekenen en instructies bijgeleverd. Werkt al jaren prima.
Ondertussen is vandaag hier het jongen seizoen begonnen. Vanochtend het eerste groepje jongen weggebracht op zo'n 25 km. Hopen dat ze voldoende oriëntatie hebben ontwikkeld op de tochten die ze bijna dagelijks maakten, voor de dekrui begon. Ik zal zo kijken of er al wat terug in het hok is.


Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl

dinsdag 16 juli 2019

Raak!

Ik liet het al vaker blijken in mijn blogs. 2019 is niet echt mijn seizoen. Vluchten met een zwaar verloop, veel duiven verspeeld, de overnachtvluchten die niet bepaald goed wilden verlopen.
Stug volhouden is dan het devies. Duiven hebben laten zien aanleg te hebben voor de vluchten van de lange adem, het toegepaste systeem van verzorgen, voeren en trainen is al vaak succesvol geweest met vroege prijzen en goede prijspercentages.
Eén grote verandering dit jaar bleek niet zo goed uit te pakken. Ik had in een paar artikelen gelezen op diverse websites dat er hokken zijn die alleen duivinnen op het nest spelen. Op zo'n afdeling zaten dan geen doffers. Iedere melker weet dat duivinnen makkelijk met elkaar aanparen, mits de omstandigheden daar toe uitnodigen.
Niet zo moeilijk. Je doet de duivinnen op het vlieghok zonder doffers, kunnen er twee keer zo veel duivinnen in, broedhokken open, nestschalen erin en wat nestmateriaal. Partytime!
Dat lukt inderdaad vrij gemakkelijk, al blijken er duivinnen absoluut niet van de vrouwenliefde te zijn. Er viel mij na een paar vitessevluchten in het voorjaar al wel iets anders op. Normaal vallen de duivinnen als straaljagers op het hok, ook als ze op het nest worden gespeeld. Dat is als ze thuiskomen van een vlucht. Nu viel op dat ze vaak bleven draaien, zenuwachtig, onvoldoende drang naar nest en bak. Je ziet dit vaak bij jaarlingen als ze thuiskomen van de eerste vluchten. Na wat routine is dat dan over, nu bleef het, ook bij oudere duivinnen.
Ik wilde toch graag dit systeem proberen dus bleef ik stug volhouden. Limoges kwam wat te vroeg misschien, hoewel de duiven in orde waren. St. Vincent werd een farce. 3 duivinnen mee die hun sporen al hadden verdiend en in goede conditie. Helaas niet eentje op de thuisbasis terug........ 
De zondagochtend was het in het Noorden nog klokken voor de laatste prijsduiven, ondertussen heb ik overdacht wat ik de afgelopen 3 maanden had gezien op het vlieghok. Zo rond half elf die zondagochtend, nadat ik de ergste teleurstelling had weten weg te zetten, kwam het juiste woord boven drijven. Dynamiek. Er is te weinig dynamiek in het hok. Geen vervelende doffers die duivinnen achterna zitten waar ze niet mee zijn gekoppeld. Geen steelse pogingen tot landje pik, of nestbakken veroveren. Favoriet spel van sommige doffers. De duivinnen kunnen elkaar wel flink op de kop zitten, maar territorium uitbreiden, proberen nog even buiten de pot te piesen, nee, dat niet. Precies wat er miste.

Diezelfde zondagochtend op de rem getrapt. Doffers uit de nestbakken van de kwekers gepakt. De jongen die er lagen konden ook wel door de kweek duivinnen worden grootgebracht. Na een paar dagen begonnen zich wat koppels te vormen, andere duivinnen weerstonden de charmes en bleven aan elkaar gepaard. Maar, het begon weer te leven in het hok! Het weekend van Perigueux niet mee gedaan, ook niet op de vitesse met de jaarlingen. De duivinnen kwamen weer op eitjes en waren klaar om getest te worden. De midfondvlucht van dat weekend liet al een mooi resultaat zien. Duifje bij de 1e 10 in de club, maar nog belangrijker, ze vielen het hok weer aan. Ze durfden weer als een streep te "vallen" en vlot binnen te lopen, hun plekje met verve op te eisen.
Het goede gevoel bij de baas kwam ook weer terug. Met goede moed werd er gekorfd voor Cahors, een hele zware editie, op maandag werd er reglementair afgeslagen in het NIC. Eén duifje thuis, had ik mij dan toch weer vergist, of werden we geklopt op waarde?
De dinsdag meteen weer gekorfd, de laatste 3 beschikbare overjarige duivinnen werden ingezet op Dax, alleen om de afstand (bijna 1170 km) al een klassieker. Het werd een harde met kopwind, fris, buien op het traject, hoewel er geen fronten waren om te doorkruisen. Iets waar de duiven van mijn hok een broertje dood aan lijken te hebben. Tegelijkertijd werd er ook ingezet op de laatste midfondvlucht van het jaar, daar moesten de jaarlingen het nog eens laten zien.
Wim, onvolprezen Wim, had de duiven voor Dax ingekorfd. Na het inkorven kwam hij klok en mand terugbrengen met de woorden: "ze waren mooier dan die van mij, dat moet wel goed gaan dit weekend". Samen nog even de midfond duifjes bekeken. Wim was vol lof over de gezondheid van de dieren en de conditie. Klasse was zijn omschrijving.
Zaterdagochtend vroeg op. Bezoek uit België zou er komen. Marc had een bonnetje van mij gekocht via internet, zich afvragend hoe ik toch aan die goede uitslagen kwam, tenminste lokaal dan. Dat waren toch afstanden en omstandigheden waar onze duiven doorheen moeten. Ik had voor hem 4 jongen geringd, ook nog twee doffers klaargezet, gewoon, omdat ik het bijzonder vind dat iemand 4 uren gaat rijden om bij mij duiven te halen. Ook Klaas kwam voorbij, niet met het beloofde jong, maar wel met gebak. En of ik maar even een vroege wilde pakken, om het seizoen weer goed te maken. Marc vertelde dat hij op zijn rit naar het noorden veel buien was tegengekomen. Hoe ongerust kan je worden.
Zaterdagmiddag, alles op de hokken is klaar. In het zuiden vallen de duiven van Dax beter dan dat er de laatste weken werd geklokt. Eind van de middag moest het maar gaan gebeuren.
De eerste meldingen. Gerard Koopman pakt in sector 4 weer de vroegsten, fenomenaal die man. Auke Rekker doet weer van zich spreken met de 6de NPO, iets zuidelijker hebben Bos, Pander, Brinkman en Wittebol ook al gepakt. Niet de minsten, when the going gets though, the though get going.
Ik zet mijn tweede klok klaar, de midfond duiven moeten ook nog vallen, zo rond de klok van 6, laat gelost, vlak achter de Ardennen.
Vera roept, of ik alvast wil eten, nog een beetje vroeg, maar dan was er vanavond tijd om rustig duiven te klokken. Ik loop naar binnen, naar mijn vaste stekje aan de eettafel, naar rechts kijk ik zo naar het hok. Uitkijkpost bij uitstek.
"English Pie", heerlijk zijn de eerste happen, wel erg warm. Ik neem nog een hap, verbrand mijn mond bijna als ik een flits op het hok zie vallen. "Duif!" roep ik als ik naar buiten storm. Onderweg al gezien dat het de "063" is, die donkere, 3de getekende, ze doet het dus toch, pas één duifje gemeld in het NIC.
De "063" loopt vlot binnen, de tijd op de klok afgelezen en Simon, onze meldpost gebeld. Ik word gefeliciteerd, "Gelukkig weer eens eentje vroeg John, mocht wel weer eens, ze zeiden met inkorven al dat ze mooi waren!", ik bedank Simon en ga aan mijn belrondje beginnen, na nog even naar de "063" te hebben gekeken.
Ik bel Wim, hij is blij voor mij en de duif die het zo goed had gedaan. Daarna wordt Bram nog gebeld, andere maat die altijd voor je klaar staat. Hans wordt geappt, hij is de kweker van de "063". Ik wil ook mijn eten nog binnen werken, dat is gelukkig al aardig afgekoeld. 
Twee happen verder weer een streep naar het hok. De "592" zie ik uit mijn ooghoek, 1ste getekende. Vera roept me nog na: "Alweer één?" Het duurt even voor ze binnen is, maar na een andere duif als lokker te hebben gebruikt lukt het. Weer Simon aan de telefoon, 3de melding op dat moment. "Ik zet hem erbij op de meldsite!" Na de duif nog eens te hebben gecheckt, Wim nog eens gebeld, hij is de kweker van de "592". Op het moment dat we bellen valt er bij Wim ook één. Ze lijken vlot door te komen. 
De English Pie is ondertussen koud, maar kan wel lekker vlug naar binnen worden geschoven. Weer een streep op het hok. "Van de midfond!" roep ik. Het is de "780", ook eentje van Wim, halfzusje van de "592". Cor gebeld, concoursleider van de club. Zijn vrouw schrijft de melding op, papier nog niet bij de hand. Eerste melding, maar even wachten, er kan verderop nog iets vallen. Ik zit in de club en het NIC op de voorhand.
Uiteindelijk vanaf Dax 2de en 4de in het NIC, met een 19de en 27ste stek in de afdeling. Eindelijk weer een resultaat. Op de midfond 1ste in de club en 10de in de "Kuststrook", het CCG. Ook in de afdeling nog dik binnen de 1:10, wat niet vaak gebeurd op zo'n vlucht bij mij. De duiven waren dus echt dik in orde.
Later op de avond schrijf ik op Facebook dat in 45 minuten een heel seizoen wordt goedgemaakt. Niet helemaal waar natuurlijk, het verlies van goede duiven zal zich de komende jaren nog laten voelen, daar kweek je er nooit teveel van. Toch geeft zo'n zaterdag de burger weer moed. De belangrijkste bijzaak in mijn leven houd me veel meer bezig dan goed voor me is.
De lessen van dit seizoen zijn hard, maar dat geldt voor veel liefhebbers als ik om mij heen hoor. 2019, niet echt mijn seizoen.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl