Hoewel ik mij liever met de duiven bezig hou en met de mensen die zich met duiven bezig houden, ben je hoe dan ook verbonden en afhankelijk van de organisatie die jouw sport bestiert.
In ons geval het NPO, het nationale overkoepelende orgaan, daaronder de afdelingen en uiteindelijk de basisverenigingen.
Van die basis vereniging ben je lid, dat is waar je als 'gewone' melker je sport beleefd. Het is erg traditioneel, moeilijk los te laten voor diegenen die al een leven lang tussen de duiven verkeren.
Het heeft charme, veel charme, maar het brokkelt ook af onder onze handen. We willen allemaal wel dat het weer wordt zoals vroeger, mannen met een 12 vaks weduwnaarsmand achter op de fiets naar het lokaal. Duiven inkorven, allemaal helpen, biertje erbij. Om 21:00 klokken aanslaan, duiven in de vrachtwagen en weer naar huis, op de groep diehard nazitters na. Klok mee, op zaterdag op de duiven wachten, gummies in de klok en weer naar het lokaal.
Eigenlijk is er niet veel veranderd. Ja toch, we zijn electronisch geworden, hoewel het systeem niet meer is veranderd. Op de fiets naar het inkorflokaal zit er niet meer in, veelal te ver weg. Nazitten met elke week dezelfde, omdat er niet meer zijn lukt ook al vaak niet meer. Afslaan doen we nog wel. Niet meer aan de lange tafel, in koppeltjes om al die klokken te lichten, maar wachtend tot de 3 mensen rondom de computer alle modules hebben uitgelezen. Ondertussen wordt de tijd gedood met sterke verhalen en een drankje.
We willen wel graag dat het hetzelfde voelt, al is dat niet meer zo. Wat nog wel hetzelfde voelt is die adrenalinestoot als de eerste valt van een vlucht. Je weet meestal zelf wel of het een vroege is, verrassing is daar, spanning valt van je af, trots als een pauw ben je dan. Jouw favoriet die het toch maar weer flikt. Alsof Federer zijn beslissende winner slaat op Wimbledon. Dat gevoel.
Nostalgie, nog steeds gevoed door dat ene moment waarom alles draait in de postduivensport.
Die nostalgie zal in de moderne tijd mee moeten. Onrust is er in postduivenminnend Nederland. Grootse plannen zijn er door het bestuur van de NPO gelanceerd. Beloftes werden gedaan, of waren het visies? Ik weet het niet precies, kan het niet duiden. Veranderingen worden doorgevoerd in de lagen van de organisaties, maar waar die lagen nu precies aansluiten? Ik weet het niet precies, kan het niet goed duiden. De bedoelingen zijn goed dat is wel duidelijk, de mensen die zich er voor inzetten hebben de beste bedoelingen, dat geloof ik graag.
En toen, toen was er die pilot, in Zeeland, bij het roemruchte NIC de Nishoek. Electronisch constateren maar dan realtime, wat gebeurd daar? Nieuwe systemen? Heb toch een goede klok? Wat is dat nu weer? Niet meer afslaan? Uitslag op de smartphone in plaats van de papieren uitslag uit de printer van de club? Ook hier: de bedoelingen zijn goed, het is zelfs te prijzen dat men probeert vooruit te lopen en ontwikkelingen te doen die aansluiten bij deze tijd.
Maar wat er vooral gebeurd is: onrust onder de liefhebbers, wat gaat er dan gebeuren? Het is normaal bij verandering dat men naar een nieuwe comfort zone gaat verhuizen, naar een nieuw "normaal".
Wat niet normaal is is de volgorde waarop iets gebeurd. Ik zag dat in de nieuwsbrief van het NPO, digitaal aangeleverd, dat er een soort update werd gegeven over de beruchte pilot in de Nishoek, ook dat er vervolg komt op overleg met leveranciers van systemen en software. Nu pas wordt duidelijk wat daar allemaal gebeurd, netjes op een rij gezet, zonder indianenverhalen. Wat opvalt is dat er nu niet wordt gesproken over bedragen, bedragen die liefhebbers belangrijk vinden, wat iedereen belangrijk vind. Wat kost me dat is in onze westerse wereld een must om te weten, zodat men kan inschatten welke impact er is op het familiebudget.
Er wordt gesproken over alle voordelen, bezwaren die worden geopperd worden benoemd, maar ook weggezet, blijkbaar vereist de moderne tijd geen saamhorigheid maar individualisme. Sport op eigen erf, duiven alleen nog even wegbrengen naar de club en klaar, gezellig moet je het zelf maar maken, regel je toch iets van een BBQ of zo?
Positief is dat er meer openheid en duidelijkheid wordt gegeven, maar die clubs, die zo afkalven, maar die ook zo belangrijk zijn in het onderlinge contact van de liefhebbers, die een "wij" gevoel zouden moeten creëren, die komen er wel erg bekaaid af. Regionaal gaat het worden als je tussen de regels doorleest, kosten moeten bespaard, raar is die gedachte niet. Of maken we onze eigen community, een soort van Pigeonbook in plaats van Facebook, waar we al onze (on)genoegens naar elkaar gaan spuien? Wat gaan de NPO en de afdelingen doen om dat gevoel van "wij duivenmelkers" vast te houden en er toch een competatieve sport van maken, waar de gewone sterveling iets sociaals kan terugvinden.
De geest is uit de fles, er wordt met man en macht gewerkt om de gemiste kans in te halen. De grootste uitdaging gaat echter zijn: hoe houden we een melkers community in stand. Doen we dit niet wordt het toch die sport voor profs, individueel acterend, spelend met veel duiven en verkopend naar het Verre Oosten, maar ook daar gaan ze een keer doorkrijgen dat je ze ook zelf wel kunt kweken. Het is in feite een korte termijnpolitiek. Wanneer gaan de loftmanagers uit Europa in China aan de slag? Kan nooit lang meer duren, de duiven zitten er al.
Tot de volgende!
www.postduivenblog.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten